ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Τα κόμματα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) που συγκρότησαν τις κυβερνήσεις της χώρας κατά την τελευταία εξαετία χαρακτήρισαν (και χαρακτηρίζουν) τις σκληρές αντιλαϊκές/ αντιαναπτυξιακές και εν τέλει αναποτελεσματικές πολιτικές που εφαρμόζουν ως «απαραίτητη θυσία για να παραμείνει η χώρα στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Μετά από τρία μνημόνια και έξι έτη θυσιών το αυτονόητο ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο: μα πόσο τελικά κοστίζει η παραμονή της χώρας στο ευρώ; και, επίσης, για τη συμμετοχή της σε ποια Ευρώπη πληρώνει η χώρα τόσο ακριβά;
Περί του λογαριασμού που-- όσα κι αν πληρώνει η χώρα—ολοένα και αυξάνεται, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι:
- Μετά από 3 μνημόνια το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 25%
- Το χρέος σκαρφάλωσε στο 200% του ΑΕΠ από 120% που ήταν όταν πριν έξι χρόνια η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και την διεθνή εποπτεία των δανειστών
- Η ανεργία εκτοξεύτηκε σε επίπεδα παγκόσμιου ρεκόρ (27%) με ιδιαίτερα οδυνηρά ποιοτικά (μακροχρόνια άνεργοι, ανεργία νέων κλπ) χαρακτηριστικά
- Ο ιστός του «κοινωνικού κράτους» κατέρρευσε όπως αποδεικνύει η κατάσταση που επικρατεί κατά κύριο λόγο στην υγεία και την παιδεία
- Οι συνταξιούχοι αναμένουν περεταίρω μείωση του πενιχρού τους πλέον- μετά από 11 μειώσεις τα τελευταία χρόνια—εισοδήματός τους
- Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται και οι δημόσιες υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, νερά, δρόμοι) επινοικιάζονται για την εξυπηρέτηση του χρέους
- Οι υπηρεσίες Εσόδων του κράτους (Γενική Γραμματεία Εσόδων) και Αξιοποίησης της Περιουσίας του Δημοσίου, έχουν παραδοθεί και θεσμικά στους δανειστές οι οποίοι θα κρίνουν τι πως θα εισπράξουν, τι και πώς θα ξεπουλήσουν.
Ποια, τελικά, είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία απαιτούνται τόσες θυσίες; Ή με πιο απλά λόγια, αυτές οι θυσίες αξίζουν άραγε τον κόπο και το «αίμα»; Μια ματιά στον ξένο Τύπο αρκεί για να συνειδητοποιήσει κάποιος πως η συζήτηση για τη φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταλήγει σε οδυνηρά συμπεράσματα και προβλέψεις. Πρόκειται για μια συζήτηση, την οποία θα πρέπει να υπογραμμίσουμε, αρνούνται να παρακολουθήσουν καν οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις κατά κύριο λόγο αυτές που κυβέρνησαν (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) ή επιθυμούν (ΠΟΤΑΜΙ) διακαώς να συμμετέχουν στο θίασο μαριονετών που υποτίθεται ότι κυβερνούν τη χώρα.
Αυτές οι «ευρωδέσμιες», από εμφανή και αφανή δεσμά και συμφέροντα, πολιτικές δυνάμεις του τόπου, αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν ότι:
Η προσφυγική κρίση αποκάλυψε τη γύμνια της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, αφήνοντας σε κοινή θέα την πανταχού παρούσα σκληρή πραγματικότητα της επιβολής της θέλησης και των συμφερόντων των ισχυρών κρατών μελών επί των αδυνάτων. Έτσι, η περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση των χιλιάδων ημερησίως προσφύγων και μεταναστών, αποτυπώθηκε με τη «βοήθεια» προκειμένου η χώρα να μετατραπεί σε αποθήκη ανθρώπων. Ήδη, μια- μια οι χώρες της ΕΕ, κλείνουν προς Νότο τα σύνορά τους – καταργώντας τη Συνθήκη Σένγκεν – θάβοντας το πρόβλημα και τους πρόσφυγες που εξακολουθούν να έρχονται, στην Ελλάδα.
Η ολοφάνερη πλέον έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της ΕΕ μας επιτρέπει να τη δούμε όπως ακριβώς αυτή είναι και όχι όπως προπαγανδιστικά – ένωση ισότιμων μελών με κοινές αρχές και συμφέροντα-- εμφανίζεται: Πρόκειται για Ένωση που ο βασικός συνδετικός της κρίκος είναι το νόμισμα. Η ισχύς αυτού του νομίσματος (ευρώ) εξασφάλισε στην Γερμανία την ηγεμονία και τη δυνατότητα να συγκρατεί και να έλκει προς την τροχιά των συμφερόντων της, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Η αδυναμία επίλυσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης, καθώς και η γενικότερη και βαθύτερη αδυναμία αντιμετώπισης των τρομακτικών σε μέγεθος οικονομικών δυσλειτουργιών των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία) αποτυπώνουν ήδη την διαίρεση της Ένωσης σε τουλάχιστον δύο ταχύτητες, ή «ενότητες συμφερόντων», οι οποίες, δεδομένης της παντελούς απουσίας πολιτικής συνοχής όπως αποκαλύπτει η προσφυγικής κρίση, μοιραία θα συγκρουστούν…
Ήδη στον ξένο τύπο εμφανίζονται σε αναλύσεις και σε editorial τα σενάρια που προεξοφλούν τη ριζική αναδιάρθρωση – ή ακόμη και τη διάλυση- της ΕΕ και μάλιστα μέσα στο 2016. Όσο κι αν όλες αυτές οι αναλύσεις υποκρύπτουν πολιτικά παίγνια και συγκρούσεις τεραστίων διαστάσεων μεταξύ της ΕΕ και των ανταγωνιστών της (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) αλλά και κολοσσιαίους ενδοευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς, δεν παύουν να περιγράφουν την επισφαλή και διόλου αισιόδοξη θέση μιας υποτιθέμενης Ενωμένης Ευρώπης. Το νόμισμα (ευρώ) είναι προφανές, πως δεν θα καταφέρει για πολύ ακόμα να υποκαθιστά την ανύπαρκτη πολιτική συνοχή και να εξακολουθεί να λειτουργεί ως ο μόνος συνεκτικός κρίκος της Ένωσης.
Υστερόγραφο: Η ελληνική κυβέρνηση της αριστεράς, παρ’ όλα αυτά, προχωρά ακάθεκτη προς την κατά γράμμα εφαρμογή του τρίτου μνημονίου των δανειστών, υλοποιώντας κάθε τι που δεν πρόλαβαν ή δεν τόλμησαν να υλοποιήσουν οι προηγούμενοι, ζητώντας από τον λαό νέες θυσίες προκειμένου «η χώρα να μείνει στην ζώνη του Ευρώ και την ΕΕ».
Για ποια Ευρώπη, ρε γαμώτο…
topontiki.gr
