Τα τρακτέρ της προπαγάνδας

 

Αντα Ψαρρά

«Αέρα στα πανιά τους» ένιωσαν πρωί πρωί στο ΒΗΜΑ FM!

Συνεχίζοντας τα φιλεργατικά ρεπορτάζ, στα οποία και επιδίδονται πρόσφατα, και μέσα στη μεγάλη χαρά του ξεσηκωμού και του χθεσινού μπλοκαρίσματος στο ξεκαθάρισμα του μιντιακού τοπίου, αποφάσισαν να μεταδώσουν τις επόμενες ημέρες εκπομπές μέχρι και από τα μπλόκα των αγροτών!

Πάνε οι παλιές καλές φιλελεύθερες ημέρες που ο σταθμός και τα κανάλια λοιδορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που έκλειναν με τους «παλιοαγρότες» τους δρόμους.

Τώρα ανάμεσα στις «πλάκες» και στις αναμεταδόσεις αισχρών «κατασκευών», όπως αυτή για την κόρη του Γιάννη Μηλιού ή για τα σαρδάμ του Τσακαλώτου ή για τη θητεία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις μαθητικές καταλήψεις, περνάει και ο... ταξικός αγώνας των συντελεστών του σταθμού.

Μέχρι και τον γ.γ. του ΚΚΕ άρχισαν να βρίσκουν πιο χαλαρό και πιο συμπαθή παρά την ανατριχίλα που προφανώς τους προκαλούν οι θέσεις του κόμματος.

Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί ξαφνικά έγινε αυτή η φιλεργατική και φιλοαγροτική στροφή πολλών ΜΜΕ, μέχρι του σημείου να συγκινείται ολόκληρο το MEGA με το δράμα των φτωχών και τα λεηλατημένα (από τα μέτρα Γεωργιάδη και Βορίδη) νοσοκομεία, η απάντηση είναι «ευκολάκι»!

Απέτυχε χθες στη Βουλή η προσπάθεια νόμιμης αδειοδότησης των καναλιών και των εκδοτών που βρίσκονται πίσω τους, με τα μεγάλα χρέη, τα μεγάλα θαλασσοδάνεια και την ακόμα μεγαλύτερη προπαγάνδα.

Να, λοιπόν, γιατί βάφτηκε κόκκινος και ο σταθμός του ΔΟΛ χάρη στην υπέρ διαφάνειας υπερήφανη στάση της Ν.Δ. και του νέου αρχηγού της, που αυτονόητα προηγείται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Το χαϊδεμένο (πλέον) παιδί των ΜΜΕ, που είχε αναλάβει τις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων επί υπουργίας του, τίμησε όσους τον προώθησαν συμβάλλοντας στη διατήρηση του σκοτεινού κόσμου των ΜΜΕ με τις παράνομες άδειες και τις προκλητικές συναλλαγές.

Ο ευρωπαϊκός αέρας του νέου αρχηγού και των φανατικών συμπαραγωγών της νίκης του γέμισε ήδη με τα βλαβερά αιωρούμενα σωματίδια της πολιτικής ατμόσφαιρας που επιμένει να κρατάει τα ΜΜΕ δεμένα στα χέρια όσων συνέβαλαν στην οικονομική εξαθλίωση της χώρας.

Όταν όμως όλοι αυτοί σήμερα αγκαλιάζουν τον φτωχό αγρότη που διαδηλώνει με το τρακτέρ του στον δρόμο, τότε η ατμόσφαιρα δεν είναι απλά βαριά, είναι βρόμικη!  

efsyn.gr 

Στοίχημα μιας χρονιάς η έγκαιρη αξιολόγηση

Προβληματισμένη παρακολουθεί η αγορά την απόσταση κυβέρνησης-θεσμών για ασφαλιστικό και αξιολόγηση. Το καλό σενάριο και ο υπαρκτός κίνδυνος να χαθεί η χρονιά... από τα αποδυτήρια. «Κλειδί» για τράπεζες, η συμπεριφορά των ρυθμισμένων δανείων.

Στοίχημα μιας ολόκληρης χρονιάς αποτελεί για οικονομία, τράπεζες και Χρηματιστήριο, η έγκαιρη και χωρίς έντονες αναταράξεις ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος, με τους αναλυτές και τους τραπεζίτες να μην κρύβουν, πάντως, τον προβληματισμό τους.
Από τη μέχρι τώρα στάση κυβέρνησης και θεσμών δεν προκύπτουν ενδείξεις για μια γρήγορη και κοινώς αποδεκτή λύση, όσον αφορά στο ασφαλιστικό, που αποτελεί το μέγα θέμα της αξιολόγησης, καθώς το περιεχόμενο και η κατεύθυνση της μεταρρύθμισης θα συσχετισθούν, πιθανότατα, με την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, την οποία το Ταμείο ξεκαθάρισε ότι επιδιώκει αν καλυφθούν τα δύο προαπαιτούμενα που θέτει (ισχυρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και ρύθμιση χρέους).
Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, χθες, ουσιαστικά δεν «απέσυρε» την εκτίμηση ότι μπορεί να χρειαστούν μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία, αν και ο ίδιος παραδέχτηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση «σοβαρολογεί» όταν υποστηρίζει ότι αποτελεί βασικό κομμάτι της στρατηγικής της, η γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ακόμα σημαντικότερο ίσως είναι το γεγονός ότι ο επικεφαλής του ESM προειδοποίησε ότι ο χρόνος δεν είναι ατελείωτος, δεδομένου ότι υπάρχουν ανάγκες για πληρωμές που θα πρέπει να καλυφθούν και αυτό πρακτικά σημαίνει κινδύνους για τη ρευστότητα της χώρας.
Σύμφωνα με τραπεζικά στελέχη, υπάρχει απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και Ευρώπης για την προωθούμενη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Η αναφορά του διοικητή της ΤτΕ ΕΛΛ -0,43% Γ. Στουρνάρα στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ ότι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών έχει μεγαλύτερη αρνητική επίδραση στον στόχο ανάκαμψης της οικονομίας σε σχέση με τη μείωση των συντάξεων αποτυπώνει, σύμφωνα με τα ίδια στελέχη, τη διαφορά προσέγγισης.
Αν στην παραπάνω εξίσωση προστεθεί και η στάση του ΔΝΤ, ο βαθμός δυσκολίας για κοινά αποδεκτή λύση αυξάνεται. Το Ταμείο άλλωστε θεωρεί μη βιώσιμο το υφιστάμενο σύστημα, όπως επανέλαβε για πολλοστή φορά χθες ο εκπρόσωπος του Ταμείου Τζ. Ράις. Η δε συνέχιση της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα κερδίζει έδαφος μετά και τη δημόσια τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, αλλά και την επίσημη παραδοχή του Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι περιλαμβάνεται στη συμφωνία του καλοκαιριού.
Τραπεζίτες και αναλυτές προειδοποιούν ότι σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση τραβήξει επί μακρόν, επαναφέροντας την αβεβαιότητα ως προς τη πολιτική σταθερότητα και τους δημοσιονομικούς στόχους, αυξάνεται η πιθανότητα να χαθεί όλη η χρονιά.
Η ύφεση θα παραταθεί, οι τράπεζες θα δυσκολευτούν να επιτύχουν τον στόχο επαναφοράς σε επαναλαμβανόμενη κερδοφορία και η εύθραυστη μετά την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση εμπιστοσύνη των επενδυτών θα αναιρεθεί.

Το καλό σενάριο για οικονομία, τράπεζες και Χ.Α.

Στο καλό σενάριο, η αξιολόγηση ολοκληρώνεται εντός Φεβρουαρίου ή το αργότερο τον Μάρτιο (εντός τεσσάρων εβδομάδων, όπως εκτίμησε ότι μπορεί να γίνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος), χωρίς ιδιαίτερες ενδιάμεσες αναταράξεις, και ανοίγει ο δρόμος για την κατ' εξαίρεση (waiver) επαναφορά των τίτλων έκδοσης (σ.σ. πιθανώς και εγγύησης) Δημοσίου, ως αποδεκτά ενέχυρα για απευθείας χρηματοδότηση από την ΕΚΤ, την ταχύτερη χαλάρωση των capital controls, την ένταξη των κρατικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και βεβαίως τη συζήτηση για τη μείωση του χρέους.
«Αν η αξιολόγηση ολοκληρωθεί έγκαιρα και δεν επιδεινωθεί δραματικά το διεθνές μακροοικονομικό περιβάλλον, η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει και το Χ.Α. θα συγκεντρώσει τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ως επενδυτικό καταφύγιο, στο πλαίσιο των αναδυόμενων αγορών», συμπυκνώνει το στοίχημα του 2016 επικεφαλής τμήματος ανάλυσης εγχώριας μεγάλης χρηματιστηριακής εταιρείας.
Στο καλό σενάριο, οι τράπεζες θα μειώσουν, λόγω της επαναφοράς του waiver, το κόστος χρηματοδότησης, ενώ η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης θα οδηγήσει σε σταδιακή αύξηση καταθέσεων. Κυρίως, όμως, θα διευκολυνθεί σημαντικά η επίτευξη του βασικού στόχου των τραπεζών, που δεν είναι άλλος από την τιθάσευση της δημιουργίας νέων δανείων σε καθυστέρηση (NPL formation) και τη σημαντική μείωση των νέων προβλέψεων, ώστε να κλείσουν τη χρήση με επαναλαμβανόμενη κερδοφορία.

«Κλειδί» για τις τράπεζες η συμπεριφορά των ρυθμισμένων δανείων

Παρότι οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί υπό το ακραία δυσμενές σενάριο για ύφεση 3,9% φέτος και ως εκ τούτου είναι, θεωρητικά, θωρακισμένες, η εμπέδωση κουλτούρας πληρωμών προϋποθέτει σταθερότητα και κυρίως προοπτική ότι οι κίνδυνοι έχουν παρέλθει.
Σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχει το ενδεχόμενο, ακόμη και με ύφεση μικρότερη του 3,9%, οι νέες επισφάλειες να αυξηθούν σημαντικά καθώς μέρος των ρυθμισμένων -επιχειρηματικών- δανείων θα σταματήσει να εξυπηρετείται. «Το πού θα γείρει το καράβι των προβλέψεων θα το κρίνει η στάση όσων έχουν ρυθμισμένα δάνεια, σε συνάρτηση με τις μακροοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις», αναφέρουν τραπεζικά στελέχη.
Σημειώνεται ότι σήμερα περίπου ένα στα δύο δάνεια (107 δισ. ευρώ επί συνολικών χορηγήσεων 220 δισ. ευρώ) στην Ελλάδα ανήκει στην κατηγορία των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (Non Performing Exposures NPEs).
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κύπρου, όπου, παρά την επάνοδο της οικονομίας σε -αναιμικούς- ρυθμούς ανάπτυξης πέρυσι (σ.σ. με εξαίρεση το β' τρίμηνο), τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα δεν μειώθηκαν, ενώ και οι επιδόσεις των ρυθμισμένων δανείων δεν έχουν βελτιωθεί αισθητά.
Οι τράπεζες δουλεύουν τους προϋπολογισμούς της χρονιάς με το καλό σενάριο επιστροφής σε ανάπτυξη στο γ' ή το αργότερο στο δ' τρίμηνο, συγκράτησης των νέων επισφαλειών και σταδιακής μείωσης μέσω αποτελεσματικότερων ρυθμίσεων των υφιστάμενων. Αυτό επικοινωνούν και στους ξένους επενδυτές που ξεκίνησαν τις επισκέψεις στην Αθήνα, χωρίς να κρύβουν, όμως, τον προβληματισμό τους για την πορεία των εξελίξεων.
Αντίστοιχα, για το σύνολο της οικονομίας τυχόν παράταση της αβεβαιότητας και της ύφεσης θα οδηγήσει σε ανάσχεση επενδύσεων και μείωση της κατανάλωσης, ανατρέποντας τις κορυφαίες επιλογές με τις οποίες ξεκινούν τη χρονιά οι εγχώριες χρηματιστηριακές.
Επιλογές που περιλαμβάνουν πέραν των τραπεζών, τίτλους εταιρειών λιανεμπορίου ή υπηρεσιών (Jumbo, Φουρλής, ΟΤΕ), προς αποκρατικοποίηση επιχειρήσεις (ΟΛΠ, ΟΛΘ), ή εταιρείες που διαπραγματεύονται αισθητά χαμηλότερα από ομοειδείς ευρωπαϊκές (Τιτάν, ΕΛΠΕ, Ελλάκτωρ κ.ά.).

euro2day

Χοντραίνει το παιχνίδι με αξιολόγηση-προσφυγικό

Σε κρίσιμη καμπή η διαπραγμάτευση. Με διάλυση της Σένγκεν απειλούν χώρες της ΕΕ, εάν δεν μειωθεί η εισροή προσφύγων ως τον Μάιο. Οι αυξημένες πιέσεις και πώς μπλέκονται αξιολόγηση-ασφαλιστικό-προσφυγικό. Διαφορές Eurogroup-Ηγεσίας ΕΕ-Θεσμών. Ο γρίφος του ΔΝΤ και γιατί το χρέος πάει για… καλοκαίρι. Αποκλειστικό παρασκήνιο.

Όλα βρίσκονται στον αέρα όσον αφορά στα ανοικτά θέματα της χώρας μας, καθώς το προσφυγικό, που θεωρείται το «νούμερο ένα πρόβλημα» για τις κυβερνήσεις της ΕΕ, περιπλέκεται πλέον με την αξιολόγηση από τους θεσμούς, τις αποφάσεις για την ελάφρυνση του χρέους αλλά και το ασφαλιστικό.
Το Euro2day.gr, που συνομίλησε με πολλούς αξιωματούχους, διακρίνει ότι διαφορετική πορεία χαράσσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ και η ηγεσία της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ταυτόχρονα, άλλη γραμμή υπάρχει στο Eurogroup και άλλη μεταξύ των θεσμών, με όλα αυτά κάποια στιγμή να πρέπει να συγκλίνουν, με απρόβλεπτο, προς το παρόν τουλάχιστον, ποια γραμμή θα επικρατήσει.
Κορυφαίο στέλεχος της Κομισιόν ανέφερε στο Euro2day.gr ότι στο Κολέγιο των Επιτρόπων που έγινε χθες στις Βρυξέλλες συζητήθηκε ότι πολλές χώρες της ΕΕ έχουν διαμηνύσει ότι εάν μέχρι τον Μάιο δεν μειωθούν δραστικά οι εισροές προσφύγων και δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αποτελεσματικά, θα ζητήσουν τη διάλυση της συμφωνίας Σένγκεν.
Κάποιοι Επίτροποι εξακολουθούν να ρίχνουν το φταίξιμο στην Ελλάδα, αναφέροντας ότι τα hot spots που έχουμε υποσχεθεί δεν έχουν στηθεί ακόμα, όπως και ο μηχανισμός υποδοχής, τη στιγμή που η ΕΕ «έχει ήδη αρχίσει να πληρώνει το ενοίκιο».
Η πίεση προς τη χώρα μας αναμένεται να ενταθεί δραματικά τις επόμενες εβδομάδες, το θέμα της κοινής ακτοφυλακής με την Τουρκία υπό την επίβλεψη της ΕΕ δεν έχει φύγει ποτέ από το τραπέζι (απλά μετονομάζεται) ενώ την ίδια στιγμή, οι μετριοπαθείς αξιωματούχοι παραδέχονται ότι τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων και η πίεση που ασκεί η Γερμανίδα Καγκελάριος να αποδώσει άμεσα το action plan της Κομισιόν, ενισχύουν δραματικά τη διαπραγματευτική τακτική της Τουρκίας.
Ασφαλείς πληροφορίες αναφέρουν ότι παρά το γεγονός ότι η Κομισιόν δεν το παραδέχεται ανοικτά, η τουρκική κυβέρνηση όχι μόνο κωλυσιεργεί, αλλά κάθε φορά φέρνει και νέες απαιτήσεις στο τραπέζι. Οι προσπάθειες του πρώτου αντιπροέδρου της Επιτροπής κ. Τίμερμανς, που επισκέφθηκε πριν από λίγες μέρες τη γείτονα χώρα, ενίσχυσαν τους φόβους των Βρυξελλών ότι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων θα περάσει μέσα από συμπληγάδες και αξιώσεις που αφορούν -εμμέσως πλην σαφώς- και διμερή ελληνοτουρκικά θέματα.
Οι τελευταίες αξιώσεις της Αγκύρας εντάσσονται στο επιχείρημα ότι από τη στιγμή που άλλες χώρες της ΕΕ θα έχουν απεσταλμένους στα ελληνικά hot spots για να «σκανάρουν» ποιοι πρόσφυγες θα γίνονται δεκτοί, έτσι και η γείτονα χώρα θα πρέπει να έχει παρουσία για να αποφασίζει ποιοι θα επιστρέφουν στην Τουρκία.
Στις Βρυξέλλες αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από την ελληνική κυβέρνηση και αναφέρουν ότι η Τουρκία δεν είναι μέλος της ΕΕ, συνεπώς οι κανόνες είναι διαφορετικοί.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες, ωστόσο, γίνεται ένα χοντρό παζάρι, με ασφυκτικές πιέσεις από τις χώρες του σκληρού πυρήνα να δοθούν όσες «διευκολύνσεις» γίνεται στην Τουρκία, προκειμένου να σταματήσει τη ροή των προσφύγων, ακόμα και εάν η Ελλάδα αναγκαστεί να κάνει επώδυνες υποχωρήσεις.

Το ασφαλιστικό και η «εμπλοκή» με ΔΝΤ

Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική ηγεσία των Βρυξελλών εμφανίζεται διατεθειμένη να κάνει κάποιες παραχωρήσεις στο ασφαλιστικό. Αυτό όμως συναντά τη σθεναρή αντίσταση όχι μόνο του ΔΝΤ -που δεν ενδιαφέρεται για το προσφυγικό και τις πολιτικές του διαστάσεις- αλλά και των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, που ενδιαφέρονται μόνο για την αξιολόγηση και την πιστή εφαρμογή του μνημονίου.
«Εχει αποδειχθεί τους τελευταίους μήνες ότι αρκετοί υπουργοί Οικονομικών δεν υπακούν ή δεν έχουν την ίδια γραμμή με τους αρχηγούς του κράτους τους. Αυτό είναι ένα θέμα που δύσκολα θα επιλυθεί και οι επόμενοι μήνες αναμένονται δύσκολοι, γιατί το Eurogroup και η ΕΚΤ συνδυάζουν τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα με την ανάκαμψη της ευρωζώνης, τις εξελίξεις στην Ιταλία και την Πορτογαλία, καθώς και τις εξωτερικές επιρροές», ανέφερε ανώτατος παράγοντας της Κομισιόν.
Πάντως αρκετοί αξιωματούχοι ανέφεραν ότι οι επαφές των κ.κ. Κατρούγκαλου και Τσακαλώτου ήταν πρόωρες, καθώς κανείς δεν έχει εξετάσει -ούτε οι θεσμοί- με λεπτομέρεια την πρόταση του ασφαλιστικού και οι υπουργοί Οικονομικών παραπέμπουν πρώτα στην αξιολόγηση του κουαρτέτου.
Η Κομισιόν πάντως έχει τη διάθεση να συμφωνήσει σε γενικά πλαίσια με την πρόταση Κατρούγκαλου -εάν τα νούμερα βγαίνουν- όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα εάν δεν συμφωνήσει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Επιπλέον, το Ταμείο κρατά τα χαρτιά του κλειστά για τις προθέσεις του, εκτός από την πάγια στάση ότι για να συμμετέχει σε νέο πρόγραμμα, πρέπει να γίνουν δραστικές μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, να διασφαλιστεί ότι τυχόν δημοσιονομικό κενό θα καλυφθεί με μέτρα μόνιμου χαρακτήρα και να αποσαφηνιστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αλλά και το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα παζλ με προθέσεις να κλείσει γρήγορα η αξιολόγηση, αλλά και παράγοντα της Ευρωζώνης να εκτιμά ότι αυτό θα πάρει μήνες, καθώς περιπλέκονται οι γεωπολιτικές με τις οικονομικές εξελίξεις. Παράλληλα καταγράφεται και η απροθυμία κάποιων χωρών-μελών να αποφασίσουν τώρα νέα ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Τα σενάρια

Με δεδομένο ότι το προσφυγικό θέμα θα τραβήξει μέχρι τον Μάιο και το ΔΝΤ δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις πριν κλείσει η αξιολόγηση, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Οι εκκρεμότητες και τα σενάρια είναι πολλά:
1. Να υπαναχωρήσει η Ελλάδα στο προσφυγικό και να επιδιώξει ανταλλάγματα στο ασφαλιστικό, έχοντας τη σύμφωνη γνώμη της πολιτικής ηγεσίας, που θα προσκρούσει όμως στον τοίχο του Eurogroup.
2. To ΔΝΤ να επιμείνει μέχρι τέλους στις δραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό και το χρέος, θέτοντάς τες ως όρο για την παραμονή του στην Ελλάδα, φέρνοντας έτσι σε δύσκολη θέση τις χώρες που επιμένουν στην παρουσία του, από τη μια, από την άλλη όμως, δεν θέλουν «σοβαρή» ελάφρυνση του χρέους. Αργά ή γρήγορα η ΕΕ και το ΔΝΤ θα συγκρουστούν επί του θέματος και κάποιος πρέπει να κάνει πίσω. Οι θεσμοί πάντως είναι προετοιμασμένοι για αποχώρηση του ΔΝΤ και συμμετοχή του μόνο με τεχνική παρουσία. Όπως ανέφερε και σε συνέντευξή του ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις, κανείς δεν μπορεί να πιέσει το Ταμείο να παραμείνει στην Ελλάδα, εάν δεν το επιθυμεί.
3. Οι τέσσερις θεσμοί δεν τα συμφωνούν ακόμα για το πώς θα χειριστούν την αξιολόγηση. Ακόμα και εντός της ευρωπαϊκής τρόικας, οι απόψεις διίστανται ειδικά ως προς τη διαχείριση του χρέους. Ο ΕΣΜ έχει εκπονήσει ένα περίγραμμα για τη βιωσιμότητα και την πιθανή ελάφρυνση, όμως η Κομισιόν θεωρεί (σιωπηρά προς το παρόν) ότι η πρόταση αυτή δεν είναι ικανοποιητική και ετοιμάζει τη δική της εκτίμηση.
4. Η αμερικανική στάση για τη συμμετοχή του Ταμείου δεν πρέπει να θεωρείται κάτι περισσότερο από την πάγια θέση της. Η κ. Λαγκάρντ θα κρίνει τη στάση προς την Ελλάδα με κύριο άξονα την επανεκλογή της στην κεφαλή του ΔΝΤ.
Πάντως, παρά τις διαψεύσεις, ο Π. Τόμσεν βρισκόταν χθες στο Βερολίνο ψάχνοντας συμμαχίες για τη σκληρή γραμμή προς την Ελλάδα. Επιπλέον οι ψύχραιμοι αναλυτές εκ Βρυξελλών αναφέρουν ότι οι διαρροές περί εναλλακτικής λύσης του Κυριάκου Μητσοτάκη, εάν ο πρωθυπουργός δεν κάνει αυτά που του ζητούν, έρχονται καθαρά από τη γερμανική πλευρά και ότι οι μετριοπαθείς αξιωματούχοι δεν τις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη.

euro2day

Ο «πανικός» της Τουρκίας θα εκτραπεί στο Αιγαίο;

Μια κρίση όπως αυτή των Ιμίων του 1996 θα μπορούσε να βάλει την Τουρκία ξανά στο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής, εγείροντας διλήμματα στις εμπλεκόμενες πλευρές για το αν η Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να δοθεί ως αντάλλαγμα στην Τουρκία προκειμένου να πάψει να αποζητά ρόλο στη Συρία και στη Μέση Ανατολή

Του Αλέξανδρου Δρίβα

Στις διεθνείς σχέσεις, οι χώρες που έχουν συνοριακές διαφορές τηρούν πάντα ένα προφίλ φόβου και καχυποψίας η μία για την άλλη. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αρκετοί πρόεδροι των ΗΠΑ άφηναν να εννοηθεί στην αμερικανική κοινή γνώμη πως η ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) είναι «πιο ισχυρή, πιο πανούργα και επαρκέστερα προετοιμασμένη». Αυτή η έννοια που περιγράφει αυτού του είδους την καχυποψία αναφέρεται στη διεθνή βιβλιογραφία ως «hostility».

Η ιστορία της ελληνο-τουρκικής διένεξης παρουσιάζει επίσης τέτοια στοιχεία. Ο λόγος που πολλές φορές οι ίδιες οι κυβερνήσεις επιλέγουν αυτήν τη μορφή κλιμάκωσης καχυποψίας στην κοινή τους γνώμη είναι γιατί στοχεύουν στη δημιουργία ενός κλίματος συσπείρωσης. Στην Τουρκία, που το έλλειμμα της δημοκρατίας είναι πολύ μεγάλο, αυτή η καχυποψία μπορεί να θρέφεται συνεχώς. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν όρια στο προαναφερθέν πλαίσιο. Η Ελλάδα, είναι η συντηρητική δύναμη του υπάρχοντος status quo και η Τουρκία η αντίστοιχη αναθεωρητική. Υπάρχουν σημάδια που μας δείχνουν ότι η Τουρκία έχει περιέλθει σε πανικό και αυτός ο πανικός είναι πιθανόν να διοχετευθεί στο Αιγαίο.

Οι Κούρδοι της Συρίας περάσαν τον Ευφράτη

Αν έναν χρόνο πριν κάποιος σύμβουλος του Ταγίπ Ερντογάν του έλεγε ως πιθανά όσα έχουν λάβει χώρα σε μια περιοχή που η Τουρκία ήθελε να φέρει υπό την επιρροή της, τότε πιθανόν να του έλεγε πως του περιγράφει τον τουρκικό εφιάλτη. Παρόλα αυτά, η Τουρκία δοκιμάζει τις συνέπειες της φιλόδοξης στρατηγικής της. Η Μόσχα επέλεξε να χτυπήσει την Τουρκία στο ζήτημα των Κούρδων και η αστάθεια στη χώρα μπορεί να θεωρείται σίγουρη, καθώς αναμένουμε περαιτέρω καταπίεση των Κούρδων της Τουρκίας από το ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης). Η ένωση των Κούρδων της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ αποτελεί εφιάλτη για την Άγκυρα. Τα τουρκικά παράπονα της Τουρκίας προς τις ΗΠΑ δεν εισακούονται από την Ουάσινγκτον, καθώς η τελευταία δε θέλει σε καμία περίπτωση να παρέμβει σε μια περιοχή που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί. Αυτός άλλωστε είναι και ο βασικός λόγος που οι ΗΠΑ δεν αντιδρούν ιδιαίτερα στη ρωσική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Η περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και η οικονομία της δέχεται συνεχείς πληγές, έμμεσες και άμεσες, ενώ η διεθνής εικόνα της είναι συνυφασμένη με τη στήριξη του Daesh (του γνωστού ISIS).

Θυμόμαστε τον Thomas Schelling

Ο Νορβηγός νομπελίστας (οικονομολόγος) προσέφερε στις διεθνείς σχέσεις μια νέα ρεαλιστική κατεύθυνση. Τον στρατηγικό ρεαλισμό. Το περιεχόμενο αυτής της θεωρίας αναλώνεται στην παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου σκεπτικού που συμβάλλει στη δημιουργία ενός διαπραγματευτικού πλαισίου. Ο Schelling, παίρνοντας στοιχεία από τον Ψυχρό Πόλεμο, στο έργο του «The Strategy of Conflict», αναφέρει πως η απειλή χρήσης βίας είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τη χρήση αυτής. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να γνωρίζουμε καλά «τι πονάει» τον αντίπαλο και να τον φέρουμε να επιλέξει ο ίδιος αυτό που εμείς επιθυμούμε. Αυτό που έχει αξία στο προκείμενο ζήτημα με την Τουρκία και αναφέρεται εντός της θεωρίας είναι μια προϋπόθεση μιας πετυχημένης διαπραγμάτευσης. Ο νομπελίστας οικονομολόγος θεωρεί πως για να πετύχει μια διαπραγμάτευση υπέρ μιας δύναμης δεν αρκεί η απειλή προς τον αντίπαλο. Χρειάζεται το μέλος που απειλεί να παράσχει μια ανεκτή διέξοδο στη χώρα που απειλείται, έτσι ώστε να μην αντιδράσει σαν λιοντάρι στο κλουβί (όπως χαρακτηριστικά λέει).

Στο κομμάτι της νεο-οθωμανικής πολιτικής, η Τουρκία φαίνεται να μην έχει κατοχυρώσει ανεκτή διέξοδο που θα της δίνει το δικαίωμα να έχει λόγο στη Συρία στην επόμενη μέρα. Το ζήτημα της Συρίας έχει άμεσες επιπτώσεις στο Κουρδικό. Ταυτόχρονα, οι Σουνίτες σύμμαχοί της (Σαουδική Αραβία, Κατάρ) έχουν οικονομικά προβλήματα και, συν τοις άλλοις, έχουν να αντιμετωπίσουν την κρίση με το Ιράν. Η Τουρκία μοιάζει απομονωμένη και χωρίς να έχει την πολυτέλεια άλλων «διαμεσολαβήσεων». Αν λοιπόν δεν υπάρχει ανεκτή διέξοδος, τι γίνεται; Ο Αννίβας ο Καρχηδόνιος είχε αναφέρει πως αν δεν υπάρχει δρόμος, τότε θα τον δημιουργήσουμε. Αυτή η ρύση φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ελκυστική για την Τουρκία, που παραδοσιακά εξάγει και μεταφέρει κρίσεις που την αφορούν.

Ξανά στο δυτικό της βάθος η Άγκυρα με τη χρήση εκβιασμών

Η Τουρκία ακολουθεί πάγια τη στρατηγική της έντασης όταν τα εσωτερικά της προβλήματα την κυκλώνουν. Παρόλα αυτά, όπως έχει δείξει η εμπειρία, αυτή η στρατηγική ακολουθείται υβριδικά από την Τουρκία. Δημιουργεί την ένταση και, ακολούθως, προβάλλει τον εαυτό της ως μέρος της λύσης της κρίσης που η ίδια δημιούργησε. Αν η ανατολική πολιτική έχει ήδη αποτύχει, η Τουρκία θα στραφεί στη δυτική της πλευρά. Εκεί, θεωρεί πως έχει αντιπάλους τους οποίους μπορεί να εκβιάσει (Ελλάδα, Κύπρο, Ευρωπαϊκή Ένωση). Ειδικά στο προσφυγικό ζήτημα, η Τουρκία ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα από την Ε.Ε, η οποία δεν είχε ποτέ επεξεργαστεί ένα σχέδιο που θα αντιμετώπιζε κρίσεις στην ευρύτερη γειτονιά της. Σε μια περίοδο που ΗΠΑ και Ρωσία περιφρονούν την Τουρκία, το ΑΚΡ θεωρεί πως αν απειλήσει σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα, θα λάβει ανταλλάγματα στα οποία εντάσσονται οι ελληνοτουρκικές διαφορές και το ζήτημα της Κύπρου. Παράλληλα, μια κρίση όπως αυτή των Ιμίων του 1996 θα μπορούσε να βάλει την Τουρκία ξανά στο παιχνίδι της Μέσης Ανατολής, εγείροντας διλήμματα στις εμπλεκόμενες πλευρές για το αν η Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να δοθεί ως αντάλλαγμα στην Τουρκία προκειμένου να πάψει να αποζητά ρόλο στη Συρία και στη Μέση Ανατολή.

Ελληνική και κυπριακή πολιτική κατάσταση και ο τουρκικός στόχος για τορπιλισμό της Τριμερούς

Τα σενάρια για δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης στην Ελλάδα πληθαίνουν. Στην Κύπρο επέρχονται βουλευτικές εκλογές. Η Τουρκία, όταν διεξάγονται εκλογές σε Ελλάδα και Κύπρο, φροντίζει να υπενθυμίζει στις επανεκλεγείσες ή νεοεκλεγείσες κυβερνήσεις πως οι διεκδικήσεις της παραμένουν στο ακέραιο. Πέρυσι η Τουρκία εξέδωσε μια προκλητική ΝΟΤΑΜ (Notice to Airmen - ειδοποίηση προς αεροναυτιλλομένους) που δέσμευε σχεδόν όλο το Αιγαίο, μόλις λίγες μέρες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης. Η κρίση των Ιμίων το 1996 ήταν επίσης ένα τουρκικό «καλωσόρισμα» στην κυβέρνηση Σημίτη. Όλες αυτές οι τουρκικές «συνήθειες» εξυπηρετούνται από μια περιφερειακή συγκυρία που θα διευκόλυνε τον γεωπολιτικό της απεγκλωβισμό. Σε λίγες μέρες αναμένουμε και την Τριμερή μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ.

Η Άγκυρα, με το ζήτημα της Συρίας να έχει πάρει επικίνδυνη τροπή για την ίδια, με τον Κόλπο να φλέγεται, τη Ρωσία να κλιμακώνει τα αντίμετρα εναντίον της και την τιμή των φυσικών πόρων να αυξάνεται σε μια περίοδο που η οικονομία της ματώνει, θα προσπαθήσει να παρέμβει δυναμικά στις συζητήσεις που αφορούν τους ενεργειακούς πόρους. Στο βάθος, η Τουρκία θα προσπαθήσει να φέρει τριβές στις συνεννοήσεις του Ελληνισμού με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς, κατά την οπτική της, αυτές οι συνεργασίες έχουν «αντιτουρκικό» χαρακτήρα και έχουν ως στόχο την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό των τουρκικών συμφερόντων. Σημαντικός παράγοντας είναι πως το Αιγαίο έχει καταστεί πύλη προσφύγων και η Τουρκία θα εξυπηρετούσε περισσότερο τα συμφέροντά της, αν δημιουργούσε μια ένταση με την Ελλάδα στο Αιγαίο για ζητήματα που άπτονται την έρευνα και τη διάσωση, προσπαθώντας να πάρει ακόμη περισσότερο με το μέρος της εκείνες τις ευρωπαϊκές φωνές που δεν αφουγκράζονται την ελληνική ανησυχία. Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος οφείλουν να ορίσουν το 2016 ως έτος σταθμό αναφορικά με τις σχέσεις τους με την Τουρκία. Ειδικά στην Ελλάδα, όποιο κυβερνητικό σχήμα λάβει χώρα οφείλει να θεωρήσει τα ελληνο-τουρκικά ως ύψιστη προτεραιότητα.

Η Τουρκία, «βιάζεται» τόσο για το Κυπριακό, όσο και για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, καθώς γνωρίζει πως η ανισορροπία δυνάμεων υπέρ της δε θα ισχύει εσαεί. Όσο περνούν οι μήνες, η Άγκυρα θα ασχολείται με όλο και περισσότερα διεθνοποιημένα ζητήματα εντός της, που θα αφορούν την ίδια της την ύπαρξη και αυτή είναι μια σημαντική παράμετρος που πρέπει να υπολογίζουμε.

* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι υποψήφιος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ)

Πηγή Liberal

kostasxan 

Η νέα ατζέντα Σόιμπλε: Η παγίδα του ελληνικού βάλτου

Νικόλ Λειβαδάρη

Πάγος στην αξιολόγηση, βάλτωμα του ασφαλιστικού και του φορολογικού, και μια μακρά κόντρα με το ΔΝΤ (και για το ΔΝΤ) χωρίς να ανοίγει το κεφάλαιο του χρέους: Είναι η παγίδα του «ελληνικού βάλτου», το νέο σενάριο με το οποίο φλερτάρουν οι σκληρές φράξιες των πιστωτών και διευκολύνει ιδιαιτέρως – εάν δεν υπαγορεύεται και απ’ αυτήν – την ατζέντα Σόιμπλε.

Η νάρκη Ντάισελμπλουμ για την αξιολόγηση

Το μήνυμα έστειλε, ξανά, πρώτος ο «συνήθως ύποπτος» Γερούν Ντάισελμπλουμ: Δήλωσε από το Αμστερνταμ ότι η αξιολόγηση θα διαρκέσει «μήνες και όχι εβδομάδες», έβαλε στα προαπαιτούμενά της το φορολογικό και το Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων κι έσπευσε ταυτόχρονα να φρενάρει και τις συζητήσεις για «βελούδινο διαζύγιο» με το ΔΝΤ. ««Δεν γίνεται πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ. Το Ταμείο έχει την πρόθεση να επιστρέψει στο προγραμμα και αναμένεται να επιστρέψει με συμμετοχή όχι μόνο ως τεχνικός σύμβουλος αλλά και με συμμετοχή στην χρηματοδότηση, είπε ο επικεφαλής του Eurogroup.
Την… δημιουργική ασάφεια ως προς τον χρόνο της αξιολόγησης φρόντισε να ενισχύσει και η εκπρόσωπος της Κομισιόν Βανέσα Μοκ λέγοντας ότι «δεν είμαστε ακόμη σε θέση να επιβεβαιώσουμε συγκεκριμένη ημερομηνία για την έναρξη της αξιολόγησης», ενώ ευρωπαίος αξιωματούχος προανήγγειλε, μέσω της Suddeutsche Zeitung εντάσεις στο Eurogroup της 14ης Ιανουαρίου κι έδειξε το νέο πεδίο της μάχης λέγοντας ότι «το σημείο τριβής θα είναι ο ρόλος του ΔΝΤ».

Το ευρωπαϊκό κρυφτό πίσω από το «σκληρό ΔΝΤ»

Τα μηνύματα αυτά ενεργοποίησαν τον συναγερμό στο Μαξίμου όπου, ήδη, εδώ και αρκετές ημέρες η αίσθηση είναι πως, ορισμένοι τουλάχιστον, ευρωπαϊκοί κύκλοι επιδιώκουν την σιωπηρή παράταση της ελληνικής κρίσης και το «βάλτωμα» της αξιολόγησης. Οι πληροφορίες από κοινοτικούς παράγοντες δείχνουν ότι δεν πρέπει να αναμένονται αποφάσεις ούτε επί του ασφαλιστικού, ούτε επί της αξιολόγησης στο Eurogroup της 14ης Ιανουαρίου, ευρωπαίοι αξιωματούχοι δηλώνουν άγνοια για την… αυτόνομη κάθοδο του ΔΝΤ στις 18 του μήνα στην Αθήνα και κυβερνητικά στελέχη εκτιμούν ότι αρκετοί εκ των εταίρων στην ευρωζώνη επιδίδονται «σε ένα βολικό κρυφτό πίσω από την σκληρή ατζέντα των απαιτήσεων του Ταμείου».
Το κρυφτό αυτό επιχειρεί να προλάβει ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος ξεκινά από σήμερα και τη Ρώμη περιοδεία σε έξι ευρωπαϊκές χώρες και συναντήσεις με ισάριθμους ομολόγους του – ανάμεσά τους και με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Βερολίνο. Στόχος του Ευκλείδη Τσακαλώτου είναι να αποσπάσει συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την αξιολόγηση και την έναρξη της συζήτησης για το χρέος, αφού παράλληλα δεσμευτεί ο ίδιος ότι θα περάσει από την ελληνική Βουλή το επώδυνο ασφαλιστικό.
Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, στα μετόπισθεν της Αθήνας η κυβέρνηση επιδίδεται σε επικοινωνιακό μπαράζ για να πείσει περί της δίκαιης δομής του σχεδίου Κατρούγκαλου και, ταυτόχρονα, να «μπετονάρει» την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στην κατεύθυνση αυτή στοχεύουν οι αλλεπάλληλες συναντήσεις του υπουργού Εργασίας με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η σύγκλιση της Κοινοβολευυτικής Ομάδας τη Δευτέρα.

Ο «καλός», ο «κακός» και το χρέος…

Μέχρι στιγμής, δε, το μήνυμα που εκπέμπεται από κυβερνητικούς παράγοντες είναι πως το ασφαλιστικό, τουλάχιστον στην παρούσα μορφή του, δεν θα έχει πρόβλημα να περάσει από τη Βουλή ενδεχομένως και με πλειοψηφία μεγαλύτερη των 153 βουλευτών της συγκυβέρνησης. Ουδείς ωστόσο μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί εάν το κλιμάκιο του ΔΝΤ έρθει στην Αθήνα με αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις για ακόμη πιο βαθιές περικοπές σε νέες και, ενδεχομένως, και σε υφιστάμενες συντάξεις. Και ουδείς εγγυάται ότι οι ευρωπαίοι δεν θα επιχειρήσουν να κρυφτούν πίσω από τους «σκληρούς» του Ταμείου, αφήνοντας την αξιολόγηση να σέρνεται και παραπέμποντας στο – άγνωστο – μέλλον τη μείωση του χρέους.

«'Ενας "ελληνικός βάλτος" ίσως βολεύει κάποιους ευρωπαίους και, σίγουρα, διευκολύνει την ατζέντα Σόιμπλε», έλεγε χθες κυβερνητικό στέλεχος.

Και η αλήθεια είναι πως στην ατζέντα αυτή ουδέποτε υπήρξε… ενθουσιασμός για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Η Γερμανία απλώς ανέχθηκε την προοπτική μείωσης του χρέους ως «αναγκαίο κακό» για την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και, κυρίως, για την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
Από τη στιγμή, δε, που και το ίδιο το Ταμείο αποδέχεται πια ως βασικό σενάριο την – λιγότερο ή περισσότερο - ήπια αναδιάρθρωση εγκαταλείποντας κάθε αξίωση για «κούρεμα», η παραμονή του στο ελληνικό πρόγραμμα πολύ περισσότερο βολεύει πια το Βερολίνο παρά την Αθήνα.
Πόσο μάλλον εάν το Ταμείο ενδυθεί πλήρως και τον ρόλο του «απόλυτου κακού» τραβώντας σε μάκρος τις αξιολογήσεις και τις εκταμιεύσεις των χρηματοδοτήσεων.
Και αφήνοντας την Ελλάδα, άδηλο για πόσο, στην γκρίζα ζώνη της ευρωζώνης…

tvxs.gr

Τι αλλάζει στον κόσμο το 2016

 

Το 2016 φέρνει νέες προσδοκίες, νέες ανατροπές κι έναν κόσμο που αλλάζει. Σ’ αυτές τις αλλαγές 6 γεγονότα και πρόσωπα μπορεί να παίξουν τον δικό τους – λιγότερο ή περισσότερο - καταλυτικό ρόλο: Είναι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές, οι εξελίξεις στην Κϊνα και οι επιλογές του “Big Daddy Xi”, το δημοψήφισμα για το Brexit, η 16η χρονιά του Βλαντιμίρ Πούτιν στην ηγεσία της Ρωσίας, η λύση ή μη του Κυπριακού και η εκλογή νέου γραμματέα του ΟΗΕ.

Αυτούς τους 6 σταθμούς του 2016 παρουσιάζει, με τις δικές του εκτιμήσεις και προβλέψεις, το εκτενές αφιέωμα του Guardian:
Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές
Στις 4 Νοεμβρίου του 2016 η εποχή Ομπάμα τελειώνει και η Αμερική αλλάζει πρόεδρο, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για τις γεωπολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Το μεγάλο στοίχημα και ερώτημα είναι εάν η προεδρία των ΗΠΑ θα παραμείνει στα χέρια των Δημοκρατικών ή, μετά από τη συνήθη οκταετία, θα υπάρξει και πάλι η αλλαγή που θα οδηγήσει στον Λευκό Οίκο τους Ρεπουμπλικανούς.
Ως τελικούς διεκδικητές πάντως στη μάχη που θα απαντήσει το εν λόγω ερώτημα οι αναλυτές του Guardian βλέπουν την Χίλαρυ Κλίντον από την πλευρά των Δημοκρατικών και τον Μαρκο Ρούμπιο από τους Ρεπουμπλικανούς.
Όπως υποστηρίζουν, το φαινόμενο – των άκρων και της πολιτικής σύγχισης – του Ντόναλντ Τραμπ θα ξεφουσκώσει σύντομα και μετά τις προκριματικές του Φλεβάρη στο Νιου Χαμσάιρ, το εξ αρχής φαβορί των Ρεπουμπλικανών, ο Μάρκο Ρούμπιο, θα πάρει «κεφάλι» και θα ξεκινήσει την πορεία προς το χρίσμα.
Ο σχετικά μετριοπαθής Ρούμπιο, άλλωστε, είναι ο υποψήφιος πάνω στον οποίο ποντάρει σε στήριξη και χρήμα ο μηχανισμός του κόμματος καθώς οι Ρεπουμπλικανοί αναζητούν το πρόσωπο εκείνο που στην τελική αναμέτρηση του Νοέμβρη κόντρα στους Δημοκατικούς θα έχει καταφέρει να διεισδύσει σε ευρύτερα κοινωνικά στρώμματα.
Για την Χίλαρι Κλίντον ο ανταγωνισμός με τον – προερχόμενο εκ της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών - Μπέρνι Σάντερς διαγράφεται σκληρός στους πρώτους μήνες της χρονιάς, αλλά μετά την «Σούπερ Τρίτη» του Μαρτίου, οι αμερικανοί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν ότι θα δικαιώσει τον τίτλο του φαβορί: Θα είναι – πλην θεαματικού απροόπτου – η υποψήφια των Δημοκρατικών που θα διεκδικήσει τον τίτλο της πρώτης γυναίκας προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η Κίνα
Σύμφωνα με το κινεζικό ημερολόγιο το 2016 είναι η χρονιά της Μαϊμούς. Είναι επίσης η χρονιά της 50ης επετείου από την έναρξη της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο και είναι, ακόμη, το έτος των μεγάλων προκλήσεων για το Πεκίνο και τον, έως τώρα πανίσχυρο, ηγέτη του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος Σι Γινπίνγκ.
Κατά την ανάλυση του Guardian, ο Big Daddy Xi – αδιαμφισβήτητος και κυρίαρχος ηγέτης μέχρι σήμερα – θα κληθεί μέσα στο 2016 να υπερασπιστεί τόσο τη θέση του, όσο και το νέο ρόλο της Κίνας στον κόσμο. Μεγάλο του όπλο εξακολουθεί να προβάλει η αλματώδης αναβάθμιση της Κίνας στο διεθνές γεωπολιτικό και οικονομικό σκηνικό, μεγάλος του αντίπαλος όμως στο εσωτερικό θεωρείται ο σκληρός πόλεμος που μαίνεται ανάμεσα στις φατρίες της διαφθοράς εντός του κινεζικού ΚΚ.
Ο πόλεμος αυτός αναμένεται να κορυφωθεί τους επόμενους μήνες, με παράπλευρους καθοριστικούς παράγοντες τόσο τις εξελίξεις στην τραυματισμένη και αδιαφανή χρηματιστηριακή αγορά της χώρας όσο και τις ευμετάβλητες και τεταμένες σχέσεις του Πεκίνου με την Ουάσιγκτον.
Το Brexit
Οι βρετανοί αναλυτές θεωρούν ότι σε έναν χρόνο από σήμερα οι βρετανοί θα έχουν ψηφίσει και αποφασίσει για το εάν θα μείνουν ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο βρετανός πρωθυπουργός Ντέηβιντ Κάμερον έχει δεσμευτεί για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος έως το 2017, ωστόσο η γενική εκτίμηση στους πολιτικούς κύκλους του Λονδίνου είναι πως δεν θα περιμένει τόσο πολύ και οι κάλπες θα στηθούν εντός του 2016.
Όπως επισημαίνουν, ο Κάμερον δεν έχει να κερδίσει τίποτα παραπάνω εάν περιμένει έναν χρόνο ακόμη, η διάθεση παραχωρήσεων προς την Βρετανία από την Γερμανία και τη Γαλλία δεν θα είναι πιο έντονη το 2017 καθώς αμφότερες θα βρίσκονται σε εσωτερική προεκλογική πορεία και, ως εκ τούτων, οι αναλυτές του Guardian βλέπουν ως πιθανότερο χρόνο για την διεξαγωγή του «δημοψηφίσματος του Brexit» τον Σεπτέμβριο του 2016.
Σε ό,τι αφορά, όμως, το αποτέλεσμά του, δεν ρισκάρουν πρόβλεψη και εκτιμούν μόνον ότι θα είναι οριακό – είτε υπέρ του «ναι» στην Ευρώπη, είτε υπέρ του «όχι» και της εξόδου.
Αιτιολογώντας την εκτίμηση αυτή, η βρετανική εφημερίδα επισημαίνει τη μεγάλη άνοδο των ποσοστών του «Όχι» τον τελευταίο χρόνο: Πριν από έναν χρόνο η διαφορά υπέρ του «Ναι» στις δημοσκοπήσεις έφθανε σχεδόν στο 25%. Σήμερα, η διαφορά αυτή έχει περιοριστεί ανάμεσα μόλις στις 2 και τις 4 μονάδες – γεγονός, που αποδίδεται στην ενίσχυση του αντιευρωπαϊκού κλίματος σε όλη την ήπειρο στη σκιά της προσφυγικής κρίσης και της ανόδου των εθνικιστικών κινημάτων και κομμάτων.
Όπως υπενθυμίζει, δε, ο Guardian όπου έγινε δημοψήφισμα, με οποιοδήποτε διακύβευμα που αφορά την Ευρώπη, το τελευταίο διάστημα το αποτέλεσμα ήταν «Όχι».
H Ρωσία
Ο Guardian υποστηρίζει ότι η 16η χρονιά του Βλαντιμίρ Πούτιν στην εξουσία θα είναι και η πιο απρόβλεπτη. Όπως επισημαίνει, αυτή τη στιγμή τα ρωσικά μαχητικά βομβαρδίζουν στόχους εκτός των (πρώην) σοβιετικών συνόρων για πρώτη φορά μετά από μια ολόκληρη γενιά, η εξέγερση στην Ουκρανία τελεί σε μια θολή κατάσταση ημι-ανακωχής και η ρωσική οικονομία δονείται από τους τριγμούς που προκαλούν οι χαμηλές πετρελαϊκές τιμές.
Οι αναλυτές της εφημερίδες γράφουν ότι είναι αδφύνατο να υπάρξει η οποιαδήποτε ασφαλής πρόβλεψη για την έκβαση σε όλα αυτά τα μέτωπα, καθώς το ίδιο το σύστημα στην Ρωσία του Πούτιν είναι απρόβλεπτο. Και σημειώνουν ένα αιφνιδιαστικό γεγονός, όπως η κατάρριψη του ρωσικού Sukhoi από την Τουρκία, μπορούν να αλλάξουν όλα τα δεδομένα.
Πολύ περισσότερο, δε, γράφουν ότι τα πάντα εξαρτώνται και επηρρεάζονται από τον άνθρωπο που βίσκεται στην κουφή της πυραμίδας – τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Και υπενθυμίζουν ότι η εξαφάνιση του Πούτιν για μια εβδομάδα την περασμένη άνοιξη και η άρνηση των συμβούλων του να πααδεχθούν ότι είχε… γρίπη, προκάλεσαν τόσα σενάρια και αναταράξεις που είναι ενδεικτικά για το τι μπορεί να συμβεί στη Ρωσία εάν κάποια στιγμή, και για τον οποιονδήποτε λόγο, ο Πούτιν απουσιάσει σοβαρά από το επίκεντρο των εξελίξεων και των αποφάσεων.
Το Κυπριακό
Το 2016 χαρακτηίζεται ως η «ιστορική ευκαιρία» για την επίλυση του Κυπριακού όχι μόνον από τον Guardian αλλά και από τους περισσότερους αναλυτές και διπλωμάτες στον πλανήτη.
«Οι ελληνοκύπριοι γνωρίζουν ότι δεν φθάσουν σε συμφωνία τώρα, το πιθανότερο είναι ότι η διχοτόμηση θα παγιωθεί και η Τουρκία θα προσαρτήσει το βόρειο τμήμα του νησιού. Αυτό δεν σημαίνει μόνον ότι θα συνορεύουν με την Τουρκία, αλλά ότι θα είναι γείτονες με μια εξαιετικά ενοχλητική Τουρκία, λέει χαρακατηριστικά ο ειδικός του LSE επί του Κυπριακού Τζέημς Κερ Λίντσεϊ.
Ο ίδιος σημειώνει πως και για τους τουρκοκύπριους το διακύβευμα είναι εξίσου σημαντικό. Μια ενωμένη Κύπρος θα τους πρόσφερε, όπως λέει, όχι μόνον ένα καλύτερο και πιο φωτεινό μέλλον ως κράτους – μέλους της ΕΕ αλλά και μια χώρα η οποία, σε βαθιά αντίθεση με την Τουρκία, είναι προοδευτική και κοσμική.
Ο Κερ Λίντσεϊ υποστηρίζει επίσης ότι ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί είναι οι ιδανικοί, μετριοπαθείς ηγέτες για να κλείσουν τη μεγάλη πληγή του Κυπριακού. «Εάν δεν μποροέσουν να το λύσουν αυτοί οι δύο, τότε δεν θα λυθεί ποτέ», λέει χαρακατηριστικά και δίνει πιθανότητες «λίγο πάνω από το 6» στην κλίμακα του 10 για να επιτευχθεί εντός του 2016 η συμφωνία για το Κυπριακό.
Θέματα – κλειδιά, βεβαίως, παραμένουν το εδαφικό, τα ζητήματα ασφάλειας και οι περιουσίες. Είναι όλα θέματα που μπορούν να μπλοκάρουν τη συμφωνία, ενώ το να κερδηθεί το «ναι» στα δημοψηφίσματα και των δύο πλευρών θεωρείται εξίσου δύσκολο με το να επιτευχθεί λύση σε επίπεδο ηγεσιών.
Νέος γραμματέας του ΟΗΕ
Στο τέλος του 2016 τα Ηνωμένα Εθνη θα αποκτήσουν νέο γραμματέα με ισχυρές πιθανότητες να πρόκειται, για πρώτη φορά στην ιστορία του Οργανισμού, για γυναίκα. Το εάν αυτό όμως μπορεί να δώσει και καλύτεες προοπτικές στον πλανήτη παραμένει αμφίβολο. Το 2006 ο Μπαν Κι-μουν επελέγη ακριβώς γιατί δεν φαινόταν να συνιστά καμία απειλή για τις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων και, στην πράξη, δικαίωσε ξανά τον ρόλο του αδύναμου επικεφαλής ενός επίσης αδύναμου ΟΗΕ.
Οι πιθανότητες να διατηρηθεί και πάλι αυτή η παράδοση είναι εξαιρετικά ισχυρές, παρά την παγκόσμια καμπάνια «1 for 7 Billion» και τη συγκέντρωση 170 εκατομμυρίων υπογραφών που ζητούν πιο δημοκρατικές διαδικασίες στην εκλογή του γραμματέα του ΟΗΕ.
Εως ότου, δε, να φανεί εάν οι 5 υπερδυνάμεις που έχουν δικαίωμα βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα ενδώσουν στην πίεση για πιο δημοκρατική εκλογή, τα φαβορί που συζητούνται για τη θέση του νέου Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ προέρχονται κυίως από τις πρώην αντολικοευρωπαϊκές χώρες: Είναι δύο βουλγάρες – η επικεφαλής της Unesco Ιρίνα Μπόκοβα και η επίτροπος Προϋπολογισμού της ΕΕ Κρισταλίνα Γκεογκίεβα – καθώς και η πρώην υπουργός Εξωτερικών της Κορατίας Βέσνα Πούσικ.
Στα ονόματα που παίζουν επίσης είναι και εκείνο της Ελεν Κλαρκ, πρώην πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας.

tvxs.gr

Πολιτικό σύστημα και εμπιστοσύνη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Κάποια στατιστικά που θα απουσιάσουν - όχι αθώα - από τους συνηθισµένους αυτές τις µέρες «απολογισµούς της χρονιάς» έχουν τη σηµασία τους, καθώς περιγράφουν βαθύτερες πτυχές της πολιτικής πραγµατικότητας στη χώρα µας, όπως αυτή διαµορφώνεται από το 2009 κι έπειτα.

Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της πραγµατικότητας είναι η απογοήτευση, η αποστράτευση και η αδιαφορία, όπως δείχνει ο αριθµός των πολιτών που επιλέγουν να αποµακρυνθούν και να µην συµµετέχουν στις κάθε είδους εκλογικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2015, στις εκλογές του Σεπτεµβρίου, προσήλθαν για να ψηφίσουν 1,5 εκατοµµύριο λιγότεροι απ’ όσους στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009!

Πρόκειται κατά κύριο λόγο για ανθρώπους οι οποίοι χτυπήθηκαν αλύπητα από την κρίση, για ανθρώπους που τους «ξέρασε» η οικονοµική διαδικασία και τους πέταξε στα αζήτητα το πολιτικό σύστηµα.

Μέσα απ’ αυτό το πρίσµα καλό θα ήταν όσοι πανηγυρίζουν για τη «µεγάλη συµµετοχή» στις εκλογές για την ανάδειξη του αρχηγού της Ν.∆. να έχουν κατά νου ότι αυτοί που πήγαν να ψηφίσουν είναι οι µισοί απ’ όσους είχαν προσέλθει για να ψηφίσουν τον Αντώνη Σαµαρά, την Ντόρα Μπακογιάννη και τον Παναγιώτη Ψωµιάδη.

Μπορεi η αδιαφορία ή η αποστράτευση των πολιτών από το πολιτικό γίγνεσθαι να βολεύει τις κάθε είδους εξουσίες, καθώς τους «λύνει τα χέρια», ταυτόχρονα ωστόσο τις απο-νοµιµοποιεί.

∆ιότι µπορεί ο ελληνικός λαός να ψήφισε τον Γ. Παπανδρέου «για καλύτερες µέρες» και να εισέπραξε µνηµόνια και επιτήρηση, µπορεί να εµπιστεύτηκε τον Σαµαρά που κέρδισε τις εκλογές λέγοντας ότι θα επαναδιαπραγµατευθεί το µνηµόνιο και έσπευσε να το εφαρµόσει «µε το νι και µε το σίγµα», µπορεί να έκανε πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα που υποσχόταν ότι θα σκίσει τα µνηµόνια πριν φέρει και υπογράψει το τρίτο, όµως ο κόσµος που είναι διατεθειµένος να εµπιστευθεί το πολιτικό σύστηµα ολοένα και λιγοστεύει.

Και από τη στιγµή που ένα σύστηµα (στην προκειµένη περίπτωση το πολιτικό) αρχίζει να χάνει την εµπιστοσύνη αυτών που το χρησιµοποιούν (των πολιτών εν προκειµένω), τίποτε καλό δεν προµηνύεται. Ούτε για τους πολίτες ούτε για το σύστηµα…

topontiki.gr 

Ο Ραχόι δικαιώνει την τακτική Τσίπρα

Οι ισπανικές εκλογές έδωσαν την πρώτη θέση στο Λαϊκό Κόμμα του κ. Ραχόι, αλλά η νίκη του μπορεί να αποδειχθεί πύρρεια. Οι εξελίξεις στην Ισπανία δείχνουν ότι η τακτική του Έλληνα πρωθυπουργού ίσως ήταν σωστή ένα χρόνο πριν.

Με την πολιτική, γενικά, δεν τα πάμε καλά.
Όμως, οι εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ και οι ισπανικές εκλογές συνιστούν μια πρόκληση. Ακόμη και για την αφεντιά μας.
Ασχοληθήκαμε χθες με τη ΝΔ, τονίζοντας ότι η αξιωματική αντιπολίτευση αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας, λόγω των μεγάλων υποχρεώσεων που έχει συσσωρεύσει και της χαμηλότερης κρατικής χρηματοδότησης σε σχέση με το παρελθόν.
Επομένως, αντιμετωπίζει θέμα ύπαρξης, ασχέτως ηγεσίας.
Αργά ή γρήγορα, θα το διαπιστώσουν, και αν αυτοί έχουν άλλα στο νου τους, είμαστε σίγουροι πως θα τους το υπενθυμίσουν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις ισπανικές εκλογές, σε συνάρτηση με όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα το τελευταίο 12μηνο.
Ως γνωστόν, πρώτο κόμμα στις ισπανικές εκλογές ήλθε το Λαϊκό Κόμμα του κ. Ραχόι, συγγενές προς τη ΝΔ.
Όμως, οι αναλυτές επισημαίνουν ότι πραγματικός νικητής είναι το Podemos, κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτοί που παρακολουθούν στενά τα γεγονότα στην Ισπανία δυσκολεύονται να αποφανθούν τι κυβέρνηση θα προκύψει και δεν αποκλείουν η χώρα να ξαναπάει σε εκλογές σε λίγους μήνες.
Για την ελληνική κυβέρνηση, η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι καλή, γιατί δείχνει πως μπορεί να έχει περισσότερους συμμάχους εναντίον των ακολουθούμενων οικονομικών πολιτικών σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης μετά τη Γαλλία, την Ιταλία και την Πορτογαλία.
Το γεγονός ότι οι άλλοι δεν θέλουν να ταυτίζεται η χώρα τους με την Ελλάδα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από αυτή την οπτική γωνία.
Υπάρχει, όμως, κάτι ακόμη.
Είχαμε επιχειρηματολογήσει στο παρελθόν ότι η πιο πρόσφορη πολιτική τακτική για τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό θα ήταν να αφήσει τους προκατόχους του να βγάλουν το φίδι από την τρύπα με τις μεταρρυθμίσεις.
Ως εκ τούτου, δεν θα χρειαζόταν να λάμβανε αυτός τα πιο δύσκολα μέτρα, όταν θα εκλέγετο και θα ήταν πολύ δημοφιλής.
Όμως, δεν υιοθέτησε αυτή την τακτική ένα χρόνο πριν, αφού προτίμησε να μη συναινέσει στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από την προηγούμενη Βουλή, προκαλώντας τις εθνικές εκλογές της 20ής Ιανουαρίου, τις οποίες κέρδισε.
Ο λόγος που ο κ. Τσίπρας προτίμησε αυτή την οδό ήταν απλός κατά τη γνώμη μας.
Δεν ήθελε να αφήσει την προηγούμενη κυβέρνηση στην εξουσία, δίνοντας την ευκαιρία στη ΝΔ να κερδίσει τις εκλογές τον Ιούνιο του 2016, ποντάροντας στην ανάκαμψη της οικονομίας.
Προσωπικά, δεν πιστεύουμε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο για διάφορους λόγους.
Όμως, ρίχνοντας μια ματιά στα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ίσως τελικά ο κ. Τσίπρας είχε δίκιο.
Αν η ελληνική οικονομία πετύχαινε τους ρυθμούς που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του 2016 και η ανεργία μειωνόταν σημαντικά, δεν αποκλείεται να είχαμε επανάληψη του φαινομένου των ισπανικών εκλογών, τηρουμένων των αναλογιών.
Κοινώς, ο Έλληνας Ραχόι να κέρδιζε τις εκλογές, αλλά οι Έλληνες Podemos να θεωρούνταν νικητές.
Υπό αυτή την έννοια, ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός έπραξε σωστά από πολιτικής σκοπιάς, προκαλώντας ουσιαστικά εθνικές εκλογές τον Ιανουάριο του 2015.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι έπραξε το σωστό κι από οικονομικής πλευράς.
Dr. Money

euro2day 

Stratfor: Η Ρωσία εξαναγκάζει τις ΗΠΑ σε αλλαγή στρατηγικής στη βόρεια Συρία

Η «επιθετική» γραμμή της Μόσχας από την κατάρριψη του Su-24 από τουρκικά μαχητικά στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας και μετά έχει αρχίσει να επηρεάζει τις αεροπορικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ και της Τουρκίας στη Συρία, σύμφωνα με ανάλυση της Stratfor.
Υπενθυμίζεται πως ο Ρώσος πρόεδρος, Βλάντιμιρ Πούτιν,   προκάλεσε την Τουρκία, «εάν τολμά», να πραγματοποιήσει πτήσεις στον συριακό εναέριο χώρο μετά την ενίσχυση των ρωσικών δυνάμεων αεράμυνας στην περιοχή, ενώ το Bloomberg, επικαλούμενο διαρροές από αξιωματούχους του Λευκού Οίκου, αναφέρει ότι οι ΗΠΑ φέρονται να έχουν σταματήσει προσωρινά τις αεροπορικές επιχειρήσεις (επανδρωμένων αεροσκαφών, όπως υπογραμμίζεται) στη ζώνη που χαρακτηρίζεται «Box 4», γνωστή επίσης ως «διάδρομος Αζάζ», στα δυτικά του Ευφράτη κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Σημειώνεται ότι στη συγκεκριμένη περιοχή αμερικανικά και τουρκικά αεροσκάφη πραγματοποιούσαν επιχειρήσεις υποστήριξης ανταρτών που μάχονταν κατά του Ισλαμικού Κράτους, όπως αναφέρεται στην ανάλυση.

Συνεχίζοντας, η Stratfor αναφέρει πως το Πεντάγωνο αναγκάστηκε να σταματήσει τις αεροπορικές επιχειρήσεις στη συγκεκριμένη ζώνη για όλα τα αεροσκάφη πλην των μη επανδρωμένων (UAV/ drones) μετά την ανάπτυξη ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων SA-17 στην περιοχή. Τα εν λόγω συστήματα υποστηρίζονται από μακράς εμβέλειας συστήματα στη Λαττάκεια (S-400). Επίσης, η Ρωσία έχει αυξήσει τις αεροπορικές της επιχειρήσεις κοντά στα τουρκικά σύνορα, προκαλώντας προβλήματα στις επιχειρήσεις του συνασπισμού υπό τις ΗΠΑ προς στήριξη των ανταρτών στην περιοχή.

Στη συνέχεια της ανάλυσης σημειώνεται ότι το σύστημα που έχουν θέσει σε ισχύ οι ΗΠΑ με τη Ρωσία για την αποφυγή θερμών επεισοδίων στην περιοχή περιλαμβάνει τον διαμοιρασμό γενικών ζωνών επιχειρήσεων και διευκολύνει τις επικοινωνίες- ωστόσο η Ουάσινγκτον δεν δίνει στη Μόσχα λεπτομέρειες σχεδίων πτήσεων. 
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι ρωσικές δυνάμεις δεν είναι σε σχέση να διακρίνουν τα αμερικανικά από άλλα αεροσκάφη πάνω από τη Συρία, και αυτό- εκτιμάται από τη Stratfor- είναι μάλλον ο λόγος για τον οποίον τα SA-17 τείνουν να «κλειδώνουν» τα αμερικανικά αεροσκάφη. 
«Η Μόσχα φαίνεται να προσπαθεί να διαπιστώσει εάν τα αεροσκάφη είναι τουρκικά. Σε μια προσπάθεια να αποκλειστούν τα τουρκικά μαχητικά από τον συριακό εναέριο χώρο, τα ενεργητικά μέτρα αεράμυνας της Ρωσίας πιθανώς να περιλαμβάνουν το “κλείδωμα” αγνώστων αεροσκαφών, για να ακολουθήσουν παρεμβολές ή αναχαίτισή τους.
Οποιοδήποτε από αυτά τα μέτρα θα παρεμπόδιζε την αμερικανική και άλλη αεροπορική δραστηριότητα, αυξάνοντας τον κίνδυνο ενός περιστατικού και κλιμάκωσης. Η Ουάσινγκτον έχει επιλέξει να αποφύγει κάτι τέτοιο, αποσύροντας τα αεροσκάφη της από τον διάδρομο Αζάζ» αναφέρεται σχετικά.

Ακόμη, η αυξημένη ρωσική δραστηριότητα στην περιοχή κατά μήκος των τουρκικών συνόρων φαίνεται να «υπονομεύει» τις τουρκικές προσπάθειες για δημιουργία μιας «νεκρής ζώνης» (buffer zone), που πιθανώς θα περιελάμβανε μια διευρυμένη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων (no fly zone). 
«Η Άγκυρα συνεργάζεται με την Ουάσινγκτον για να υποστηρίξει μια επίθεση από φιλικές αντάρτικες δυνάμεις, και πιθανώς τουρκικές δυνάμεις, σε μια περιοχή που εκτείνεται από την πόλη του Αζάζ ως τον Ευφράτη. Η επίθεση αυτή προορίζεται να απωθήσει το Ισλαμικό Κράτος, να εμποδίσει την επέκταση των Κούρδων και να ενισχύσει τους “εκπροσώπους” της Τουρκίας στις τάξεις των ανταρτών. Αλλά χωρίς εκτενή αεροπορική στήριξη και υπό την πίεση των ρωσικών αεροπορικών πληγμάτων, οι Σύριοι αντάρτες δεν θα ήταν σε θέση να καταβάλουν σημαντικές προσπάθειες κατά του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή. Αυτό θα μπορούσε να υπονομεύσει ή ακόμη και να σταματήσει τη σχεδιαζόμενη επιχείρηση».

Καταλήγοντας, η Stratfor εκτιμά πως η Μόσχα έχει υιοθετήσει μια ριψοκίνδυνη και επιθετική στρατηγική στη Συρία με αυτές τις ενέργειες, με απώτερο στόχο να φαίνεται να είναι να αποσπάσει στρατηγικά οφέλη, τα οποία θα προστάτευαν την κυβέρνηση Άσαντ. Αυτό έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς, σημειώνεται. 
Ωστόσο, όσον αφορά στα οφέλη εκτός Συρίας (όπως στο «μέτωπο» των δυτικών κυρώσεων), η Stratfor εκτιμά πως υπάρχουν όρια στο πόσο ο Πούτιν μπορεί να πιέσει τις ΗΠΑ.

Πηγή AnalystForChange 

kostasxan 

Ευρωπαϊκός «πολιτικός χειμώνας»

 Τάσος Οικονόμου , CNN Greece

Μετά τον «Αραβικό Χειμώνα» έτσι όπως αυτός εκδηλώθηκε, ακολουθώντας την «Αραβική Άνοιξη», η Ευρώπη φαίνεται να γνωρίζει τη δική της «σκοτεινή» περίοδο που ακολουθεί την απελευθέρωση της επικοινωνίας που έφεραν τα κοινωνικά δίκτυα.

 Η άνοδος της Λεπέν και της ακροδεξιάς στη Γαλλία αποτελεί έναν ακόμη ενδιάμεσο κρίκο της περιόδου που διανύουμε. Αναμφίβολα, οι επιθέσεις του ISIS και το προσφυγικό τσουνάμι που χτυπάει την Ευρώπη – και για το οποίο μάλλον ανήμπορη φαίνεται παρά αποφασισμένη να το αντιμετωπίσει – είναι δύο από τις αιτίες της ανόδου της μισαλλοδοξίας. 

Υπάρχει ένας ακόμη λόγος που ωθεί το φασισμό στο προσκήνιο, παρά τα κοινωνικά αντισώματα που υπάρχουν εναντίον του. Η αλλαγή του επικοινωνιακού παραδείγματος, έτσι όπως συντελείται την τελευταία δεκαετία, έχει ισχυροποιήσει το φανατικό λόγο, ωθώντας τις μετριοπαθείς απόψεις και τους εκφραστές της στο περιθώριο.

 Η δημόσια σφαίρα, πλέον, καθορίζεται σε έναν βαθμό από τα κοινωνικά δίκτυα κι εκεί οι πολιτικοί που σχετίζονται ή εκφράζουν απόψεις με μετριοπάθεια και, ενίοτε, με νηφαλιότητα, γίνονται βορά στα απανταχού trolls και τους «ισοπεδωτικούς» σχολιαστές. Η επιθετικότητα κυριαρχεί καθώς η εγκράτεια, λόγω των μηχανισμών προβολής που έχουν δημιουργηθεί αλλά και από τη φύση της, παραμένει στην αφάνεια.

Παράλληλα,  τα παραδοσιακά κόμματα της εξουσίας δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν το όπλο του λαϊκισμού και να μην βρίσκονται διαρκώς σε αντίφαση λόγων και έργων.

Εκείνοι που κυριαρχούν και παράγουν περιεχόμενο ανεπηρέαστοι από τα εκάστοτε επιχειρήματα της αντιπαράθεσης είναι οι εκφραστές των άκρων.

Είναι οξύμωρο, ιδιαίτερα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, να υποχωρούν στο σύνολό τους οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και να αναδεικνύονται εκείνες που μερικές δεκαετίες πριν, ήταν στιγματισμένες.

Στα διαδικτυακά φόρα και στα κοινωνικά δίκτυα, οι προσδοκίες για ανανέωση των δημοκρατικών διαδικασιών μέσα από τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες πνίγηκαν μέσα στους μηχανισμούς προπαγάνδας και επιθετικής ρητορικής, αφήνοντας μόνο κάποια εξέχοντα παραδείγματα να παίζουν το ρόλο των εξαιρέσεων.

Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε στο μέσο μίας διαδικασίας και η ολοκλήρωσή της μπορεί να φέρει ένα διαφορετικό σκηνικό επικοινωνίας και συμμετοχής στα πολιτικά δρώμενα. Εντούτοις, τα γεγονότα που παρακολουθούμε έχουν τη δική τους δυναμική και μπορεί να είναι ωθήσουν βιαία τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο σε ένα σκοτεινό και απρόβλεπτο μέλλον.

Πηγή: REUTERS/JOHANNES EISELE

cnn

Η κρίση στην αντιπολίτευση γίνεται κρίση της χώρας

 

Επικίνδυνο θεσμικό και πολιτικό κενό απειλεί να παγιώσει η βαθιά και παρατεταμένη κρίση αξιοπιστίας της αντιπολίτευσης - μια κρίση που, σταθερά πλέον, μετασχηματίζεται σε κρίση της ίδιας της χώρας.

Στη Νέα Δημοκρατία η κατάρρευση των σεναρίων της «αριστερής παρένθεσης» έφερε την ίδια την στρατηγική και πολιτική κατάρρευση του κόμματος. Το έλλειμμα ιδεολογικού στίγματος και προγραμματικής πρότασης αφήνει ακάλυπτο έναν βασικό πυλώνα του κοινωνικού και πολιτικού φάσματος, τον χώρο της κεντροδεξιάς, και προσφέρει ανοιχτό έδαφος στους θιασώτες των άκρων.
Την ίδια ώρα, το κενό ηγεσίας τροφοδοτεί τον πόλεμο φατριών και οικογενειών μετατρέποντας την διαδικασία εκλογής αρχηγού σε εθνική επιθεώρηση. Το αποτέλεσμα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση να σύρεται σε ένα τυφλό μέτωπο άρνησης και η όποια κριτική της - βάσιμη ή μη - προς την κυβέρνηση να αυτοακυρώνεται.
Στο ΠΑΣΟΚ κάθε απόπειρα πολιτικού επαναπροσδιορισμού κι επανασύνδεσης με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατικά καταπνίγεται από τη θηλιά της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ του Σαμαρά και από τα σύνδρομα δικαίωσης του Βενιζέλου, το Ποτάμι αναζητά (;) επί ματαίω ιδεολογική και πολιτική πυξίδα και η Ένωση Κεντρώων ψάχνει ακόμη να βρει τις αναφορές και τη στόχευση της στη δημόσια σκηνή.
«Σε δίνη ΣΥΡΙΖΑ η αντιπολίτευση» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος με τον οποίο περιγράφει αυτό το βαθιά ελλειμματικό πολιτικό τοπίο στο σημερινό της πρωτοσέλιδο η Αυγή, σημειώνοντας: «Σημάδια παρακμής παρουσιάζουν τα κόμματα που κυβερνούσαν τα τελευταία 40 χρόνια την Ελλάδα και τα συμπληρωματικά τους σχήματα μετά τη διάλυση των ψευδαισθήσεων περί ‘αριστερής παρένθεσης’, την κοινωνική αποδοχή της νέας κυβέρνησης και την επιτυχή πορεία της στο ανώμαλο έδαφος. Έλλειψη προσανατολισμού, τυφλές συγκρούσεις, βέτο και ομαδοποιήσεις συνθέτουν το εσωτερικό τοπίο σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκκρεμές του Φουκώ μοιάζουν Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων».
Το θεσμικό κενό της αντιπολίτευσης και τις στρεβλώσεις που προκαλεί και στη διακυβέρνηση της χώρας επισημαίνει στο κεντρικό της άρθρο και η Καθημερινή, με τίτλο «Ανάγκη στιβαρής αντιπολίτευσης», αναφέροντας:
«Η απουσία σοβαρής αντιπολίτευσης είναι αισθητή αυτή την ώρα στη χώρα και έχει σημαντικές παρενέργειες. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας στην κυβέρνηση, η οποία οδηγεί σε λάθη και την κάνει να επιδιώκει τη συναίνεση μόνο στα λόγια. Προκαλεί απογοήτευση στους πολίτες, που νιώθουν προδομένοι από τις εξελίξεις και αναζητούν μια πειστική διέξοδο. Εμπεδώνει στο εξωτερικό την αίσθηση ότι η Ελλάδα έχει ένα πολύ φτωχό πολιτικό σύστημα και ανεπαρκές προσωπικό. Έχει έλθει η ώρα να γεννηθεί μια αξιόπιστη αντιπολίτευση που θα ασκήσει σκληρή κριτική, αλλά θα βάλει πλάτη εκεί που χρειάζεται και δεν θα λέει ΟΧΙ σε οτιδήποτε χωρίς να έχει δική της εναλλακτική πρόταση».
Σε αυτό το κλίμα και με δεδομένες τις κρίσιμες αποφάσεις που βρίσκονται μπροστά για μείζονα ζητήματα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δέχονται αλλεπάλληλα μηνύματα αφύπνισης από τις συγγενείς τους πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, ενώ εντός συνόρων φαίνονται να εκδηλώνονται νέες πρωτοβουλίες στη κατεύθυνση της συναίνεσης.
Σύμφωνα με το ΒΗΜΑ, πρωταγωνιστής αυτών των πρωτοβουλιών είναι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας, ο οποίος φέρεται να έχει σειρά συναντήσεων το τελευταίο διάστημα με πολιτικούς αρχηγούς και κομματικά στελέχη καλώντας τους να έρθουν σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό.
Όπως γράφει η εφημερίδα, ο Γιάννης Στουρνάρας έχει ήδη συναντηθεί ατύπως με τον Αντώνη Σαμαρά, τη Φώφη Γεννηματά, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, τη Ντόρα Μπακογιάννη, τον Απόστολο Τζιτζικώστα, ενώ συνομιλεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και δεν αποκλείεται να συναντηθεί με τον Βασίλη Λεβέντη εφόσον το ζητήσει ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων.
«Καθίστε σε ένα τραπέζι να τα βρείτε. Δεν υπάρχει χρόνος για πισωγυρίσματα», φέρεται να ήταν η παραίνεσή του στους πολιτικούς που συνάντησε.

tvxs.gr

Αν βγάλει μήνα, βγάζει... τετραετία!

 

Τι εύχεται η κυβέρνηση στον... εαυτό της εν όψει των εορτών που πλησιάζουν; Να βγάλει τον μήνα που μόλις άρχισε. Διότι, αν βγάλει τον μήνα, σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει βγάλει όχι μόνο την επόμενη χρονιά, αλλά και ολόκληρη την τετραετία. 

 

Στη διάρκεια του Δεκεμβρίου θα σπάσουν οριστικά και αμετάκλητα όλες οι «κόκκινες γραμμές». Όχι μόνο αυτές που μπήκαν στην αρχή της χρονιάς, αλλά και αυτές που επαναλήφθηκαν κατά τη διάρκεια του έτους, παρότι οι αντιστάσεις έπεφταν η μία πίσω από την άλλη.

 

Γιατί; Διότι ο Δεκέμβριος θα είναι ο μήνας κατά τον οποίο ο πρωθυπουργός και το Υπουργικό του Συμβούλιο θα πρέπει να υπογράψουν τη μείωση των συντάξεων, τη λήψη μέτρων κατά των αγροτών αλλά και το νομοθετικό πλαίσιο που θα επιτρέπει την πώληση των «κόκκινων» δανείων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν θα προέρχονται από τον τραπεζικό χώρο, κοινώς στα «κοράκια».

 

Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές, καθώς χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν. Αυτή η εβδομάδα θα κυλήσει με στόχο την ολοκλήρωση της συζήτησης και την ψήφιση του προϋπολογισμού τα ξημερώματα της Κυριακής. Και από Δευτέρα, τα κεφάλια μέσα. Οι εκπρόσωποι των τεσσάρων θεσμών θα βρίσκονται από Δευτέρα ή Τρίτη στον ημιώροφο του Χίλτον για τη δεύτερη λίστα με τα προαπαιτούμενα. 

 

Μπορεί στελέχη στο Μέγαρο Μαξίμου να εμφανίζονται ανακουφισμένα για το γεγονός ότι τα 13 σημεία του δεύτερου καταλόγου δεν εμπεριέχουν τη λέξη «αγρότες». Μπορεί επίσης να δηλώνουν ικανοποιημένα διότι το ασφαλιστικό δεν είναι «προαπαιτούμενο» για να εκταμιευθεί η υποδόση του 1 δισ. ευρώ. Τα «καλά νέα», όμως, σταματούν εδώ. 

 

Το ασφαλιστικό θα πρέπει να ψηφιστεί μέσα στον Δεκέμβριο, ενώ το θέμα των αγροτών θα κλείσει στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης, η οποία, σύμφωνα με όλα τα δεδομένα, μετατίθεται για τις αρχές του χρόνου. Όσο γι’ αυτή καθεαυτή τη λίστα με τα προαπαιτούμενα, δεν θα είναι καθόλου «εύπεπτη» πολιτικά. Ο λόγος; Εμπεριέχει ολόκληρο το πακέτο για την πτώχευση των ελληνικών νοικοκυριών αλλά και για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων. 

 

Δεν είναι και δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολες συνθήκες θα επικρατήσουν στη Βουλή όταν θα έρθει – πιθανότατα προς τις 15 του μηνός – ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο, το οποίο θα περιέχει νέες παρεμβάσεις για τα «κόκκινα» δάνεια, νέο μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους, νέες παρεμβάσεις για τα επαγγέλματα στο πλαίσιο της δεύτερης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ και άλλα πολλά. 

 

Αν με τον νόμο Κατσέλη χάθηκαν δύο βουλευτές και ισάριθμες ψήφοι από τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ., τι ακριβώς θα πρέπει να περιμένουμε από τους βουλευτές όταν θα διαβάσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις μεταβίβασης των «κόκκινων» δανείων στα λεγόμενα distress funds; 

 

Οι βουλευτές έχουν καταλάβει ποια θα είναι η συμπεριφορά τέτοιων κεφαλαίων στις επιχειρήσεις ή και στα νοικοκυριά που θα κληθούν να διαπραγματευτούν μαζί τους; Πώληση εταιρειών κομμάτι - κομμάτι, απειλή του «νοικοκύρη» με πλειστηριασμό και άλλα πολλά, διόλου ευχάριστα για να συνδεθούν με την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά.

 

Δεκατρείς πολιτικές νάρκες

 

Ο κατάλογος με τα 13 προαπαιτούμενα, όπως εγκρίθηκε την περασμένη εβδομάδα στο πλαίσιο του EuroWorking Group, βάζει (πάλι) αρκετούς μπελάδες στην κυβέρνηση. Αν μάλιστα ισχύει αυτό που ξεστόμισε ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στο κουαρτέτο Ντέκλαν Κοστέλο το μεσημέρι της Δευτέρας – στο περιθώριο του συνεδρίου που διοργάνωσε το Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο –, τότε οι μπελάδες θα είναι ακόμη περισσότεροι. 

 

Τι είπε ο Κοστέλο; Ότι στον κατάλογο με τα προαπαιτούμενα υπάρχουν και τα εργασιακά. Με το που ακούστηκε η λέξη, ξύπνησε ο εφιάλτης της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων αλλά και της αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου. Από μόνες τους αυτές οι παρεμβάσεις μπορεί να μην «φοβίζουν». Τι γίνεται όμως όταν έρχονται να προστεθούν στον ακόλουθο κατάλογο;

 

1 Οι ελληνικές αρχές θα προτείνουν για συζήτηση βασικές επιλογές και αποφάσεις για τον σχεδιασμό της ανεξάρτητης Γραμματείας Εσόδων. Δηλαδή η κυβέρνηση θα πρέπει να φτιάξει την... Εφορία Α.Ε., έναν ανεξάρτητο φορέα με διευθύνοντα σύμβουλο και ξεχωριστό Δ.Σ., το οποίο θα «τρέχει» τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό.

 

2 Οι αρχές θα προχωρήσουν στο φακέλωμα κάθε δεξαμενής πετρελαίου (ακόμη και σε σπίτια) για την αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου καυσίμων και θα υιοθετήσουν μέτρα για την αντιμετώπιση των τριγωνικών συναλλαγών και τον περιορισμό της φοροδιαφυγής από τον ΦΠΑ.

 

3 Η κυβέρνηση θα εκδώσει υπουργική απόφαση για την εφαρμογή του clawback στα νοσοκομεία και θα ρίξει τις τιμές των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων.

 

4 Επιτροπή στο ΤΧΣ θα αξιολογεί και θα εγκρίνει διορισμούς μελών Διοικητικού Συμβουλίου και προέδρων στις τράπεζες.

 

5 Το πρώτο καυτό θέμα: Πτωχευτικό νοικοκυριών. Η Τράπεζα της Ελλάδος θα εκδώσει απόφαση για τη διαδικασία και τα κριτήρια που θα χρησιμοποιούνται για να καθοριστεί το μέγιστο της ικανότητας αποπληρωμής του δανειολήπτη, το ποσό που οι πιστωτές θα μπορούσαν να λάβουν σε περίπτωση επιβολής έκτακτης ανάγκης και πιθανών ζημιών για τους πιστωτές. 

 

Μέχρι τα τέλη του Ιουνίου του 2016 θα προχωρήσει η σύσταση Γραφείου Πιστώσεων και Πλούτου, μιας ανεξάρτητης αρχής που θα προσδιορίζει τις δυνατότητες πληρωμής των δανειοληπτών με σκοπό τη διευκόλυνση των τραπεζικών ιδρυμάτων. Δηλαδή το εισόδημα του κάθε οφειλέτη θα «ξεσκονίζεται» ώστε να καθορίζεται το ποσό που θα μπορεί να καταβάλλει κάθε μήνα στις τράπεζες.

 

6 Δεύτερο καυτό θέμα: Στρατηγική για τα «κόκκινα» δάνεια. Το πακέτο περιλαμβάνει:

 

◆Υιοθέτηση της σχετικής νομοθεσίας που θα προβλέπει την άδεια και το ρυθμιστικό πλαίσιο των παρόχων μη τραπεζικών υπηρεσιών και τις μεταβιβάσεις δανείων, η οποία θα πρέπει να τεθεί σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 2016 (ιδού λοιπόν η υποχρέωση για τη θέσπιση κανόνων πώλησης των «κόκκινων» δανείων σε distress funds).

 

◆ Εκσυγχρονισμός, τροποποίηση και υιοθέτηση του νόμου που προβλέπει την εξωδικαστική επίλυση χρέους και θα περιλαμβάνει σημαντικά φορολογικά κίνητρα για τη συμμετοχή και των οφειλετών.

 

◆ Καθιέρωση μηχανισμού που θα εποπτεύεται από την Τράπεζα της Ελλάδος με εντολή να εξετάζει μεγάλα χρέη ιδιωτών και δημόσιων πιστωτών και θα πραγματοποιεί συγκεκριμένες ενέργειες για την επίλυση των «κόκκινων» δανείων.

 

◆ Σύσταση εξειδικευμένων δικαστικών αιθουσών και διορισμός και εκπαίδευση δικαστών και προσωπικού.

 

◆ Καθιέρωση με νόμο δικτύου πληροφόρησης χρέους και κέντρων πληροφόρησης χρέους.

 

◆  Η Τράπεζα της Ελλάδος θα διορίσει έναν ειδικό εκκαθαριστή και θα καθιερώσει σύστημα αμοιβής για τους εκκαθαριστές με βάση την απόδοση σε διαβούλευση με το ΤΧΣ.

 

◆ Το ΤΧΣ θα επιλέξει ένα μέλος του Δ.Σ. και μία εσωτερική ομάδα αφοσιωμένη στην επίλυση των «κόκκινων» δανείων.

 

◆ Σύσταση ενός νέου δομικού σχεδίου για την εφαρμογή και την παρακολούθηση της στρατηγικής των «κόκκινων» δανείων, συμπεριλαμβανομένης της καθιέρωσης ειδικής γραμματείας συντονισμού και γραφείου διαχείρισης στην Τράπεζα της Ελλάδος.

7 Οι αρχές, όπως έχει συμφωνηθεί με τον ΟΟΣΑ, θα υιοθετήσουν επιπλέον 10 συστάσεις της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ για τα αναψυκτικά και τα πετρελαϊκά προϊόντα.

 

8 Οι αρχές θα επαναδραστηριοποιήσουν τη διυπουργική επιτροπή για τα κλειστά επαγγέλματα.

 

9 Οι αρχές θα εφαρμόσουν πλήρως τον νόμο 4314/2014 για τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά και Επενδυτικά Ταμεία, θα υιοθετήσουν όλες τις εξουσιοδοτημένες ενέργειες που είναι απαραίτητες για την ενεργοποίηση των διαθέσιμων κεφαλαίων και θα θέσουν σε εφαρμογή όλες τις προϋποθέσεις.

 

10 Χωροταξικός σχεδιασμός και δασικός νόμος: Οι αρχές θα συμφωνήσουν με τους θεσμούς και τις προτάσεις πιθανής βελτίωσης του νόμου 4269 για τον χωροταξικό σχεδιασμό και θα υιοθετήσουν το Προεδρικό Διάταγμα για τον καθορισμό των δασών.

 

11 Ενέργεια: Οι αρχές θα πρέπει:

 

◆ Στην περίπτωση πιθανής μη συμφωνίας για το ΝΟΜΕ (πρόσβαση τρίτων στις πηγές ηλεκτροπαραγωγής χαμηλού κόστους – νερά, λιγνίτες – που σήμερα μονοπωλούνται από τη ΔΕΗ), να συμφωνήσουν με τους θεσμούς μέτρα που θα υιοθετηθούν άμεσα και θα φέρουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτά που περιγράφονται πιο πάνω σε όρους μεριδίων αγοράς και χρονοδιαγραμμάτων.

◆ Να κάνουν μη αναστρέψιμα βήματα (συμπεριλαμβανομένης της ανακοίνωσης ημερομηνίας υποβολής δεσμευτικών προσφορών) για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, εκτός αν παρουσιαστεί κάποιο εναλλακτικό σχέδιο με ισοδύναμα αποτελέσματα σε όρους ανταγωνισμού και προσέλκυσης επενδύσεων, πάντα με κριτήριο τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς για την πλήρη αποδέσμευσή του από τη ΔΕΗ.

 

12 Ιδιωτικοποιήσεις. Οι αρχές θα πρέπει:

 

◆  Να ορίσουν μία ανεξάρτητη Ομάδα Δράσης (Task Force) που θα εντοπίσει τις επιλογές και θα προετοιμάσει τις προτάσεις για τους λειτουργικούς στόχους, τη δομή και τη διακυβέρνηση του νέου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. 

◆  Να ολοκληρώσουν τις δράσεις στο σκέλος των αποκρατικοποιήσεων που προβλέπονται για το τέταρτο τρίμηνο του 2015.

 

13 Οι αρχές θα πρέπει:

◆ Να υιοθετήσουν νόμο για την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου με ισχύ από 1η Ιανουαρίου 2016, που θα θέτει τις βασικές παραμέτρους με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο και θα είναι συμβατές με τους στόχους δαπανών μισθολογίου που έχουν συμφωνηθεί και με αποτελεσματική εφαρμογή σε όλο τον δημόσιο τομέα, συμπεριλαμβανομένης της αποσυμπίεσης της κατανομής μισθών σε όλο το φάσμα μισθών σε συνδυασμό με προσόντα, απόδοση, ευθύνη και θέση του προσωπικού.

◆  Να δεσμευθούν στη συνέχιση του κανόνα προσλήψεων το 2016, ενώ η αναλογία για τα έτη 2017-2019 θα καθοριστεί στο πλαίσιο του Μεσοπρόθεσμου που υιοθετήθηκε τον Οκτώβριο του 2015.

 

Τα πάντα όλα

 

Ο κατάλογος δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας: Πώληση «κόκκινων» δανείων. Πίεση στα νοικοκυριά για να πληρώνουν στις τράπεζες ό,τι μπορούν. Άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Ενιαίο μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους και – πιθανότατα – εργασιακά. 

 

Και αμέσως μετά: ασφαλιστικό. Παρά την τροπή που πήρε η συζήτηση των πολιτικών αρχηγών το Σαββατοκύριακο, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα να παρουσιάσει τις θέσεις της, βάσει των οποίων θα γίνει η διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών. Οι αλλαγές θα προχωρήσουν σε δύο επίπεδα: 

 

◆ Το πρώτο κομμάτι θα αφορά τους νέους συνταξιούχους. Χαμηλότεροι συντελεστές αναπλήρωσης (οι Γερμανοί πιέζουν ακόμη και για 50%, όσο εφαρμόζουν και στη χώρα τους) θα έρθουν να καταστήσουν χειρότερη την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 2010 (τον νόμο Λοβέρδου - Κουτρουμάνη δηλαδή) πριν καν αυτός εφαρμοστεί. 

 

◆  Επιπρόσθετα ένα νέο πακέτο περικοπών θα επιβληθεί για να ικανοποιήσει τη μνημονιακή επιταγή για περικοπή της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ. Ευχής έργον θα ήταν για την κυβέρνηση να γίνει δεκτό από τους δανειστές το αίτημα για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, ώστε μια τρύπα της τάξεως των 500 εκατ. ευρώ (σ.σ.: κάθε μονάδα αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών δυνητικά μπορεί να φέρει έσοδα της τάξεως των 250 εκατ. ευρώ) να καλυφθεί χωρίς περικοπές των συντάξεων. 

Ήρθε όμως ο Κοστέλο τη Δευτέρα να βάλει πάγο και σε αυτό το σχέδιο. Έτσι έμεινε η κυβέρνηση να ανακατεύει πάλι την τράπουλα σε μια προσπάθεια να βρει κοινωνικά και πολιτικά «εύπεπτες» περικοπές. Εύκολο; Μοιάζει περισσότερο με... θαύμα. Και, ως γνωστόν, τα θαύματα κρατάνε ελάχιστα.

 

το ποντικι 

Από 2 τρισ. οφείλουν Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία!

Γιώργος Δελαστίκ

Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποτέ ποιες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ χρωστούν τα μεγαλύτερα ποσά στους δανειστές τους; Υποσυνείδητα, με όλη αυτή τη συζήτηση για τα μνημόνια και τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε μνημονιακό καθεστώς, υφέρπει η εντύπωση ότι είναι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που τα έχουν κάνει ρημαδιό. Ας απαντήσουμε όμως στα ερωτήματα αυτά βάσει των στοιχείων που εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat). Ποιο κράτος της Ευρωζώνης χρωστάει, λοιπόν, τα περισσότερα χρήματα; Μα, φυσικά, η... Γερμανία! Χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ!

Ναι, ξεπερνά τα δύο τρισ. το δημόσιο χρέος της - για την ακρίβεια ανέρχεται στα 2,17 τρισεκατομμύρια! Οι Γερμανοί δηλαδή χρωστούν τα... επταπλάσια λεφτά από τη «χρεοκοπημένη» Ελλάδα! Η πρώτη οικονομία της Ευρωζώνης, της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ηπείρου χρωστάει περισσότερα ως δημόσιο χρέος από όλα τα κράτη της Ευρώπης - από όλα πλην ενός! Ας κρατήσουμε για πολύ λίγο μυστικό το όνομα του κράτους αυτού και ας πάμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής μας: Ποιο κράτος της ΕΕ χρωστάει τα περισσότερα χρήματα στους δανειστές του; Αν βιαστήκατε να απαντήσετε «Μα, φυσικά, η Γερμανία!», χάσατε!
Το 2014, βάσει της ισοτιμίας της στερλίνας προς το ευρώ, είναι η Βρετανία η πιο καταχρεωμένη χώρα της ΕΕ με 2,22 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 1,60 τρισεκατομμύρια στερλίνες! Τόσο η Γερμανία όσο και η Αγγλία ανήκουν στον βαθύ ευρωπαϊκό... Νότο! Σχεδόν πάντα μέχρι τώρα η Γερμανία καταλάμβανε τη θέση της χώρας με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στην ΕΕ. Φέτος δεν πήρε... νταμπλ, έχασε τον τίτλο της ΕΕ.
Αφήνοντας όμως κατά μέρος την ΕΕ και επιστρέφοντας στην Ευρωζώνη, ποιες χώρες κατατάσσονται μετά τη Γερμανία στη «λίστα της ντροπής» των χωρών που χρωστούν τα περισσότερα χρήματα; Δεύτερη πανηγυρικά η Ιταλία, η τρίτη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης. Χρωστάει οριακά λιγότερα από τη Γερμανία - 2,13 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Μπορεί η ιταλική οικονομία να είναι μόλις η μισή από τη γερμανική (το 56% βάσει του ΑΕΠ των δύο χωρών του 2014), αλλά οι Ιταλοί έχουν κατορθώσει να δανειστούν άνω του 98% των όσων έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Τρίτη χώρα στην κατάταξη αυτή είναι η Γαλλία, η δεύτερη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος 2,04 τρισεκατομμύρια. Η γαλλική οικονομία είναι λίγο μικρότερη από τα τρία τέταρτα της γερμανικής (το 74% βάσει των ΑΕΠ του 2014), αλλά και οι Γάλλοι κατάφεραν να δανειστούν σε απόλυτο νούμερο το 94% των χρημάτων που έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Αλλού όμως θέλουμε να εστιάσουμε την προσοχή των αναγνωστών μας: Οι τρεις πρώτες οικονομίες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) είναι ταυτόχρονα και αυτές με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος σε απόλυτα νούμερα. Και οι τρεις αυτές χώρες μαζί έχουν συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 6,34 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το συνολικό δημόσιο χρέος και των 19 κρατών της Ευρωζώνης συναθροίζεται σε 9,29 τρισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι οι τρεις οικονομικά ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης ευθύνονται για το... 68% του όλου δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης! Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι το συνολικό δημόσιο χρέος των τεσσάρων κρατών της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό μνημονιακό καθεστώς είναι 670,9 δισεκατομμύρια ευρώ (317,1 η Ελλάδα συν 225,3 η Πορτογαλία και 109,7 η Ιρλανδία συν 18,8 η Κύπρος), αντιλαμβανόμαστε ότι η κάθε μία χωριστά από τις τρεις ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης έχει μόνη της υπερτριπλάσιο δημόσιο χρέος από όσο και οι τέσσερις μαζί μνημονιακές χώρες! Αφήστε δε που το δημόσιο χρέος των 15 μικρότερων χωρών από τις 19 της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων στην κατηγορία αυτή και των τεσσάρων μνημονιακών, είναι μικρότερο συνολικά από το δημόσιο χρέος της κάθε μίας από τις τρεις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρωζώνης.
Δεκαπέντε κράτη έχουν όλα μαζί μικρότερο δημόσιο χρέος από ένα κράτος! Αυτό εξηγεί καλύτερα γιατί οι Γερμανοί δεν τόλμησαν να επιβάλουν μνημονιακό καθεστώς στην Ιταλία (με δημόσιο χρέος ύψους 2,13 τρισεκατομμυρίων ευρώ το 2014) ή στην Ισπανία (με δημόσιο χρέος το 2014 ύψους 1,03 τρισεκατομμυρίου). Εμάς φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αυτό που μας καίει, αλλά ελπίζουμε με τη σημερινή ανάλυση και τα σχετικά στοιχεία να συνειδητοποιούν καλύτερα οι αναγνώστες ότι το πρόβλημα του ευρώ δεν είναι ελληνικό. Οταν η Γερμανία η ίδια χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ και είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης στην Ευρωζώνη, είναι προφανές ότι το ζήτημα κρίνεται αλλού και όχι στις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα να υποταχθεί η όχι, απόφαση που θα έχει συνέπειες μόνο στη ζωή των Ελλήνων.

Έθνος