Αιδώς κύριοι...Υπευθυνότητα τώρα.

Στην Ελλάς του 2016...
Συζήτηση στην Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για το Ασφαλιστικό...
Ατάκες, ευφυολογήματα, αστεϊσμοί, στείρα πολιτική αντιπαράθεση... αλλά για την ουσία ΜΗΔΕΝ.

Οφείλω να αναγνωρίσω, ότι παρά τις τεράστιες διαφωνίες με το προς κατάθεση ασφαλιστικό, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση με χαμένους και κερδισμένους βεβαίως.
Είναι βέβαια η κυβερνητική πρόταση.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση διαφωνεί. Θεμιτό και ως ένα βαθμό λογικό.
Αντιπρόταση όμως;
Υπάρχει ή όχι θέμα;
Απαιτείται παρέμβαση, ναι ή όχι;
Απαιτείται διάλογος, ναι ή όχι;

Απαιτούνται προτάσεις ρεαλιστικές που θα βοηθήσουν την δημιουργία ενός βιώσιμου και σταθερού ασφαλιστικού συστήματος χωρίς ιδεοληψίες και μικροπολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Απαιτείται σύνθεση.
Απαιτείται ειλικρινής διάλογος και όχι διάλογος κωφών.
Εδώ μιλάμε για την επιβίωση των νυν συνταξιούχων και την διασφάλιση των νυν εργαζομένων αλλά και το σημαντικότερο, αφορά τα παιδιά μας.
Τα μπαλώματα, οι μεγαλοστομίες, οι μικροπολιτικές, οι παρεμβάσεις με ιδεολογικοπολιτικό πρόσημο δεν είναι λύση. Είναι διαιώνιση και μετάθεση ευθυνών στο μέλλον.

Απαιτείται επιτέλους λύση.
Όχι μια κάποια λύση, αλλά η καλύτερη δυνατή, η οποία θα προέλθει μέσα από σοβαρή μελέτη σοβαρών προτάσεων, οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την βιωσιμότητα και των αριθμών αλλά και των ανθρώπων. Για ανθρώπους δεν μιλάμε άλλωστε;

Αυτό όμως προϋποθέτει ένα πολιτικό προσωπικό, που για μια τουλάχιστον φορά, θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Όχι μικροπολιτκές.

Όχι ιδεοληψίες.
Όχι, όχι για το όχι.

Υπευθυνότητα τώρα από όλους.

Επιτέλους αξίζουμε κάτι καλύτερο. Η συνεννόηση στα δύσκολα εθνικά ζητήματα είναι μονόδρομος.

Ψήφισες ΝΑΙ; Κάτσε τότε σπιτάκι σου αγόρι μου…

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που κατέβηκαν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας να διαμαρτυρηθούν.

Κάτι γραββατωμένους τύπους, όπως είδα στις φωτογραφίες, «έμοιαζε με συγκέντρωση του ΝΑΙ» όπως είπε κάποιος ακροατής στην Ελληνοφρένεια.

Ψήφισες ΝΑΙ;

Κάτσε τότε σπιτάκι σου αγόρι μου…

Αυτοί δεν ήταν που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα;

Αυτοί δεν ήταν οι «Μένουμε Ευρώπη»;

Τι φωνάζουν λοιπόν, να ποια είναι η Ευρώπη τους, ας την χαρούν.

Το ερώτημα είναι απλό: δικαιούνται να διαμαρτύρονται οι του ΝΑΙ, οι «Μένουμε Ευρώπη»;

Εκείνοι που δηλώνουν… μεταρρυθμιστές κατηγορώντας όλους εμάς για λαϊκιστές;

Γιατί διαμαρτύρεται για το ασφαλιστικό το Ποτάμι λόγου χάριν όταν ήταν αυτό που ζητούσε επιτακτικά από τον Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει συμφωνία, όποια και αν ήταν η μορφή της;

Ωραία, ιδού η συμφωνία σας στρατηγέ μου.

Το ακόμα πιο σουρεαλιστικό είναι πως αν ρωτήσεις όλους αυτούς του «ΝΑΙ στο δημοψήφισμα» που σήμερα αγωνίζονται, αν θα ήθελαν τον Γιάννη Στουρνάρα για πρωθυπουργό, θα απαντούσαν φυσικά με την αγαπημένη τους λέξη: ΝΑΙ.

Και αν τους έλεγες πως αυτό θα γινότανε χωρίς εκλογές, κάτι σαν τον Λουκά Παπαδήμο ένα πράγμα, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα.

Ας κάνουν λίγη υπομονή. Και ας αφήσουν τις πορείες και τις διαμαρτυρίες.

Ας απολαύσουν την Ευρώπη τους. Μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα. 

Είμαστε με τους εργαζόμενους. Είμαστε με τους μικρομεσαίους. Είμαστε με τους αγρότες. Είμαστε με τους νέους. #syriza — Alexis Tsipras (@atsipras) December 13, 2014

papaioannou-giannis

It’s the democracy, stupid

Κατά τον δρ. Σόιμπλε, το πρόβλημα και το ζητούμενο στην Ευρώπη σήμερα, είναι η τήρηση των κανόνων και η εφαρμογή των συμφωνιών. Εξ ου και στο Νταβός, ενώπιον του Έλληνα πρωθυπουργού, θυμήθηκε το προεκλογικό σλόγκαν του Μπιλ Κλίντον (it’s the economy stupid) και αναφώνησε: «It’s the implementation, stupid» («Είναι η εφαρμογή, ανόητε»).

Εκείνο που, παρεμπιπτόντως, δεν θυμήθηκε ο δρ. Σόιμπλε – για λόγους προφανούς… αβρότητας ― είναι το... άμεμπτο ιστορικό της Γερμανίας, στην εφαρμογή των ευρωπαϊκών κανόνων, δεσμεύσεων και συμφωνηθέντων.
Όπως, φερ’ ειπείν, στην εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας. Το οποίο πανηγυρικά και, μέσα σε μία νύχτα, είχε σπάσει και καταστρατηγήσει ο Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2003, επειδή η Γερμανία και η σύμμαχος Γαλλία υπερέβαιναν το όριο του 3% στο έλλειμμα.
Όπως, επίσης, τους κανόνες της Κομισιόν για το εμπορικό ισοζύγιο. Τους οποίους σπάει συστηματικά και κατά συρροή η Γερμανία τα τελευταία τρία χρόνια, καταγράφοντας εμπορικό πλεόνασμα άνω του 7% χωρίς να υποστεί καμία κύρωση. Κι ας προβλέπονται κυρώσεις, ανάλογες με εκείνες των υψηλών ελλειμμάτων, για όσες χώρες της ευρωζώνης εμφανίζουν εμπορικό πλεόνασμα άνω του 6% (καθότι το υπερβολικό πλεόνασμα θεωρείται εξίσου διαβρωτικό για την οικονομία με τα υψηλά ελλείμματα).
Όπως, ακόμη, τη συνθήκη Σένγκεν. Την οποία, πρώτη φρόντισε να καταργήσει μονομερώς η Άνγκελα Μέρκελ, για να ακολουθήσουν ο ένας μετά τον άλλο και οι κεντροευρωπαίοι «δορυφόροι» του δρ. Σόιμπλε, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ευρωπαϊκή αρχή της αλληλεγγύης και, μαζί, και τις ζωές των προσφύγων που πνίγονται στο Αιγαίο.
Και δεν θυμήθηκε, ούτε αυτή τη φορά, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πως η α λα καρτ, και με βάση το δίκαιο της πυγμής, εφαρμογή κανόνων και συμφωνιών μπορεί και να συνιστά ζήτημα δημοκρατίας.
Του το υπενθύμισε, μάλλον ευγενώς, κλείνοντας την δική του τοποθέτηση ο Έλληνας πρωθυπουργός: «Δεν είναι η ώρα για «exits», φράχτες και διχασμό στην Ευρώπη», είπε ο Αλέξης Τσίπρας. 
Και πρόσθεσε ότι, αντιθέτως, είναι ώρα να «εμβαθύνουμε τη δημοκρατία, να ενισχύσουμε τον κοινοτικό προϋπολογισμό για μείωση ανισοτήτων, και την αλληλεγγύη».
It’s the democracy, stupid…

tvxs.gr 

Είναι οι άνθρωποι, ηλίθιε…

Μετά από  τρία μνημόνια, 6 χρόνια εποπτείας, δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων, η φράση του Σόιμπλε (είναι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ηλίθιε)  με έμμεσο παραλήπτη τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα έρχεται να μας υπενθυμίσει τι είναι και τι ακριβώς ζητούν από την Ελλάδα οι δανειστές της: Πρόκειται για κοινούς τοκογλύφους που ζητούν τα πάντα…
Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες – με διαφορετικό στιλ και προτεραιότητες- εδώ και έξι χρόνια κάτω από στενότατη εποπτεία ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες των δανειστών. Παρ' όλα αυτά, ο υποτιθέμενος στόχος (δηλαδή η έξοδος της χώρας από το σπιράλ της κρίσης) ολοένα και απομακρύνεται αφήνοντας πίσω του οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συντρίμμια. Το να καλεί λοιπόν, ο Σόιμπλε, τον «ανόητο» να συνεχίσει να εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα (με το μαχαίρι στο λαιμό) αποκαλύπτει ότι στόχος αυτών των συμφωνηθέντων δεν είναι η «διάσωση» της χώρας, αλλά κάτι άλλο.
Αυτό το «άλλο» στην προκειμένη περίπτωση και σ αυτήν την χρονική στιγμή είναι:
Το ξεπούλημα των αεροδρομίων (ολοκληρώθηκε – τα πήρε το γερμανικό δημόσιο--σε μια στιγμή που παρατηρείται απογείωση της τουριστικής κίνησης στη χώρα)
Το ξεπούλημα του (υπολοίπου) ΟΤΕ- οι Γερμανοί επίσης…
Το ξεπούλημα των λιμανιών (όχι μόνο του Πειραιά)
Το ξεπούλημα του σιδηροδρομικού και οδικού δικτύου
Το ξεπούλημα των νερών (φράγματα και υδροδότηση)
Πέραν τούτων, και για την θεσμική κατοχύρωση των δανειστών,  τα «συμφωνηθέντα» για τα οποία κόπτεται ο Σόιμπλε ως εκπρόσωπός τους έχουν να κάνουν και με:
Τον έλεγχο της Γενικής Γραμματείας εσόδων, δηλαδή τον εισπρακτικό μηχανισμό του κράτους (ήδη οι δανειστές επόπτευσαν τις …αδιάβλητες διαδικασίες  εκλογής του «εκλεκτού» )
Τον έλεγχο του διοικητικού συμβουλίου του «μεγάλου» Ταμείου αποκρατικοποιήσεων (για την απρόσκοπτη συνέχιση της διαδικασίας ξεπουλήματος των πάντων)
Στα «συμφωνηθέντα» για τα οποία κόπτονται οι δανειστές και ο Σόιμπλε περιλαμβάνονται και οι ασφυκτικοί δημοσιονομικοί όροι, οι οποίοι καθορίζουν πόσο από το παραγόμενο ελληνικό ΑΕΠ θα επιστρέφει στην τσέπη τους ως τόκος και χρεολύσιο.
Αυτά ακριβώς τα συμφωνηθέντα τηρούν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 που ο Γ. Παπανδρέου συμφώνησε να αναθέσει τη «διάσωση» της χώρας στον μεγαλύτερο θεσμικό τοκογλυφικό οργανισμό, παγκοσμίως. Το ΔΝΤ…
Αυτά ακριβώς τα συμφωνηθέντα- που σε τελική ανάλυση προυποθέτουν και το δέσιμο της ελληνικής πολιτικής εξουσίας στο άρμα των δανειστών—ζητά από τον Ελληνα πρωθυπουργό, ως να είναι υποχείριό του, ο πολύς Β. Σόιμπλε.
Πρόκειται γι' αυτά τα «συμφωνηθέντα» που:
έχουν τινάξει στον αέρα την ελληνική οικονομία (25% μείωση του ΑΕΠ από το 2010)
έχουν οδηγήσει στη μετανάστευση 300.000 νέους ανθρώπους
έχουν καθηλώσει στην ανεργία πάνω από το 25% του πληθυσμού,
Πετούν στον Καιάδα τους απόμαχους της δουλειάς.
Κι αν υπάρχει μια απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κάποιος πρωθυπουργός σαν τον Αλέξη Τσίπρα, σε κάποιον εκπρόσωπο των τοκογλύφων, σαν τον Β. Σόυμπλε, όταν του υπενθυμίζει την  υποχρέωση της τήρησης των συμφωνηθέντων, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από:
«είναι οι άνθρωποι, ηλίθιε».  

topontiki.gr 

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί...

Πριν τέσσερα χρόνια ο Άδωνις Γεωργιάδης έσκαγε στα γέλια με τον διαπλεκόμενο Κυριάκο Μητσοτάκη και τα σκάνδαλα της Siemens.

Σήμερα, έχοντας διοριστεί και αντιπρόεδρος της ΝΔ, αποθεώνει το νέο πρόεδρο του κόμματος.

Δείτε το απόσπασμα...


tvxs.gr

Τα τρακτέρ της προπαγάνδας

 

Αντα Ψαρρά

«Αέρα στα πανιά τους» ένιωσαν πρωί πρωί στο ΒΗΜΑ FM!

Συνεχίζοντας τα φιλεργατικά ρεπορτάζ, στα οποία και επιδίδονται πρόσφατα, και μέσα στη μεγάλη χαρά του ξεσηκωμού και του χθεσινού μπλοκαρίσματος στο ξεκαθάρισμα του μιντιακού τοπίου, αποφάσισαν να μεταδώσουν τις επόμενες ημέρες εκπομπές μέχρι και από τα μπλόκα των αγροτών!

Πάνε οι παλιές καλές φιλελεύθερες ημέρες που ο σταθμός και τα κανάλια λοιδορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που έκλειναν με τους «παλιοαγρότες» τους δρόμους.

Τώρα ανάμεσα στις «πλάκες» και στις αναμεταδόσεις αισχρών «κατασκευών», όπως αυτή για την κόρη του Γιάννη Μηλιού ή για τα σαρδάμ του Τσακαλώτου ή για τη θητεία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις μαθητικές καταλήψεις, περνάει και ο... ταξικός αγώνας των συντελεστών του σταθμού.

Μέχρι και τον γ.γ. του ΚΚΕ άρχισαν να βρίσκουν πιο χαλαρό και πιο συμπαθή παρά την ανατριχίλα που προφανώς τους προκαλούν οι θέσεις του κόμματος.

Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί ξαφνικά έγινε αυτή η φιλεργατική και φιλοαγροτική στροφή πολλών ΜΜΕ, μέχρι του σημείου να συγκινείται ολόκληρο το MEGA με το δράμα των φτωχών και τα λεηλατημένα (από τα μέτρα Γεωργιάδη και Βορίδη) νοσοκομεία, η απάντηση είναι «ευκολάκι»!

Απέτυχε χθες στη Βουλή η προσπάθεια νόμιμης αδειοδότησης των καναλιών και των εκδοτών που βρίσκονται πίσω τους, με τα μεγάλα χρέη, τα μεγάλα θαλασσοδάνεια και την ακόμα μεγαλύτερη προπαγάνδα.

Να, λοιπόν, γιατί βάφτηκε κόκκινος και ο σταθμός του ΔΟΛ χάρη στην υπέρ διαφάνειας υπερήφανη στάση της Ν.Δ. και του νέου αρχηγού της, που αυτονόητα προηγείται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Το χαϊδεμένο (πλέον) παιδί των ΜΜΕ, που είχε αναλάβει τις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων επί υπουργίας του, τίμησε όσους τον προώθησαν συμβάλλοντας στη διατήρηση του σκοτεινού κόσμου των ΜΜΕ με τις παράνομες άδειες και τις προκλητικές συναλλαγές.

Ο ευρωπαϊκός αέρας του νέου αρχηγού και των φανατικών συμπαραγωγών της νίκης του γέμισε ήδη με τα βλαβερά αιωρούμενα σωματίδια της πολιτικής ατμόσφαιρας που επιμένει να κρατάει τα ΜΜΕ δεμένα στα χέρια όσων συνέβαλαν στην οικονομική εξαθλίωση της χώρας.

Όταν όμως όλοι αυτοί σήμερα αγκαλιάζουν τον φτωχό αγρότη που διαδηλώνει με το τρακτέρ του στον δρόμο, τότε η ατμόσφαιρα δεν είναι απλά βαριά, είναι βρόμικη!  

efsyn.gr 

Σοκ! Έτοιμη να σκάσει η παγκόσμια οικονομική φούσκα

Άγριος «τζόγος» από τους μεγαλοτραπεζίτες που επιδιώκουν να ξαναζήσει η παγκόσμια οικονομία μέρες... Lehman Brothers – Πώς το πάθημα δεν έγινε ποτέ μάθημα στους «φωστήρες» των κεντρικών τραπεζών

Άγριος «τζόγος» από τους μεγαλοτραπεζίτες που επιδιώκουν να ξαναζήσει η παγκόσμια οικονομία μέρες Lehman Brothers – Πώς το πάθημα δεν έγινε ποτέ μάθημα στους «φωστήρες» των κεντρικών τραπεζών, που συνεχίζουν αμετανόητοι να «σπρώχνουν» στις αγορές τοξικά κεφάλαια και ομόλογα

Του Χρήστου Θ. Παναγόπουλου
Σε βραδυφλεγή βόμβα αναδεικνύεται για το οικονομικό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα η οικονομική φούσκα – μαμούθ ύψους 655 τρισ. δολαρίων που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της πολιτικής που ακολουθούν συστηματικά οι κεντρικές τράπεζες, μειώνοντας δραστικά τα επιτόκιά τους μέσα σε διάστημα σχεδόν οκτώ ετών και εν συνεχεία τυπώνοντας πάνω από 15 τρισ. δολάρια, χωρίς, ωστόσο, κανένα αποτέλεσμα για την πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη.
Λίγη ιστορία…
Υπολογίζεται ότι μετά την κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers τον Οκτώβρη του 2008, η οποία σηματοδότησε την έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, έως και σήμερα, οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν μειώσει πάνω από 600 φορές τα επιτόκιά τους, σε μια προσπάθεια να τονώσουν την ιδιωτική κατανάλωση.
Ωστόσο, παρά τις μειώσεις, η κατανάλωση στον ιδιωτικό τομέα μειωνόταν διαρκώς, γεγονός που άρχισε να ωθεί σταδιακά προς τα κάτω τις τιμές σε αγαθά και υπηρεσίες, οδηγώντας σε μείωση του πληθωρισμού και εν συνεχεία σε αποπληθωρισμό.
Όταν πλέον σταμάτησε να είναι αποτελεσματικό το μέτρο της μείωσης των επιτοκίων – άρχισαν, δηλαδή να είναι μηδενικά ή αρνητικά τα επιτόκια - κεντρικές τράπεζες, όπως η ΕΚΤ και η Τράπεζα της Ιαπωνίας άρχισαν να εφαρμόζουν τη συνταγή της ποσοτικής χαλάρωσης: Σε αντίθεση με το τύπωμα πραγματικού χρήματος, η ποσοτική χαλάρωση είναι δημιουργία ηλεκτρονικού χρήματος, η οποία δίνει ρευστότητα στις τράπεζες και γενικά στους θεσμικούς επενδυτές που πωλούν χρεόγραφα όπως κρατικά ομόλογα προς την κεντρική τράπεζα και αποκτούν κεφάλαια τα οποία μπορούν να διαθέσουν στην αγορά, δανείζοντας εταιρείες και ιδιώτες, αυξάνοντας την κατανάλωση, με σκοπό την ανάπτυξη της οικονομίας.
Με απλά λόγια, η λαϊκιστί αποκαλούμενη «χαρτούρα» των τραπεζών που οδήγησε στη «φούσκα» των 63 τρισ. δολαρίων, η οποία έσκασε στέλνοντας τις αγορές στον «Καιάδα» της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, επί της ουσίας, δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Αντιθέτως, διογκώθηκε και μάλιστα έγινε ηλεκτρονική μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, αγγίζοντας τα 655 τρισ. δολάρια, παρά το γεγονός ότι στιγμιαία προκάλεσε μικρή άνοδο του πληθωρισμού.
Κίνδυνος από τον αποπληθωρισμό του χρέους
Και μπορεί, στο μέτρο που αφορά τους πολίτες μιας χώρας, το φαινόμενο του αποπληθωρισμού να συνεπάγεται κάτι θετικό, δηλαδή, για παράδειγμα, λιγότερα χρήματα σε δαπάνες για την αγορά ενός σπιτιού, καυσίμων ή ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό συνοδεύεται από ελάχιστη ή καθόλου ανάπτυξη και συνιστά καταστροφή για την αύξηση της απασχόλησης.
Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα όταν ο αποπληθωρισμός πλήττει το δημόσιο χρέος: όσο πιο μεγάλος είναι, τόσο περισσότερο επιδεινώνεται μελλοντικά η εξυπηρέτηση του χρέους. Εάν, μάλιστα, η κατάσταση ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο, τότε είτε απαιτείται η αναδιάρθρωσή του (επιμήκυνση του χρόνου της αποπληρωμής) είτε το «κούρεμά» του (διαγραφή χρέους) είτε η έσχατη λύση που είναι η χρεοκοπία.
Τι φοβούνται οι τράπεζες;
Ο φόβος των τραπεζών είναι ότι εάν σκάσει η παγκόσμια οικονομική «φούσκα», οι συνέπειές της στις αγορές και της οικονομίες του πλανήτη θα είναι πολύ χειρότερες από τις συνέπειες του κραχ το 2008, αμέσως μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.
Η αγορά παραγώγων που χρησιμοποιεί αυτή τη «φούσκα» ως ασφαλιστική δικλείδα ξεπερνά τα 555 τρισ. δολάρια. Πολλές από τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, οι κυρίαρχες κυβερνήσεις, ακόμη και δήμοι έχουν χρησιμοποιήσει παράγωγα για πλαστά κέρδη και απόκρυψη του χρέους.
Την ίδια στιγμή, τόσο η ΕΚΤ όσο και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες σε «τοξικά» ομόλογα, τα οποία εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία.
Σε εξίσου δεινή θέση βρίσκονται επιχειρήσεις, βουτηγμένες στα χρέη: Mέσα στην περίοδο 2007-2016 τα εταιρικά ομόλογα έχουν διπλασιαστεί, από τα 3,5 τρισ. στα 7 τρισ. δολάρια, ποσό που ισοδυναμεί με το 50% του αμερικανικού ΑΕΠ!

Χρήσιμα συμπεράσματα
Η «συνταγή» της ποσοτικής χαλάρωσης αλλά και η εφαρμογή των Μνημονίων δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση τη γενικότερη οικονομική κατάσταση στις χώρες της Ευρώπης και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν πανάκεια. Η υπερβολική φορολόγηση, μηδενίζει τις προοπτικές των επενδύσεων, κρατώντας την απασχόληση σε χαμηλά επίπεδα, γεγονός που οδηγεί σε ραγδαία πτώση της κατανάλωσης.
Οι κεντρικές τράπεζες προσπαθούν τώρα άρον-άρον να ξεφορτωθούν «τοξικά» κεφάλαια και να κλείσουν χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που εμφανίζουν σοβαρά προβλήματα ρευστότητας. Θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα: γιατί τέτοια σπουδή ξαφνικά; Γιατί τόσα χρόνια δεν έκαναν τίποτα; Γιατί πολύ απλά το πρόβλημα έχει διογκωθεί και πλέον κινδυνεύουν άμεσα! Το πάθημα της κρίσης του 2008 δεν έγινε ποτέ μάθημα στους τραπεζίτες που συνέχισαν να «τζογάρουν» με την ίδια ακόρεστη μανία, επενδύοντας ξανά και ξανά σε «χαρτούρα» και μάλιστα ηλεκτρονική, επειδή τους βόλευε.
Τι θα μπορούσε να γίνει
Η άρση της υπερφορολόγησης και η δημιουργία κινήτρων για επενδυτικές δαπάνες θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια πρώτη αποσυμπίεση αυτή της δύσκολης κατάστασης.
Ζητούμενο εδώ παραμένει η αύξηση της απασχόλησης, ώστε να επέλθει και η συνακόλουθη αύξηση της κατανάλωσης.
Όμως, πόσο πρόθυμοι είναι οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις να αλλάξουν τακτική; Το μόνο σίγουρο είναι ότι εάν δεν αλλάξουν «τροπάριο» και μάλιστα σύντομα, τότε θα είναι πλέον πολύ αργά για δάκρυα…

newsbomb.gr

Σύνταξη ήταν και πάει…

 ΜΙΧΑΛΟΥ

Με τις υγείες μας… και οποίος ξαναδεί  σύνταξη και όχι επίδομα  ας μας σφυρίξει κλέφτικα!!!

Οι δανειστές τελικά τα κατάφεραν και πέρασε το δικό τους για συντάξεις φιλοδωρήματα. Και ξεκινάμε από την  εγγυημένη, ύψους 384 ευρώ,  η οποία θα δίνεται με τέτοιες προϋποθέσεις που μεγάλες κατηγορίες δικαιούχων – κυρίως ΑμεΑ με αναπηρία μικρότερη του 80% και όσοι/ες φύγουν με μειωμένη σύνταξη πριν την ηλικία των 67 ετών - θα την δουν με το κιάλι, αφού πλέον θα παίρνουν πολύ λιγότερα και από αυτό το ποσό.

Από την μεριά της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έκρυψε όσο μπορούσε και σε όλα τα επίπεδα τις παγίδες για το ασφαλιστικό  και προσπαθεί να χειριστεί με επικοινωνιακά τερτίπια το όλο θέμα.

Για παράδειγμα προσπάθησε όσο μπορούσε να μας μπερδέψει με τα νέα εισοδηματικά κριτήρια που εισάγει το σχέδιο νόμου… Ουσιαστικά όμως θέτει σε εφαρμογή την κατάργηση του ΕΚΑΣ ως το 2019. Υπολογίζεται ότι για φέτος θα το χάσουν περί τα 120.000 άτομα, στην πλειοψηφία τους όσοι παίρνουν τα 30 ευρώ, αλλά και ορισμένοι από όσους λαμβάνουν τα 230 ευρώ.

Την ίδια ώρα το αναλογικό τμήμα της σύνταξης υπολογίζεται με τέτοιο τρόπο, λόγω του ότι ο συντάξιμος μισθός καθορίζεται με το μέσο όρο των μηνιαίων αποδοχών στο σύνολο του εργασιακού βίου και οι συντελεστές αναπλήρωσης μειώνονται δραστικά, ώστε η τελική σύνταξη να είναι μειωμένη για όσους συνταξιοδοτηθούν μετά την 1/1/2016 από 15% έως 30%.
Σε ότι αφορά τις κύριες συντάξεις, οι οποίες ήδη καταβάλλονται, αναφέρεται ότι θα επαναϋπολογιστούν με βάση τα όσα ισχύουν για τους «νέους» συνταξιούχους και ότι όταν προκύπτει μείωση, αυτή θα δίνεται ως προσωπική διαφορά, η οποία όμως θα βαίνει μειούμενη μετά το 2018 που λήγει το μνημόνιο, με συνέπεια τη μείωση των συντάξεων και των νυν συνταξιούχων.

Παρά ταύτα  η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να προβάλει ακόμη ως "κόκκινη" γραμμή την προστασία των κύριων συντάξεων, με το ΔΝΤ όμως να ξεκαθαρίζει ότι δεν συζητά λύσεις για το ασφαλιστικό μόνο για τα επόμενα 2 με 3 χρόνια και ζητά από την κυβέρνηση να προτείνει μία μακροπρόθεσμη λύση 30 ετών και όχι ένα πλάνο για όσο διαρκεί μία θητεία, ώστε  να μπει το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

Στις επικουρικές συντάξεις εφαρμόζεται για όλους/ες η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, που μετονομάζεται σε κανόνα βιωσιμότητας και προβλέπει συνεχείς μειώσεις τους, ενώ για τις ήδη καταβαλλόμενες επικουρικές αναφέρεται ότι μετά την 31/7/2018 θα ισχύσουν και για αυτές οι μειώσεις.

Για τις εφάπαξ παροχές καθιερώνεται νέος μαθηματικός τύπος, σύμφωνα με τον οποίο οι μειώσεις θα κυμανθούν από 10% έως 15%, ενώ αυτές για τα μερίσματα του μετοχικού ταμείου πολιτικών υπαλλήλων θα φτάσουν στο 30%.

Εν τω μεταξύ αυξάνονται δραστικά οι ασφαλιστικές εισφορές των ελεύθερων επαγγελματιών και, κυρίως, των αγροτών που τριπλασιάζονται από 7% σε 20%. Και για το τέλος αφήνουμε το καλύτερο.

Ο λόγος για τις αυξήσεις στις ασφαλιστικές εισφορές όπου  αυξάνονται και αυτές κατά μια ποσοστιαία μονάδα για τους εργοδότες και κατά 0,5% για τους εργαζομένους,  σε ένα εργασιακό περιβάλλον που φουντώνει μέρα με τη μέρα η αδήλωτη εργασία .

topontiki.gr

Για την Ευρώπη ρε γαμώτο…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Τα κόμματα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ)  που συγκρότησαν τις κυβερνήσεις της χώρας κατά την τελευταία εξαετία χαρακτήρισαν (και χαρακτηρίζουν) τις σκληρές αντιλαϊκές/ αντιαναπτυξιακές  και εν τέλει αναποτελεσματικές πολιτικές που εφαρμόζουν ως «απαραίτητη θυσία για να παραμείνει η χώρα στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Μετά από  τρία μνημόνια και έξι έτη θυσιών το αυτονόητο ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο: μα πόσο τελικά κοστίζει η παραμονή της χώρας στο ευρώ; και, επίσης, για  τη συμμετοχή της σε ποια  Ευρώπη πληρώνει η χώρα τόσο ακριβά;
Περί του λογαριασμού που-- όσα κι αν πληρώνει η χώρα—ολοένα και αυξάνεται, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι:

• Μετά από 3 μνημόνια το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 25%
• Το χρέος σκαρφάλωσε στο 200% του ΑΕΠ από 120% που ήταν όταν πριν έξι χρόνια η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και την διεθνή εποπτεία των δανειστών
• Η ανεργία εκτοξεύτηκε σε επίπεδα παγκόσμιου ρεκόρ (27%) με ιδιαίτερα οδυνηρά ποιοτικά (μακροχρόνια άνεργοι, ανεργία νέων κλπ) χαρακτηριστικά
• Ο ιστός του «κοινωνικού κράτους» κατέρρευσε όπως αποδεικνύει η κατάσταση που επικρατεί κατά κύριο λόγο στην υγεία και την παιδεία
• Οι συνταξιούχοι αναμένουν περεταίρω μείωση του πενιχρού τους  πλέον- μετά από 11 μειώσεις τα τελευταία χρόνια—εισοδήματός τους
• Η δημόσια περιουσία  ξεπουλιέται και οι δημόσιες υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, νερά, δρόμοι) επινοικιάζονται για την εξυπηρέτηση του χρέους
• Οι υπηρεσίες Εσόδων του κράτους (Γενική Γραμματεία Εσόδων) και Αξιοποίησης της Περιουσίας του Δημοσίου, έχουν παραδοθεί και θεσμικά στους δανειστές οι οποίοι θα κρίνουν τι πως θα εισπράξουν, τι και πώς θα ξεπουλήσουν.

Τα παραπάνω αποτελούν το πλαίσιο και συνοψίζουν το μέγεθος των θυσιών που οι κυβερνήσεις της χώρας των τελευταίων ετών, ζήτησαν (και ζητούν) από τον ελληνικό λαό, προκειμένου η χώρα να μη βγει από τον ευρώ και να μην πεταχτεί έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποια, τελικά, είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία απαιτούνται τόσες θυσίες; Ή με πιο απλά λόγια, αυτές οι θυσίες αξίζουν άραγε τον κόπο και το «αίμα»; Μια ματιά στον ξένο Τύπο αρκεί για να συνειδητοποιήσει κάποιος  πως η συζήτηση για τη φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταλήγει σε οδυνηρά συμπεράσματα και προβλέψεις. Πρόκειται για μια συζήτηση, την οποία θα πρέπει να υπογραμμίσουμε, αρνούνται να παρακολουθήσουν καν  οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις κατά κύριο λόγο αυτές που κυβέρνησαν (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) ή επιθυμούν (ΠΟΤΑΜΙ) διακαώς να συμμετέχουν στο θίασο μαριονετών που υποτίθεται ότι κυβερνούν τη χώρα.
Αυτές οι «ευρωδέσμιες», από εμφανή και αφανή δεσμά και συμφέροντα, πολιτικές δυνάμεις του τόπου, αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν ότι:
Η προσφυγική κρίση αποκάλυψε τη γύμνια της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, αφήνοντας σε κοινή θέα την πανταχού παρούσα σκληρή πραγματικότητα της επιβολής της θέλησης και των συμφερόντων των ισχυρών κρατών μελών επί των αδυνάτων. Έτσι, η περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση των χιλιάδων ημερησίως προσφύγων και μεταναστών, αποτυπώθηκε με τη «βοήθεια» προκειμένου η χώρα να μετατραπεί σε αποθήκη ανθρώπων. Ήδη, μια- μια οι χώρες της ΕΕ, κλείνουν προς Νότο τα σύνορά τους – καταργώντας τη Συνθήκη Σένγκεν – θάβοντας το πρόβλημα και τους πρόσφυγες που εξακολουθούν να έρχονται, στην Ελλάδα.
Η ολοφάνερη πλέον έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της ΕΕ μας επιτρέπει να τη δούμε όπως ακριβώς αυτή είναι και όχι όπως  προπαγανδιστικά – ένωση ισότιμων μελών με κοινές αρχές και συμφέροντα-- εμφανίζεται: Πρόκειται για Ένωση που ο βασικός συνδετικός της κρίκος είναι το νόμισμα. Η ισχύς αυτού του νομίσματος (ευρώ) εξασφάλισε στην Γερμανία την ηγεμονία και τη δυνατότητα να συγκρατεί και να έλκει προς την τροχιά των συμφερόντων της, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Η αδυναμία επίλυσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης, καθώς και η γενικότερη και βαθύτερη αδυναμία αντιμετώπισης των τρομακτικών σε μέγεθος οικονομικών δυσλειτουργιών των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία)  αποτυπώνουν ήδη την διαίρεση της Ένωσης σε τουλάχιστον δύο ταχύτητες, ή «ενότητες συμφερόντων», οι οποίες, δεδομένης της παντελούς  απουσίας πολιτικής συνοχής όπως αποκαλύπτει η προσφυγικής κρίση, μοιραία θα συγκρουστούν…
Ήδη στον ξένο τύπο εμφανίζονται σε αναλύσεις και σε editorial  τα σενάρια που προεξοφλούν τη ριζική αναδιάρθρωση – ή ακόμη και τη διάλυση- της ΕΕ και μάλιστα μέσα στο 2016. Όσο κι αν όλες αυτές οι αναλύσεις υποκρύπτουν πολιτικά παίγνια και συγκρούσεις τεραστίων διαστάσεων μεταξύ της ΕΕ και των ανταγωνιστών της (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) αλλά και κολοσσιαίους ενδοευρωπαϊκούς  ανταγωνισμούς, δεν παύουν να περιγράφουν την επισφαλή και διόλου αισιόδοξη θέση μιας υποτιθέμενης Ενωμένης Ευρώπης. Το νόμισμα (ευρώ) είναι προφανές, πως δεν θα καταφέρει για πολύ ακόμα να υποκαθιστά  την ανύπαρκτη πολιτική συνοχή και να εξακολουθεί  να λειτουργεί ως ο μόνος συνεκτικός κρίκος της Ένωσης.
Υστερόγραφο: Η ελληνική κυβέρνηση της αριστεράς, παρ’ όλα αυτά, προχωρά ακάθεκτη προς την κατά γράμμα εφαρμογή του τρίτου μνημονίου των δανειστών, υλοποιώντας κάθε τι που δεν πρόλαβαν ή δεν τόλμησαν να υλοποιήσουν οι προηγούμενοι, ζητώντας από τον λαό νέες θυσίες προκειμένου «η χώρα να μείνει στην ζώνη του Ευρώ και την ΕΕ».

Για ποια Ευρώπη, ρε γαμώτο… 

topontiki.gr

Τα στοιχήματα του 2016

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, τα αγκάθια είναι μπροστά και του κουαρτέτου ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά».
Κάπως έτσι θα μπορούσαμε προχείρως να παραφράσουμε το κλασικό πρωτοχρονιάτικο τραγουδάκι αποχαιρετώντας το πολυτάραχο 2015 και υποδεχόμενοι το αχαρτογράφητο 2016.

Η χρονιά που πέρασε ήταν, από κάθε άποψη, γεμάτη συγκλονιστικές αλλαγές, κυρίως στο πολιτικό πεδίο. η αλλαγή κυβέρνησης και η άνοδος του ΣΥρΙΖα στην εξουσία σηματοδότησαν ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο. ας δούμε τα σημαντικότερα στοιχεία του:

Ύστερα από το ΠΑΣΟΚ, και η Νέα Δημοκρατία πέρασε σε φάση πολιτικής κρίσης.
Ο Αντώνης Σαμαράς ακολούθησε – όπως από πολύ νωρίς είχαμε εκτιμήσει – τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην πολιτική αποστρατεία. η πολύμηνη μάχη για τη διαδοχή του στην ηγεσία του κόμματος εξελίχθηκε σε μια κακοφορμισμένη ανοιχτή πληγή, απειλητική για την ενότητα και το μέλλον της Ν.Δ., η οποία δεν «υπόσχεται» υποχρεωτικά πολιτική και ιδεολογική ανασύνταξη.

Το τέλος των «παλιών» κομμάτων έφερε στην εξουσία ένα... επίσης παλιό, τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όμως υφίσταται εδώ και έναν χρόνο την πιο ταχεία προσαρμογή που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. το κεραυνοβόλο πέρασμα από το «σκίσιμο των μνημονίων» στην πληρέστερη εφαρμογή μνημονιακού προγράμματος που ζήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια συνιστά τον... ορισμό της οβιδιακής μεταμόρφωσης.

Η ελληνική κοινωνία, που τον Ιανουάριο ψήφισε διά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα την απαλλαγή από τα μνημόνια, τον Σεπτέμβριο ψήφισε, πάλι διά του ίδιου κόμματος και του ιδίου πρωθυπουργού, ένα ήδη συμφωνημένο μνημόνιο, το τρίτο και βαρύτερο, το οποίο ομολογουμένως   εφαρμόζεται με τις μικρότερες αντιστάσεις που είδαμε την τελευταία πενταετία. Δείγμα «προσαρμογής» και εξάντλησης των όποιων αντιστάσεων; Ίσως.

Στη διάρκεια του ταραγμένου 2015 πάντως η ελληνική κοινωνία έκανε μια σαφή επιλογή: επέμεινε στην παραμονή της στο ευρώ, παρά τα πολλά και δυσβάστακτα βάρη, αρνούμενη να δώσει στις δυνάμεις υπεράσπισης του εθνικού νομίσματος έστω τη δυνατότητα να λειτουργούν ως κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Εν τέλει η λαϊκή ψήφος επιβεβαίωσε αυτό που πολλές φορές είχαμε προαναγγείλει: ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την πορεία και την κατάληξη των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, αποτελούσε την τελευταία δημοκρατική επιλογή και τον πολιτικό σχηματισμό που θα οδηγούσε σε αναδιάταξη ολόκληρο το σύστημα. αυτό βλέπουμε να συμβαίνει στις μέρες μας.

Όμως το 2015 ήταν συνταρακτικό και για έναν ακόμη σοβαρότερο λόγο, ο οποίος θα μας απασχολήσει πάρα πολύ τα επόμενα χρόνια: Ο κόσμος – με επίκεντρο τη γειτονιά μας – περνάει ταχύτατα σε μια νέα φάση, γεμάτη από προκλήσεις και κινδύνους, από τους οποίους το μαζικό προσφυγικό και μεταναστευτικό ρεύμα είναι η πρώτη βαριά συνέπεια για τη χώρα μας.

Οι μεγάλες προκλήσεις

Το νέο έτος, κληρονομώντας όλα τα βάρη του προηγούμενου, είναι γεμάτο στοιχήματα για τη χώρα, το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία.

1 Το χρονικά επείγον στοίχημα αφορά την κατάσταση και την προοπτική της χώρας μετά την ολοκλήρωση του συντριπτικά μεγαλύτερου τμήματος των προβλέψεων του εμπροσθοβαρούς μνημονίου.
Θεωρητικά θα κλείσουν όλες οι σοβαρές «μεταρρυθμιστικές» εκκρεμότητες, αλλά αυτό δεν θα σημαίνει το τέλος των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Στην πραγματικότητα η χώρα θα έχει αλλάξει, η κοινωνία θα έχει προσαρμοστεί σε επίπεδα ζωής πολύ χαμηλότερα από αυτά που ίσχυαν πριν από την κρίση και το μεγάλο ερώτημα θα αφορά το αν αυτή η τεράστια εσωτερική υποτίμηση μπορεί να ξαναβγάλει την Ελλάδα σε ένα αναπτυξιακό ξέφωτο ή θα την καθηλώσει σε μια μακρά περίοδο φτώχειας, στασιμότητας και μιζέριας. τα πρώτα δείγματα θα τα δούμε φέτος.

2 Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, θα δείξει αν είναι σε θέση να κυβερνήσει τη χώρα με όρους εξόδου από την κρίση, αν θα επιχειρήσει να μεταρρυθμίσει επιτυχώς το κράτος και τους θεσμούς του, αν θα δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο οικονομικής και κοινωνικής αναπαραγωγής θεραπεύοντας μεγάλες παθογένειες ή θα εγκλωβιστεί στην πεπατημένη που οδήγησε κράτος, κοινωνία και οικονομία στην κατάρρευση. Δείγματα θα δούμε από φέτος. Όπως θα δούμε αν η άνοδός του στην εξουσία ήταν μια φωτοβολίδα ή θα σταθεροποιηθεί ως βασικός πυλώνας του συστήματος εξουσίας.

3 Το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, υποχρεωμένο πλέον να αναδιαταχθεί και να βρει νέες ιδεολογικές και οραματικές σταθερές, είναι άγνωστο αν θα αναπαραχθεί μέσα από τα γνωστά κομματικά σχήματα ή θα ζήσουμε τη γένεση νέων – άγνωστης δυναμικότητας – κομματικών σχηματισμών. Μεταξύ διπολισμού και κατακερματισμού, το διάστημα είναι άπειρο.

4 Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα είναι μόνο μία από τις εκφράσεις των πόνων που συνοδεύουν την αναδιάταξη των μεγάλων δυνάμεων και των σφαιρών επιρροής τους. είναι όμως επώδυνο και μπορεί να αποτελέσει τεράστιο κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Με την ευρώπη εχθρική σε αυτό το ζήτημα και την τουρκία πάντα απειλητική, θα χρειαστούν πολύ μεγάλη πολιτική μαεστρία και καθαρές πολιτικές επιλογές για να μην αποτελέσει αυτή η υπόθεση βόμβα στα θεμέλια της χώρας.

5 Ταυτοχρόνως η φωτιά που έχει ανάψει στη γειτονιά μας, με όλες τις μεγάλες δυνάμεις να παίζουν σκληρά παιχνίδια για την αναδιάταξη συνόρων και σφαιρών κυριαρχίας, απειλεί να εξαπλωθεί και στα εθνικά μας θέματα. η Κύπρος, το αιγαίο και η Θράκη πρέπει πάση θυσία να εξαιρεθούν από κάθε σχεδιασμό για αλλαγή στάτους την ώρα που η τουρκία παίζει το μεγαλύτερο στοίχημα των τελευταίων δεκαετιών για τη σταθερότητα, τη θέση και τον ρόλο της σε όλη την περιοχή.

Το πρωτοσέλιδο του «Ποντικιού» στις 2 Ιουλίου 2015, εν όψει του δημοψηφίσματος, ζητούσε: «Όρθια η χώρα τη Δευτέρα». τώρα το αίτημα είναι το ίδιο: «Όρθια η χώρα το 2016».
Για να συμβεί αυτό, θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια και η κυβέρνηση – προσπερνώντας τα κάκιστα δείγματα υπουργικής ελαφρότητας και πολιτικής - ιδεολογικής ασυναρτησίας – θα πρέπει να επιδείξει μεγάλο βάθος στρατηγικής σκέψης σε όλα τα επίπεδα. από πολλές απόψεις, το 2016 όχι μόνο δεν θα είναι ανέφελο, αλλά ίσως αποδειχθεί πολύ βαρύτερο από το 2015.
Παρ’ όλα αυτά,
Καλή Χρονιά...

topontiki.gr 

Πολιτικό σύστημα και εμπιστοσύνη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Κάποια στατιστικά που θα απουσιάσουν - όχι αθώα - από τους συνηθισµένους αυτές τις µέρες «απολογισµούς της χρονιάς» έχουν τη σηµασία τους, καθώς περιγράφουν βαθύτερες πτυχές της πολιτικής πραγµατικότητας στη χώρα µας, όπως αυτή διαµορφώνεται από το 2009 κι έπειτα.

Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πραγµατικότητας είναι η απογοήτευση, η αποστράτευση και η αδιαφορία, όπως δείχνει ο αριθµός των πολιτών που επιλέγουν να αποµακρυνθούν και να µην συµµετέχουν στις κάθε είδους εκλογικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2015, στις εκλογές του Σεπτεµβρίου, προσήλθαν για να ψηφίσουν 1,5 εκατοµµύριο λιγότεροι απ’ όσους στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009!

Πρόκειται κατά κύριο λόγο για ανθρώπους οι οποίοι χτυπήθηκαν αλύπητα από την κρίση, για ανθρώπους που τους «ξέρασε» η οικονοµική διαδικασία και τους πέταξε στα αζήτητα το πολιτικό σύστηµα.

Μέσα απ’ αυτό το πρίσµα καλό θα ήταν όσοι πανηγυρίζουν για τη «µεγάλη συµµετοχή» στις εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού της Ν.∆. να έχουν κατά νου ότι αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν είναι οι µισοί απ’ όσους είχαν προσέλθει για να ψηφίσουν τον Αντώνη Σαµαρά, την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Παναγιώτη Ψωµιάδη.

Μπορεi η αδιαφορία ή η αποστράτευση των πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι να βολεύει τις κάθε είδους εξουσίες, καθώς τους «λύνει τα χέρια», ταυτόχρονα ωστόσο τις απο-νοµιµοποιεί.

∆ιότι µπορεί ο ελληνικός λαός να ψήφισε τον Γ. Παπανδρέου «για καλύτερες µέρες» και να εισέπραξε µνηµόνια και επιτήρηση, µπορεί να εµπιστεύτηκε τον Σαµαρά που κέρδισε τις εκλογές λέγοντας ότι θα επαναδιαπραγµατευθεί το µνηµόνιο και έσπευσε να το εφαρµόσει «µε το νι και µε το σίγµα», µπορεί να έκανε πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα που υποσχόταν ότι θα σκίσει τα µνηµόνια πριν φέρει και υπογράψει το τρίτο, όµως ο κόσµος που είναι διατεθειµένος να εµπιστευθεί το πολιτικό σύστηµα ολοένα και λιγοστεύει.

Και από τη στιγµή που ένα σύστηµα (στην προκειµένη περίπτωση το πολιτικό) αρχίζει να χάνει την εµπιστοσύνη αυτών που το χρησιµοποιούν (των πολιτών εν προκειµένω), τίποτε καλό δεν προµηνύεται. Ούτε για τους πολίτες ούτε για το σύστηµα…

topontiki.gr 

Ακριβώς ότι (δεν) ισχύει σήμερα...

Από 2 τρισ. οφείλουν Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία!

Γιώργος Δελαστίκ

Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποτέ ποιες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ χρωστούν τα μεγαλύτερα ποσά στους δανειστές τους; Υποσυνείδητα, με όλη αυτή τη συζήτηση για τα μνημόνια και τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε μνημονιακό καθεστώς, υφέρπει η εντύπωση ότι είναι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που τα έχουν κάνει ρημαδιό. Ας απαντήσουμε όμως στα ερωτήματα αυτά βάσει των στοιχείων που εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat). Ποιο κράτος της Ευρωζώνης χρωστάει, λοιπόν, τα περισσότερα χρήματα; Μα, φυσικά, η... Γερμανία! Χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ!

Ναι, ξεπερνά τα δύο τρισ. το δημόσιο χρέος της - για την ακρίβεια ανέρχεται στα 2,17 τρισεκατομμύρια! Οι Γερμανοί δηλαδή χρωστούν τα... επταπλάσια λεφτά από τη «χρεοκοπημένη» Ελλάδα! Η πρώτη οικονομία της Ευρωζώνης, της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ηπείρου χρωστάει περισσότερα ως δημόσιο χρέος από όλα τα κράτη της Ευρώπης - από όλα πλην ενός! Ας κρατήσουμε για πολύ λίγο μυστικό το όνομα του κράτους αυτού και ας πάμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής μας: Ποιο κράτος της ΕΕ χρωστάει τα περισσότερα χρήματα στους δανειστές του; Αν βιαστήκατε να απαντήσετε «Μα, φυσικά, η Γερμανία!», χάσατε!
Το 2014, βάσει της ισοτιμίας της στερλίνας προς το ευρώ, είναι η Βρετανία η πιο καταχρεωμένη χώρα της ΕΕ με 2,22 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 1,60 τρισεκατομμύρια στερλίνες! Τόσο η Γερμανία όσο και η Αγγλία ανήκουν στον βαθύ ευρωπαϊκό... Νότο! Σχεδόν πάντα μέχρι τώρα η Γερμανία καταλάμβανε τη θέση της χώρας με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στην ΕΕ. Φέτος δεν πήρε... νταμπλ, έχασε τον τίτλο της ΕΕ.
Αφήνοντας όμως κατά μέρος την ΕΕ και επιστρέφοντας στην Ευρωζώνη, ποιες χώρες κατατάσσονται μετά τη Γερμανία στη «λίστα της ντροπής» των χωρών που χρωστούν τα περισσότερα χρήματα; Δεύτερη πανηγυρικά η Ιταλία, η τρίτη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης. Χρωστάει οριακά λιγότερα από τη Γερμανία - 2,13 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Μπορεί η ιταλική οικονομία να είναι μόλις η μισή από τη γερμανική (το 56% βάσει του ΑΕΠ των δύο χωρών του 2014), αλλά οι Ιταλοί έχουν κατορθώσει να δανειστούν άνω του 98% των όσων έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Τρίτη χώρα στην κατάταξη αυτή είναι η Γαλλία, η δεύτερη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος 2,04 τρισεκατομμύρια. Η γαλλική οικονομία είναι λίγο μικρότερη από τα τρία τέταρτα της γερμανικής (το 74% βάσει των ΑΕΠ του 2014), αλλά και οι Γάλλοι κατάφεραν να δανειστούν σε απόλυτο νούμερο το 94% των χρημάτων που έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Αλλού όμως θέλουμε να εστιάσουμε την προσοχή των αναγνωστών μας: Οι τρεις πρώτες οικονομίες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) είναι ταυτόχρονα και αυτές με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος σε απόλυτα νούμερα. Και οι τρεις αυτές χώρες μαζί έχουν συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 6,34 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το συνολικό δημόσιο χρέος και των 19 κρατών της Ευρωζώνης συναθροίζεται σε 9,29 τρισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι οι τρεις οικονομικά ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης ευθύνονται για το... 68% του όλου δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης! Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι το συνολικό δημόσιο χρέος των τεσσάρων κρατών της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό μνημονιακό καθεστώς είναι 670,9 δισεκατομμύρια ευρώ (317,1 η Ελλάδα συν 225,3 η Πορτογαλία και 109,7 η Ιρλανδία συν 18,8 η Κύπρος), αντιλαμβανόμαστε ότι η κάθε μία χωριστά από τις τρεις ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης έχει μόνη της υπερτριπλάσιο δημόσιο χρέος από όσο και οι τέσσερις μαζί μνημονιακές χώρες! Αφήστε δε που το δημόσιο χρέος των 15 μικρότερων χωρών από τις 19 της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων στην κατηγορία αυτή και των τεσσάρων μνημονιακών, είναι μικρότερο συνολικά από το δημόσιο χρέος της κάθε μίας από τις τρεις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρωζώνης.
Δεκαπέντε κράτη έχουν όλα μαζί μικρότερο δημόσιο χρέος από ένα κράτος! Αυτό εξηγεί καλύτερα γιατί οι Γερμανοί δεν τόλμησαν να επιβάλουν μνημονιακό καθεστώς στην Ιταλία (με δημόσιο χρέος ύψους 2,13 τρισεκατομμυρίων ευρώ το 2014) ή στην Ισπανία (με δημόσιο χρέος το 2014 ύψους 1,03 τρισεκατομμυρίου). Εμάς φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αυτό που μας καίει, αλλά ελπίζουμε με τη σημερινή ανάλυση και τα σχετικά στοιχεία να συνειδητοποιούν καλύτερα οι αναγνώστες ότι το πρόβλημα του ευρώ δεν είναι ελληνικό. Οταν η Γερμανία η ίδια χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ και είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης στην Ευρωζώνη, είναι προφανές ότι το ζήτημα κρίνεται αλλού και όχι στις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα να υποταχθεί η όχι, απόφαση που θα έχει συνέπειες μόνο στη ζωή των Ελλήνων.

Έθνος

Ένα Grexit θα οδηγούσε σε γενικευμένο χάος την Ευρωζώνη, γράφει η Telegraph

Νέο δημοσίευμα για τους κινδύνους που ενέχει ένα Grexit, φιλοξενεί η βρετανική Telegraph, μια εφημερίδα η οποία τις τελευταίες ημέρες παρουσιάζει συνεχώς κινδυνολογικά σενάρια, ενδεχομένως σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τις πιθανότητες της Βρετανίας να επιτύχει μια νέα συμφωνία με τις Βρυξέλλες, όπως είναι ο διακηρυγμένος στόχος…
«Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ θα οδηγούσε όλη την Ευρωζώνη στο χάος και θα προκαλούσε αμφιβολίες για όλο το οικοδόμημα της συμφωνία της Δύσης» προειδοποιεί μιλώντας στην εφημερίδα ο διευθύνων σύμβουλος του IIF Χανγκ Τραν.
Όπως αναφέρει στην Telegraph ο Hung Tran, εκτελεστικός διευθυντής του IIF, ενώ οι τράπεζες έχουν μειώσει την έκθεσή τους στην Ελλάδα, η οποία αντιστοιχεί σε λιγότερο από το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, οι επενδυτές είναι πολύ “αδιάφοροι” για τις επιπτώσεις μιας ελληνικής εξόδου, η οποία θα μπορούσε να έχει σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις και να ενισχύσει την πόλωση μεταξύ του πυρήνα και της περιφέρειας της ευρωζώνης.
Ο Tran, ο οποίος βοήθησε στην εκπροσώπηση των ομολογιούχων του ιδιωτικού τομέα στη διάρκεια του haircut το 2012, δήλωσε πως παραμένει αισιόδοξος ότι “υπάρχει περιθώριο για συμβιβασμό” και ότι η Ελλάδα θα επιτύχει μια “συμφωνία της τελευταίας στιγμής” και θα παραμείνει στην ευρωζώνη. Ωστόσο, υποστήριξε ότι εάν η χώρα βγει από το ευρώ, οι συνέπειες θα είναι περιπλοκες και δεν έγιναν “πλήρως κατανοητές”.
“Βραχυπρόθεσμα, πιθανώς η οικονομική μετάδοση στο spread του κόστους δανεισμού στις περιφερειακές χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, θα είναι πιο περιορισμένη αυτή τη φορά σε σχέση με το 2010 ή το 2012. “Ωστόσο, υπάρχει μια σειρά από πολιτικές προεκτάσεις αναφορικά με τις προσδοκίες της αγοράς εάν το ευρώ αποδειχθεί ότι είναι αναστρέψιμο. Το φυσικό ερώτημα είναι, ποιος θα είναι ο επόμενος;”.
“Εάν μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δυσκολέψει σημαντικά τη σχέση της με την ΕΕ και την Δύση, θα προκύψουν ερωτήματα για την ευθυγράμμιση της Ελλάδας σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική, την πολιτική ασφάλειας, και ολόκληρη η συνοχή της δυτικής συμμαχίας θα τεθεί υπό αμφισβήτηση”, τόνισε χαρακτηριστικά.
Ο Tran δήλωσε πως το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης των 60 δισ. ευρώ μηνιαίως της ΕΚΤ, είχε βοηθήσει να δημιουργηθεί μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας “συνθλίβοντας” κάθε έννοια ενδεχόμενης διάχυσης από την ελληνική κρίση και οδηγώντας χαμηλότερα το κόστος δανεισμού ανά την ΕΥρώπη.
Ωστόσο, υπογράμμισε ότι μια ελληνική έξοδος θα χρησίμευε μόνο για να ενισχύσει την πόλωση που έχουμε ήδη δει στην Ευρώπη. “Υπήρξε μια οξύτατη πόλωση τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά, που υποστήριζε ότι η τρέχουσα προσέγγιση οικονομικής πολιτικής με βάση την ρευστότητα δεν έχει αποτέλεσμα. Επομένως η αποτυχία επίτευξης συμφωνίας για την Ελλάδα που θα οδηγούσε σε μια έξοδο από την ευρωζώνη, θα καθιστούσε αυτή τη συζήτηση και την πόλωση, πιο έντονη και πιο προβληματική”.
Πρόσθεσε ακόμη ότι η καλύτερη ελπίδα είναι να υπάρξει ένας πρακτικός και λογικός συμβιβασμός μεταξύ του Eurogroup και της Ελλάδας, ο οποίος από την μία πλευρά να επιτρέπει και να δεσμεύει την Ελλάδα να εφαρμόσει λογικές μεταρρυθμίσεις για την αναζωογόνηση της οικονομικής ανάπτυξης, και από την άλλη πευρά παράσχει ένα πιο διευρυμένο χρονοδιάγραμμα για την Ελλάδα προκειμένου να προσαρμοστεί”.

mignatiou 

Ένα ανθρωπάκι ονόματι Ντάισελμπλουμ

Το ανθρωπάκι στην πολιτική είναι, συνήθως, ένα κυνικό υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος. Ψυχρό, αλαζονικό και κενό συναισθημάτων, υπονομεύει, παγιδεύει και συκοφαντεί για να πετύχει τον σκοπό του. Στους διαδρόμους των Βρυξελλών, ακούει στο όνομα Γερούν Ντάισελμπλουμ.
Το ανθρωπάκι με απειλεί, δηλώνει, ότι υπάρχει στην ευρωζώνη «plan B» για την Ελλάδα. Ειρωνεύεται την κυβέρνηση μου, πρέπει, λέει, να αφιερώνει λιγότερο χρόνο σε συνεντεύξεις και περισσότερο για να αποφύγει την άβυσσο. Ο «Γερούν γερά με τσαμπουκά», όπως έγραφε στο twitter ένα στέλεχος του Ποταμιού, διατυμπανίζει ότι η χώρα μου έπαιξε και έχασε στη διαπραγμάτευση, υποστηρίζει ότι αυτός ζήτησε τη νέα ομάδα που συγκρότησε το Μαξίμου.
Το ανθρωπάκι επιχειρεί να με τρομοκρατήσει, εδώ και πολύ καιρό, αλλά τις τελευταίες ημέρες, κυριολεκτικά ξεσάλωσε. Δεν είναι, φυσικά, τυχαίο, όπως τίποτα, άλλωστε, στην πολιτική. Ο «προϊστάμενος» του, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε του έχει αναθέσει τον ρόλο του αδίστακτου κακού, καθώς ο ίδιος έχει οπισθοχωρήσει, λόγω των επαφών Τσίπρα-Μέρκελ. Ο Ντάισελμπλουμ δέχτηκε με χαρά να παραστήσει τον ψευτόμαγκα, ελπίζει ότι θα ανταμειφθεί με την ανανέωση της θητείας του, ως επικεφαλής του Eurogroup, που λήγει τον Ιούλιο.
Το ανθρωπάκι δεν ξεχνά ότι, χάρη στη γερμανική υποστήριξη, αναρριχήθηκε σε αυτή τη νευραλγική θέση με τρεις μήνες, μόνο, υπουργικής πείρας, παρότι είναι άσχετος στα οικονομικά και ειδήμων στη χρηματοδότηση των αγελάδων. Με ένα ανυπόληπτο πτυχίο αγροτικής οικονομίας στην τσέπη, έγινε ρεζίλι όταν αποκαλύφθηκε ότι δεν πήρε ποτέ το μεταπτυχιακό που είχε βάλει στο βιογραφικό του. Τώρα, καλείται και για εξηγήσεις από το ολλανδικό κοινοβούλιο γιατί ενέκρινε, στα μουλωχτά, αυξήσεις 100.000 ευρώ, το 2014, στα μέλη του Δ.Σ της Τράπεζας ABN Amro, που «διασώθηκε» με λεφτά των φορολογούμενων. Για τους υπαλλήλους, όμως, ίσχυσαν απολύσεις και «πάγωμα» μισθών.
Το ανθρωπάκι δεν με χωνεύει, γιατί πριν τρεις μήνες οι συμπολίτες μου ψήφισαν και έβγαλαν κυβέρνηση κάποιους που μιλάνε για τέλος της λιτότητας, ανθρωπιστική κρίση και εργασιακά δικαιώματα. Πιο πολύ απ΄όλους, μισεί τον Γιάνη Βαρουφάκη, μόλις τον βλέπει ξινίζει το πρόσωπό του. Η δική του καριέρα, πριν γίνει βουλευτής, περιοριζόταν σε συμβουλευτικές και βοηθητικές θέσεις στα γραφεία άλλων βουλευτών και υπουργών, σε τομείς, πάντα, άσχετους περί τα οικονομικά.
Το ανθρωπάκι δεν έχει άλλη επιλογή, ο εκβιασμός, οι προσβολές, είναι μονόδρομος. Άλλωστε, αυτά είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί το σινάφι του όταν δεν διαθέτει ουσιαστικά επιχειρήματα σε μια πολιτική αντιπαράθεση.

infoword 

Εμείς τι κάναμε τα τελευταία πέντε χρόνια;

του Κώστα Εφήμερου

Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια η Ευρώπη διέσωσε τις τράπεζες του κέντρου «διασώζοντας» τις τράπεζες της περιφέρειας. Ξεφορτώθηκε τα τοξικά ομόλογα από τα ταμεία της Deutche Bank και τα μετέφερε στους Γερμανούς πολίτες. Για να γίνει αυτό φρόντισε να συκοφαντήσει τους πολίτες της περιφέρειας διαδίδοντας ότι είναι τεμπέληδες και σπάταλοι που ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους. Εμείς τι στο διάβολο κάναμε τόσο καιρό μπορείτε να μου πείτε;

Θα πει κάποιος «εκλέξαμε κυβέρνηση πρώτη φορά αριστερά» αλλά, ας μη γελιόμαστε, την εκλέξαμε χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε από δαύτη. Διαλέξαμε «να μείνουμε πάση θυσία στο ευρώ» και είπαμε «το ευρώ δεν είναι φετίχ» αλλά και τα δύο δεν γίνεται. Έτσι ο καθένας έβαλε αυτά τα δύο στη σειρά όπως τα είχε στο δικό του μυαλό και τώρα άντε να βγάλεις άκρη.

Θα σας πω εγώ τι κάναμε: Εμπιστευτήκαμε την ζωή μας στον Μπόμπολα, τον Κυριακού και τον Αλαφούζο. Αυτοί αποφάσισαν πώς θα παρουσιαστούν οι εξελίξεις στη διαπραγμάτευση, αυτοί έθεσαν την ατζέντα, αυτοί θα είναι και τώρα που θα μας πουν τις επιλογές μας για το μέλλον. Δεν τους χαρίσαμε δηλαδή μόνο το παρελθόν μας.

Στην αρχή της κρίσης ο ΓΑΠ μας είπε ότι πρέπει να προσφύγουμε στο ΔΝΤ και στην Τρόικα επειδή το χρέος μας δεν ήταν βιώσιμο. Τότε μια στάση πληρωμών από πλευράς της Ελλάδας θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς στην παγκόσμια οικονομία αφού τα τοξικά της ομόλογα βρίσκονταν στα κεντρικά των μεγαλύτερων τραπεζών τους ανά τον κόσμο. Σκεφτείτε μόνο ότι ήταν αρκετή η χρεοκοπία μιας τράπεζας, της Leahman Brothers, προκειμένου να ξεσπάσει μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Η Ελλάδα λοιπόν βρισκόταν σε ισχυρή διαπραγματευτική θέση αφού στην επιστήμη της οικονομολογίας είναι γνωστό ότι μεταξύ πιστωτή και αφερέγγυου πελάτη το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει πάντα ο πιστωτής. Τότε θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε ένα ουσιαστικό κούρεμα του Ελληνικού χρέους αλλά δεν το κάναμε.

Αντί αυτού παρακολουθούσαμε τα δελτία ειδήσεων με την Τρέμη, τη Χούκλη και την Κοσιώνη να μας μιλάνε για τον μονόδρομο του μνημονίου. Μάθαμε ότι η Ευρώπη ζητάει «μεταρρυθμίσεις» και σιγά-σιγά καταλάβαμε ότι εννοούσε ταπεινωτικά μέτρα λιτότητας, τις περισσότερες φορές χωρίς ουσιαστικό οικονομικό όφελος. Έπειτα από δύο σκληρά χρόνια το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι ένα λάθος στους μακροοικονομικούς υπολογισμούς του επιδείνωσε την κρίση στην Ελλάδα έως και 4 φορές και προκάλεσε έως και 300.000 περισσότερους ανέργους, χωρίς φυσικά αυτά να αλλάξουν τις απαιτήσεις των δανειστών μας μετά από αυτή την παραδοχή.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας έπεισαν ότι αν το 2010 βγαίναμε από το ευρώ η ανεργία θα έφτανε μέχρι και στο 30%, το πετρέλαιο θα γινόταν απλησίαστο για τα νοικοκυριά, οι μισθοί θα μειώνονταν έως και 50%, οι συντάξεις θα έπεφταν στα 400€. Και τώρα που παραμείναμε γραπωμένοι στο ευρώ ζούμε όλα αυτά και επιπλέον έχουμε μπροστά μας δυσβάσταχτους φόρους, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας κ.α. ενώ τα ίδια κανάλια συνεχίζουν να μας εκφοβίζουν ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο χάος που θα προκαλούσε η εγκατάλειψη του ενιαίου νομίσματος.

Αυτό που μαθαίνουμε τώρα είναι ότι η Ευρώπη μας συμπονάει και ήταν έτοιμη να μας αφήσει να πετάξουμε σαν ελεύθερα πουλιά αλλά κάναμε την τελευταία στιγμή την λάθος επιλογή δια της ψήφου. Και φυσικά τα ΜΜΕ θα μας το μάθουν και αυτό πολύ καλά.

Κι όμως όταν μπήκαμε στην κρίση το χρέος μας επί του ΑΕΠ ήταν στο 120% και τώρα είναι στο 178%. Κάναμε το κούρεμα PSI και κουρέψαμε το 80% των χρεών εκτός όμως αυτών της ΕΚΤ, του ΔΝΤ ή της Κομισιόν. Κουρέψαμε δηλαδή τους μικροομολογιούχους και κυρίως τα ασφαλιστικά μας ταμεία που είχαν τα χρήματα για όταν γεράσουμε και τώρα  μας ζητάνε να υπογράψουμε ότι καμία σύνταξη δεν θα πληρώνεται αν υπάρχει τρύπα στο ταμείο.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η Ελλάδα έχει απωλέσει το 25% του ΑΕΠ της και αυτό προβλέπεται να συνεχίζεται τα επόμενα χρόνια. Το ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών είναι πάντα αρνητικό ενώ πτώση εμφανίζεται ακόμα και στην ανταγωνιστικότητα της χώρας παρά την μεγάλη μείωση του μισθοδοτικού κόστους. Οι εισαγωγές πέφτουν συνεχώς καθώς μαζί με την οικονομία πέφτει και η εμπιστοσύνη στις αγορές και ακόμα και στον τουρισμό που εμφανίζουμε εντυπωσιακά στοιχεία αύξησης προσελεύσεων τα έσοδά μας μειώνονται.

Όλα τα παραπάνω τα γνωρίζετε; Τα γνωρίζουν και οι άλλοι γύρω σας; Έχουν την ίδια εικόνα και οι συγγενείς σας; Είστε σίγουροι για αυτό;

Γιατί τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα: Ζούσαμε λέει πάνω από τις δυνατότητές μας και αν το πρόγραμμα της Τρόικας δεν έχει πετύχει μέχρι στιγμής δεν φταίει ο λάθος παρανομαστής του ΔΝΤ ή κάτι άλλο στη συνταγή αλλά το ότι δεν είμαστε αρκετά αποφασισμένοι να τα βάλουμε με τις συντεχνίες. Ότι οι ταξιτζίδες, οι φαρμακοποιοί και οι ταβερνιάριδες μας έχουν καταστρέψει και ότι τα πολλά έγγραφα που χρειάζεται η εφορία για να ανοίξεις μια επιχείρηση έχει αποθαρρύνει τους επενδυτές, οι οποίοι έτσι και μπορούσαν να ανοίξουν μια πολυεθνική σε μια μέρα θα ξόδευαν δισεκατομμύρια. Και όμως τα κανάλια ξεχνάνε να αναφέρουν ότι οι πρόσφατες αποκαλύψεις δείχνουν ότι οι μεγαλύτερες πολυεθνικές στην Ελλάδα χρησιμοποιούν περίπλοκες φοροτεχνικές δομές προκειμένου να φοροαποφεύγουν και να μην επιστρέφουν τίποτα στην Ελληνική οικονομία. Ανάμεσά τους βρίσκονται μερικές που «μένουν Ελλάδα» σαν την Coca Cola και φυσικά η Eldorado Gold στην οποία τυχαίνει ένας από τους καναλάρχες να είναι επίσης μέτοχός της.

Οι αναλυτές στα δελτία μας ξεκαθαρίζουν ότι ο χαρακτήρας του Γιάνη Βαρουφάκη κατέστρεψε τα πάντα τους πρώτους μήνες που οι ευρωπαίοι ήταν έτοιμοι να μας κρατήσουν το χέρι αλλά ο Γιάνης τους μίλησε άσχημα και θίχτηκαν οπότε ζητάνε αιματηρά μέτρα για να τον ταπεινώσουν. Και τώρα που ο Τσίπρας τον απέσυρε το κλίμα λέει έχει βελτιωθεί πάρα πολύ. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μάλλον μισθωτοί, συνταξιούχοι και ΔΝΤ θα πληρωθούν με «κλίμα» σε λίγες ημέρες γιατί στα μέτρα ακόμα δεν τα βρίσκουμε.

Αυτοί λοιπόν τα τελευταία πέντε χρόνια προετοιμάστηκαν μια χαρά. Έσωσαν τα δικά τους τραπεζικά συστήματα και αν δείτε και τα οικονομικά τους στοιχεία θα δείτε ότι κέρδισαν πολλά δις από την κρίση. Για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποίησαν και τα παράνομα ΜΜΕ μας. Αυτά που λειτουργούν χωρίς άδεια και που σχηματίζουν την κοινή γνώμη τα τελευταία 20 χρόνια. Ξέρετε, αυτά που αρνούνται να πληρώσουν τα 24 εκατομμύρια για την χρήση συχνοτήτων παρόλο που έχουν βγει διαταγές πληρωμής. Είναι τα ίδια που χρησιμοποιώντας τη δύναμη τους να σχηματίζουν συνειδήσεις οδήγησαν τον Τσίπρα να φωνάζει «ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΧΕΔΙΟ Β» κάθε φορά που κάποιος τον ρωτούσε αν εμείς κάναμε κάτι τα πέντε χρόνια που οι άλλοι προετοιμάζονται για όλα τα ενδεχόμενα.

Και τώρα που βρισκόμαστε μπροστά σε έναν «επώδυνο συμβιβασμό» ή σε μια «προσωρινή ρήξη» ή σε ένα «κρίσιμο δημοψήφισμα» και πάλι θα ανοίξουμε την τηλεόρασή μας για να δούμε τι έχουν να πουν και οι μεν και οι δε. Γιατί και οι μεν λένε την άποψή τους επειδή έχουν συμφέρον από τα μνημόνια και ελέγχουν τα ΜΜΕ και οι δε τρέχουν να παίξουν στο ίδιο γήπεδο ελπίζοντας να ακουστούν περισσότερο.

TPP 

Παίζουν τα ρέστα τους… Είναι πολλά τα λεφτά Άρη

ΜΙΧΑΛΟΥ

Την ώρα που μας βάζουν οι δανειστές το μαχαίρι στο λαιμό για περαιτέρω περικοπές στις συντάξεις, το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε ως αντισυνταγματικές, όλες τις περικοπές στις κύριες και στις επικουρικές συντάξεις, που πραγματοποιήθηκαν από το 2012 και μετά!!!  Στα ίδια δε τα πρακτικά υπολογίζεται το κόστος της απόφασης σε περίπου 3,5 δισ. ευρώ για τη χώρα.
Τόμπολα άντε τώρα να περάσει η κυβέρνηση περικοπές στις συντάξεις…
Αυτά ακούει ο Ντάισελμπλουμ και τρέχει να δηλώσει ότι η Ευρωζώνη είναι έτοιμη για όλα τα ενδεχόμενα σε σχέση με την Ελλάδα… εννοεί Grexit κ.λπ. και σαν να μην έφτανε αυτό, ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ τόνισε για όσους δεν κατάλαβαν ότι: «Δεν πρόκειται μόνο για τα Οικονομικά αλλά και για την Ενέργεια, τη Δικαιοσύνη, τις Εξωτερικές Υποθέσεις... Είναι τόσο μεγάλο (το πεδίο) που χρειαζόμαστε έναν απευθείας σύνδεσμο, υπό την ευθύνη του πρωθυπουργού».
Θέλουν δηλαδή να βάλουν χέρι στην ενέργεια, στην δικαιοσύνη κ.λπ.!!! Δεν μπορούν να αφήσουν την ψωροκώσταινα να κλείνει μόνη της συμφωνίες με την Ρωσία αλλά ούτε και να βγάζει αντισυνταγματικές τις περικοπές!
Έχουν βάλει στόχο η Ελλάδα να γίνει προτεκτοράτο, θέλουμε δεν θέλουμε… Ακόμη και για τους αγωγούς φυσικού αερίου βρήκαν την λύση. Είναι απόφαση λέει ο Ολλανδός της Ε.Ε και η Ελλάδα απλά παραχωρεί έδαφος για να βολέψει ενεργειακά την Δυτική Ευρώπη. Όσο για τα χρήματα που θα παίρνει η Ελλάδα από το deal… υπονοεί ότι μήτε που θα τα δούμε,  αφού θα τα παίρνουν αυτοί για να πληρώνονται τα χρέη των συνεχόμενων δανείων που θα πρέπει να παίρνει η Ελλάδα για να μην χρεοκοπήσει.
Τα λεφτά τελικά είναι πολλά Άρη γι’ αυτό τους πάει τρεις και μία μην τυχόν γίνει δημοψήφισμα και τους χαλάσει στρωμένη δουλειά.

topontiki.gr 

Οι ασκοί του Αιόλου

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Το επαπειλούμενο Grexit δεν θα προκαλέσει μόνον τα επί μέρους χρηματοπιστωτικά προβλήματα που φοβούνται οι τραπεζίτες (πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου, μείωση της αποθεματικής λειτουργίας του ευρώ σε όφελος του δολαρίου, της στερλίνας και του χρυσού κλπ.).

Ούτε μόνον θα προκαλέσει σοβαρές απώλειες στους δανειστές, που θα δουν το ελληνικό χρέος να διαγράφεται ή να αποπληρώνεται σε δραχμές.

Η παγκόσμια οικονομία είναι σήμερα εξαιρετικά παγκοσμιοποιημένη, ώστε αρκεί μία ήσσονος σημασίας περιφερειακή ανωμαλία, για να δημιουργήσει ισχυρές αναταράξεις με ευρύτερες επιπτώσεις. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ισχυροί παράγοντες της διεθνούς πολιτικής και οικονομίας, και έτσι εξηγείται το ζωηρό ενδιαφέρον για την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και δανειστών, που έδειξαν προσωπικότητες όπως ο Ομπάμα, ο Σόρος κ.ά.

Επειδή δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο αποχώρησης ενός κράτους από μία νομισματική ένωση, ούτε σχετική βιβλιογραφία, κανείς δεν είναι σε θέση να κάνει μία αξιόπιστη πρόβλεψη σχετικά με τις διεθνείς επιπτώσεις ενός Grexit στην παγκόσμια οικονομία και στα χρηματιστήρια της Φραγκφούρτης, του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Χονγκ-Κονγκ. Πολλοί φοβούνται φαινόμενα ντόμινο, που μπορεί να δημιουργήσουν έως και κρίση τύπου 1929. Άλλοι πιστεύουν ότι οι πιέσεις θα απορροφηθούν. Αλλά όλες οι προβλέψεις κινούνται στον αστερισμό της αβεβαιότητας. Και η αβεβαιότητα στην οικονομία είναι διαλυτικός μηχανισμός, αναστέλλει αποφάσεις, ακυρώνει επενδύσεις, «παγώνει» τις αγορές αγαθών, υπηρεσιών και τίτλων.

Αλλά το χειρότερο σενάριο είναι ένα πιθανό Grexit να προκαλέσει περιφερειακή αποσταθεροποίηση και προβλήματα ασφαλείας στο μαλακό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Η Ελλάδα είναι η ακριτική μεθόριος του Δυτικού Κόσμου με το Χαλιφάτο και η κύρια πύλη εισόδου λαθρομεταναστών προς τα δυτικά.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του δυτικού συστήματος ασφαλείας, είναι παλαιό μέλος του ΝΑΤΟ, φιλοξενεί την βάση της Σούδας και γεωστρατηγικά συνδέει το Ισραήλ με την Δύση. Εκτός αυτών, καλύπτει αμυντικά την Κύπρο, στο έδαφος της οποίας βρίσκονται βρετανικές και αμερικανικές βάσεις.

Τα ενδεχόμενα που απασχολούν έντονα τους δυτικούς αναλυτές, σε περίπτωση Grexit, είναι δύο. Το πρώτο είναι η οικονομική κατάρρευση να οδηγήσει σε πολιτική αποσταθεροποίηση και σοβαρό πρόβλημα εσωτερικής ασφάλειας, και τελικά σε μετατροπή του ελληνικού χώρου σε no man’s land, δηλαδή σε κράτος μειωμένης δυνατότητας άσκησης εσωτερικής κυριαρχίας, άρα ευάλωτο σε δραστηριότητες τρομοκρατικών ομάδων τζιχαντιστών ή άλλων, μετακινήσεις τρομοκρατών προς δυσμάς και ανεξέλεγκτης και μαζικής εισόδου λαθρομεταναστών, που θα διαχέονται στη συνέχεια στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

Το δεύτερο ενδεχόμενο, που ανησυχεί εξ ίσου τους αναλυτές, είναι την αδυναμία του ελληνικού κράτους να «αξιοποιήσουν» επιθετικές και αναθεωρητικές χώρες όπως η Τουρκία ή η Αλβανία, που θα διαμφισβητήσουν την ελληνική εθνική κυριαρχία σε ευαίσθητες μεθοριακές περιοχές. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει θερμό επεισόδιο ή και ανάφλεξη, με καταλυτικές επιπτώσεις στη διεθνή γεωπολιτική σταθερότητα. Τη στιγμή, μάλιστα, που σοβούν το ουκρανικό και το μεσανατολικό ζήτημα.

Αυτά πρέπει να ληφθούν υπόψη από τους πάντες, καθώς πλησιάζουμε σε κρίσιμες ημερομηνίες.

Πηγή KontraNews

kostasxan.blogspot.gr 

«Το παν είναι η κίνηση και όχι ο στόχος»

Υπέρ ποιων λειτουργεί, τελικά, η διαρκής παράταση των διαπραγματεύσεων

Είναι γνωστή η ρήση του ξεχασμένου Μπερνστάιν, «Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτα», που όριζε στους κόλπους του τότε εργατικού κινήματος μια πολιτική χωρίς στρατηγικές δεσμεύσεις. Παραφράζοντάς την, μπορούμε να διαβάσουμε τη διαρκή παράταση προθεσμιών σε ένα έργο «διαπραγμάτευσης» ως σύγχρονη εφαρμογή μιας παμπάλαιας ιδέας…

Από τη «δίμηνη παράταση του προγράμματος» περάσαμε στη «συμφωνία γέφυρα» που ισχύει μέχρι το τέλος του Απριλίου. Τώρα πιθανά να περάσουμε σε μια «ενδιάμεση συμφωνία» μέχρι τα τέλη Ιουνίου, οπότε και θα έχουμε τη «μεγάλη διαπραγμάτευση», και βλέπουμε…

Είναι προφανές πως στην πρόσφατη συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα, οι δύο πλευρές, παρά την αντίθεσή τους, έχουν ένα κοινό δεδομένο. Ότι είναι κρίσιμη και απαραίτητη η χρηματοδότηση γιατί φτάνουμε στο όριο εξάντλησης των αποθεματικών. Άρα η ελληνική πλευρά επείγεται για συμφωνία, ενώ η Μέρκελ δεν επιθυμεί ένα Grexit και δήλωσε ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι αναγκαίο για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστότητα.

Επαναβεβαίωσαν έτσι, κατά κάποιο τρόπο, όσα είχαν συμφωνηθεί πριν από ένα περίπου μήνα κατά τη συνάντησή τους στο Βερολίνο. Μεσολάβησε, όμως, χρόνος που δεν «κερδήθηκε», αλλά αντίθετα οδήγησε σε μεγάλη απίσχναση της ελληνικής πλευράς και άρα σε εξασθένιση των διαπραγματευτικών δυνατοτήτων και προχωρημένο σιγά-σιγά ξεθώριασμα των «κόκκινων γραμμών».

Το διάστημα μιας «ενδιάμεσης συμφωνίας», μέχρι τα τέλη Ιούνη, δεν είναι μεγάλο. Αλλά και σ’ αυτό, η «διαπραγμάτευση» θα συνεχίζεται ώστε να σαρωθούν όλα τα κατάλοιπα μιας αντιμνημονιακής βούλησης και στάσης σε μια μεγάλη συμφωνία-πακέτο που φαίνεται ότι θα ακολουθήσει. Αλλά και να πιεστεί η ελληνική πλευρά σε γενναίες παραχωρήσεις ακόμα και στο πολιτικό επίπεδο, με πολιτικές εξελίξεις και πιθανές αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης.

Με δυο λόγια, οι «δανειστές» δεν παραιτούνται από τη στρατηγική τους επιδίωξη, την ίδια στιγμή που έχουν απομακρύνει σε μεγάλο βαθμό την αντίπαλη πλευρά από τους διακηρυγμένους στόχους της, προς μια διαχείριση του υπάρχοντος, υπό διαρκή πίεση, με σκοπό την πλήρη ευθυγράμμιση. Η κατάσταση δεν μπορεί να αναστραφεί, αν η ελληνική πλευρά δεν λάβει τα μέτρα της και δεν προετοιμαστεί για μια άλλη πορεία. Προς το παρόν, όλα δείχνουν ότι μια πιθανή «ενδιάμεση συμφωνία», όπως και η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, θα υποδηλώνει πως δεν υιοθετείται μια γραμμή εναλλακτικής πορείας διεξόδου, αλλά ο εγκλωβισμός στο μνημονιακό δανειακό πεδίο.

Με τον τρόπο αυτό, «είμαστε σε κίνηση» κατά Μπερνστάιν, αλλά απομακρυνόμαστε από τον στρατηγικό στόχο, ενώ μια διαφορετική πορεία μετατρέπεται σε φαντασίωση στο βαθμό που, σε διάφορους τομείς και με μια σειρά πρακτικές, αναπαράγεται η υπάρχουσα κατάσταση. Η Αριστερά «κυβερνά» μεν, αλλά ολοένα πιο συστημικά, πιο αφοπλισμένη απέναντι στους αντιπάλους, και απλώς είναι ευχαριστημένη γιατί βρίσκεται «σε κίνηση». Αν, όμως, το ζήτημα εξακολουθεί να είναι η έξοδος από τον φαύλο κύκλο της μνημονιακής-δανειακής επιτήρησης, θα χρειάζονταν σαφή βήματα προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Αν υπάρχει η βούληση, τότε μπορεί να βρεθεί και ο δρόμος. Αν κυριαρχούν οι αυταπάτες ή λείπει η βούληση και το κουράγιο, τότε τα πράγματα είναι από αδιέξοδα έως πάρα πολύ δύσκολα.

Ώρες-ώρες, όμως, η συμπεριφορά ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων δείχνει έλλειψη συναίσθησης για το συνολικό ζήτημα. Σαν να νομίζουν ότι ο χρόνος ξανοίγεται στους σχεδιασμούς τους και ότι το δικό τους αντικείμενο είναι το κέντρο του κόσμου. Η προσωπική στόχευση αναγορεύεται συχνά σε κεντρικό πεδίο και η έλλειψη συντονισμού πρυτανεύει, θυμίζοντας πολλές φορές Βαβέλ. Και όλα αυτά, ενώ η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και ο κόσμος των μεγα-τοκογλύφων είναι έτοιμος να κατασπαράξει ό,τι μπορεί, κυνικά και χωρίς αναστολές.

Γεωπολιτικοί πειραματισμοί…

Ταυτόχρονα, η χώρα βρίσκεται σε σημείο που συγκεντρώνει και γεωπολιτικές διαστάσεις και επομένως, αργά ή γρήγορα, οι πιέσεις και η αντιμετώπισή τους θα έμπαιναν στο κέντρο επιλογών και μεθοδεύσεων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διπλωμάτης για να καταλάβει ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία ή Δύση και Ρωσία, ο ανταγωνισμός στο ενεργειακό πεδίο, οι σχέσεις με την Τουρκία, αλλά και η μεσανατολική κρίση και οι πόλεμοι, θα καθορίσουν σημαντικά τις επιλογές και στη χώρα μας.

Όταν, λοιπόν, βαραίνουν όλα αυτά, μια ενεργητική πολυδιάστατη πολιτική πρέπει να βασίζεται σε στρατηγικές επιδιώξεις, προσεκτικά βήματα, τακτικές και δοκιμασίες και όχι πρόχειρες κινήσεις αντιπερισπασμού. Ώστε να αποφεύγονται παγίδες και τρικλοποδιές και κυρίως, οι κεντρικές στοχεύσεις να υπηρετούνται με συνεκτικό τρόπο, αντί να υπονομεύονται.

Για παράδειγμα, ένα άνοιγμα προς τη Ρωσία δεν μπορεί να γίνεται με πρόχειρο τρόπο ή να μοιάζει ότι υπονομεύεται από κινήσεις μελών της ίδιας της κυβέρνησης προς την αμερικανική πλευρά για το ίδιο πεδίο, το ενεργειακό. Δεν αντιμετωπίζεται έτσι η ρώσικη καχυποψία για την ελληνική πολιτική, και μάλλον μπαίνουν εμπόδια στα ανοίγματα της Αθήνας προς τη Μόσχα που μονίμως βρίσκονται στο στόχαστρο της αμερικάνικης πλευράς.

Η σκλήρυνση της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα δεν οφείλεται φυσικά στην υπόθεση Σάββα Ξηρού και το σχετικό νομοσχέδιο. Η πραγματική αιτία είναι το διαφαινόμενο άνοιγμα προς τη Ρωσία σε εποχές που σκληραίνει η αντιπαράθεσή της με τη Δύση. Έτσι, ο «φίλος Ομπάμα» δείχνει να ρίχνει το βάρος προς μια εύρυθμη πορεία της Ε.Ε., χωρίς μεγάλους κλυδωνισμούς στον κρίκο Ελλάδα, με αδιατάρακτο τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό και μάλιστα επικεντρωμένο σε αντιρωσική κατεύθυνση.

Όταν ενδιαφέρεται κανείς για μια σύμπραξη που αφορά την κατασκευή ενός αγωγού, δεν πανηγυρίζει πριν ακόμα πέσουν υπογραφές για προκαταρκτικές συμφωνίες προθέσεων και διερευνήσεων όρων, ότι θα προκαταβληθούν τα κέρδη μερικών χρόνων πριν καν γίνει το έργο! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι μια τέτοια στάση δεν είναι σοβαρή.

Συμπερασματικά, το παν δεν είναι η «κίνηση», χωρίς πυξίδα και μάλιστα με απόκλιση από το στόχο μιας άλλης Ελλάδας, απαλλαγμένης από την επιβολή του δανειακού καθεστώτος. Αυτό προϋποθέτει επιλογές και ρήξεις, προετοιμασία και φρόνημα, όχι γενική παράταση της «κίνησης» μέχρι εξαντλήσεως και τελικά άλωσης από τις κατεστημένες δυνάμεις.

Είναι δυνατές τέτοιες επιλογές χωρίς την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα; Αλλά αυτός μπαίνει σε κίνηση όταν υπάρχουν στόχοι, ιδέες, οράματα. Η Αριστερά δεν υπάρχει απλώς για να κυβερνά. Μια τέτοια παραδοχή, η πραγμάτωση, δηλαδή, μέσα από τον κυβερνητισμό, θα ήταν μια ιδιόμορφη εκδοχή του «τέλους της Ιστορίας».  

Από τον Δρόμο της Αριστεράς


sioualtec.blogspot.gr

Το Μαξίμου καλύπτει μεν, ψαλιδίζει δε, τον Γιάνη Βαρουφάκη

Το Μέγαρο Μαξίμου μετά τον ορυμαγδό δημοσιευμάτων και τις προσωπικές επιθέσεις στον Γιάνη Βαρουφάκη, παρέχει σήμερα κάλυψη στον κορυφαίο υπουργό αλλά ταυτοχρόνως ανακοινώνει και αναδιαρθρώσεις στην εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. Γεγονός που ερμηνεύεται και ως έμμεσο ψαλίδισμα των αρμοδιοτήτων του.

Σε σύσκεψη με αντικείμενο το συντονισμό και την παρακολούθηση της πορείας της διαπραγμάτευσης που πραγματοποιήθηκε χθες υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και με την συμμετοχή των Γ. Δραγασάκη, Γ. Βαρουφάκη, Γ. Σταθάκη, Ν. Παππά και Ευκλ. Τσακαλώτου:

• Επιβεβαιώθηκε η στήριξη στον υπουργό Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη που έχει γίνει στόχος μεθοδευμένων δημοσιευμάτων του διεθνούς τύπου. 
• Αποφασίστηκε η πολιτική ομάδα διαπραγμάτευσης υπό την ευθύνη του Υπουργού Γ. Βαρουφάκη, με τον συντονισμό της να ανατίθεται στον Ευκλ. Τσακαλώτο.
• Για την καλύτερη υπoστήριξη των τεχνικών κλιμακίων στην Αθήνα αποφασίστηκε η δημιουργία ειδικής ομάδας συντονισμού, υπό τον Γενικό Γραμματέα της Κυβέρνησης Σπύρο Σαγιά.
• Στο Γενικό Γραμματέα δημοσιονομικού σχεδιασμού του υπουργείου Οικονομικών, Ν. Θεοχαράκη, ανατέθηκε η συγκρότηση ενός σχεδίου για την ανάπτυξη της Ελληνικής Οικονομίας. Σχέδιο που θα αποτελέσει τη βάση για τη νέα συμφωνία του Ιουνίου.
• Τέλος την ευθύνη των τεχνικών κλιμακίων του Brussels Group αναλαμβάνει ο Πρόεδρος του ΣΟΕ, Γ. Χουλιαράκης.

Τα δυο σημαντικά στοιχεία του «ανασχηματισμού» της ομάδας διαπραγμάτευσης αφορούν την αναβάθμιση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος πλέον θα έχει το συντονισμό όλης της διαπραγμάτευσης. Η δεύτερη σημαντική αλλαγή αφορά στην αναβάθμιση του προέδρου του συμβουλίου οικονομικών εμπειρογνωμόνων Γ. Χουλιαράκη ο οποίος αναλαμβάνει την ευθύνη της διαπραγμάτευσης με τα τεχνικά κλιμάκια του Brussels Group, αρμοδιότητα που μέχρι πρότινος είχε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών Ν. Θεοχαράκης, στενός συνεργάτης του Γιάνη Βαρουφάκη.

tvxs.gr

ΣΧΟΛΙΟ

Όλη αυτή η πολεμική στο πρόσωπο του Βαρουφάκη από το κατεστημένο: ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και εγχώρια ΜΜΕ, δείχνει ή μη τι άλλο ότι κάνει καλά την δουλειά για την οποία ψηφίστηκε με τους περισσότερους ψήφους από τον Ελληνικό λαό, σεβόμενος λαό και "εαυτόν".
 Να υποθέσουμε λοιπόν πως ξεκινάει μια δειλή και προσεκτική "κωλοτούμπα", στην οποία δεν συμφωνεί ο "δύσκολος", ο "ανεύθυνος", ο "κακός", ο "άσχετος",κλπ οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του και υπερασπίζεται με σθένος τα πιστεύω του;

'Ιδωμεν...