Αιδώς κύριοι...Υπευθυνότητα τώρα.

Στην Ελλάς του 2016...
Συζήτηση στην Βουλή σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για το Ασφαλιστικό...
Ατάκες, ευφυολογήματα, αστεϊσμοί, στείρα πολιτική αντιπαράθεση... αλλά για την ουσία ΜΗΔΕΝ.

Οφείλω να αναγνωρίσω, ότι παρά τις τεράστιες διαφωνίες με το προς κατάθεση ασφαλιστικό, είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση με χαμένους και κερδισμένους βεβαίως.
Είναι βέβαια η κυβερνητική πρόταση.
Σύσσωμη η αντιπολίτευση διαφωνεί. Θεμιτό και ως ένα βαθμό λογικό.
Αντιπρόταση όμως;
Υπάρχει ή όχι θέμα;
Απαιτείται παρέμβαση, ναι ή όχι;
Απαιτείται διάλογος, ναι ή όχι;

Απαιτούνται προτάσεις ρεαλιστικές που θα βοηθήσουν την δημιουργία ενός βιώσιμου και σταθερού ασφαλιστικού συστήματος χωρίς ιδεοληψίες και μικροπολιτικό τυχοδιωκτισμό.
Απαιτείται σύνθεση.
Απαιτείται ειλικρινής διάλογος και όχι διάλογος κωφών.
Εδώ μιλάμε για την επιβίωση των νυν συνταξιούχων και την διασφάλιση των νυν εργαζομένων αλλά και το σημαντικότερο, αφορά τα παιδιά μας.
Τα μπαλώματα, οι μεγαλοστομίες, οι μικροπολιτικές, οι παρεμβάσεις με ιδεολογικοπολιτικό πρόσημο δεν είναι λύση. Είναι διαιώνιση και μετάθεση ευθυνών στο μέλλον.

Απαιτείται επιτέλους λύση.
Όχι μια κάποια λύση, αλλά η καλύτερη δυνατή, η οποία θα προέλθει μέσα από σοβαρή μελέτη σοβαρών προτάσεων, οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την βιωσιμότητα και των αριθμών αλλά και των ανθρώπων. Για ανθρώπους δεν μιλάμε άλλωστε;

Αυτό όμως προϋποθέτει ένα πολιτικό προσωπικό, που για μια τουλάχιστον φορά, θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Όχι μικροπολιτκές.

Όχι ιδεοληψίες.
Όχι, όχι για το όχι.

Υπευθυνότητα τώρα από όλους.

Επιτέλους αξίζουμε κάτι καλύτερο. Η συνεννόηση στα δύσκολα εθνικά ζητήματα είναι μονόδρομος.

Ψήφισες ΝΑΙ; Κάτσε τότε σπιτάκι σου αγόρι μου…

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους αυτούς που κατέβηκαν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας να διαμαρτυρηθούν.

Κάτι γραββατωμένους τύπους, όπως είδα στις φωτογραφίες, «έμοιαζε με συγκέντρωση του ΝΑΙ» όπως είπε κάποιος ακροατής στην Ελληνοφρένεια.

Ψήφισες ΝΑΙ;

Κάτσε τότε σπιτάκι σου αγόρι μου…

Αυτοί δεν ήταν που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα;

Αυτοί δεν ήταν οι «Μένουμε Ευρώπη»;

Τι φωνάζουν λοιπόν, να ποια είναι η Ευρώπη τους, ας την χαρούν.

Το ερώτημα είναι απλό: δικαιούνται να διαμαρτύρονται οι του ΝΑΙ, οι «Μένουμε Ευρώπη»;

Εκείνοι που δηλώνουν… μεταρρυθμιστές κατηγορώντας όλους εμάς για λαϊκιστές;

Γιατί διαμαρτύρεται για το ασφαλιστικό το Ποτάμι λόγου χάριν όταν ήταν αυτό που ζητούσε επιτακτικά από τον Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει συμφωνία, όποια και αν ήταν η μορφή της;

Ωραία, ιδού η συμφωνία σας στρατηγέ μου.

Το ακόμα πιο σουρεαλιστικό είναι πως αν ρωτήσεις όλους αυτούς του «ΝΑΙ στο δημοψήφισμα» που σήμερα αγωνίζονται, αν θα ήθελαν τον Γιάννη Στουρνάρα για πρωθυπουργό, θα απαντούσαν φυσικά με την αγαπημένη τους λέξη: ΝΑΙ.

Και αν τους έλεγες πως αυτό θα γινότανε χωρίς εκλογές, κάτι σαν τον Λουκά Παπαδήμο ένα πράγμα, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα.

Ας κάνουν λίγη υπομονή. Και ας αφήσουν τις πορείες και τις διαμαρτυρίες.

Ας απολαύσουν την Ευρώπη τους. Μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα. 

Είμαστε με τους εργαζόμενους. Είμαστε με τους μικρομεσαίους. Είμαστε με τους αγρότες. Είμαστε με τους νέους. #syriza — Alexis Tsipras (@atsipras) December 13, 2014

papaioannou-giannis

Είναι οι άνθρωποι, ηλίθιε…

Μετά από  τρία μνημόνια, 6 χρόνια εποπτείας, δημοσιονομικής προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων, η φράση του Σόιμπλε (είναι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ηλίθιε)  με έμμεσο παραλήπτη τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα έρχεται να μας υπενθυμίσει τι είναι και τι ακριβώς ζητούν από την Ελλάδα οι δανειστές της: Πρόκειται για κοινούς τοκογλύφους που ζητούν τα πάντα…
Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες – με διαφορετικό στιλ και προτεραιότητες- εδώ και έξι χρόνια κάτω από στενότατη εποπτεία ακολουθούν κατά γράμμα τις οδηγίες των δανειστών. Παρ' όλα αυτά, ο υποτιθέμενος στόχος (δηλαδή η έξοδος της χώρας από το σπιράλ της κρίσης) ολοένα και απομακρύνεται αφήνοντας πίσω του οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συντρίμμια. Το να καλεί λοιπόν, ο Σόιμπλε, τον «ανόητο» να συνεχίσει να εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα (με το μαχαίρι στο λαιμό) αποκαλύπτει ότι στόχος αυτών των συμφωνηθέντων δεν είναι η «διάσωση» της χώρας, αλλά κάτι άλλο.
Αυτό το «άλλο» στην προκειμένη περίπτωση και σ αυτήν την χρονική στιγμή είναι:
Το ξεπούλημα των αεροδρομίων (ολοκληρώθηκε – τα πήρε το γερμανικό δημόσιο--σε μια στιγμή που παρατηρείται απογείωση της τουριστικής κίνησης στη χώρα)
Το ξεπούλημα του (υπολοίπου) ΟΤΕ- οι Γερμανοί επίσης…
Το ξεπούλημα των λιμανιών (όχι μόνο του Πειραιά)
Το ξεπούλημα του σιδηροδρομικού και οδικού δικτύου
Το ξεπούλημα των νερών (φράγματα και υδροδότηση)
Πέραν τούτων, και για την θεσμική κατοχύρωση των δανειστών,  τα «συμφωνηθέντα» για τα οποία κόπτεται ο Σόιμπλε ως εκπρόσωπός τους έχουν να κάνουν και με:
Τον έλεγχο της Γενικής Γραμματείας εσόδων, δηλαδή τον εισπρακτικό μηχανισμό του κράτους (ήδη οι δανειστές επόπτευσαν τις …αδιάβλητες διαδικασίες  εκλογής του «εκλεκτού» )
Τον έλεγχο του διοικητικού συμβουλίου του «μεγάλου» Ταμείου αποκρατικοποιήσεων (για την απρόσκοπτη συνέχιση της διαδικασίας ξεπουλήματος των πάντων)
Στα «συμφωνηθέντα» για τα οποία κόπτονται οι δανειστές και ο Σόιμπλε περιλαμβάνονται και οι ασφυκτικοί δημοσιονομικοί όροι, οι οποίοι καθορίζουν πόσο από το παραγόμενο ελληνικό ΑΕΠ θα επιστρέφει στην τσέπη τους ως τόκος και χρεολύσιο.
Αυτά ακριβώς τα συμφωνηθέντα τηρούν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 που ο Γ. Παπανδρέου συμφώνησε να αναθέσει τη «διάσωση» της χώρας στον μεγαλύτερο θεσμικό τοκογλυφικό οργανισμό, παγκοσμίως. Το ΔΝΤ…
Αυτά ακριβώς τα συμφωνηθέντα- που σε τελική ανάλυση προυποθέτουν και το δέσιμο της ελληνικής πολιτικής εξουσίας στο άρμα των δανειστών—ζητά από τον Ελληνα πρωθυπουργό, ως να είναι υποχείριό του, ο πολύς Β. Σόιμπλε.
Πρόκειται γι' αυτά τα «συμφωνηθέντα» που:
έχουν τινάξει στον αέρα την ελληνική οικονομία (25% μείωση του ΑΕΠ από το 2010)
έχουν οδηγήσει στη μετανάστευση 300.000 νέους ανθρώπους
έχουν καθηλώσει στην ανεργία πάνω από το 25% του πληθυσμού,
Πετούν στον Καιάδα τους απόμαχους της δουλειάς.
Κι αν υπάρχει μια απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κάποιος πρωθυπουργός σαν τον Αλέξη Τσίπρα, σε κάποιον εκπρόσωπο των τοκογλύφων, σαν τον Β. Σόυμπλε, όταν του υπενθυμίζει την  υποχρέωση της τήρησης των συμφωνηθέντων, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από:
«είναι οι άνθρωποι, ηλίθιε».  

topontiki.gr 

Τα τρακτέρ της προπαγάνδας

 

Αντα Ψαρρά

«Αέρα στα πανιά τους» ένιωσαν πρωί πρωί στο ΒΗΜΑ FM!

Συνεχίζοντας τα φιλεργατικά ρεπορτάζ, στα οποία και επιδίδονται πρόσφατα, και μέσα στη μεγάλη χαρά του ξεσηκωμού και του χθεσινού μπλοκαρίσματος στο ξεκαθάρισμα του μιντιακού τοπίου, αποφάσισαν να μεταδώσουν τις επόμενες ημέρες εκπομπές μέχρι και από τα μπλόκα των αγροτών!

Πάνε οι παλιές καλές φιλελεύθερες ημέρες που ο σταθμός και τα κανάλια λοιδορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ που έκλειναν με τους «παλιοαγρότες» τους δρόμους.

Τώρα ανάμεσα στις «πλάκες» και στις αναμεταδόσεις αισχρών «κατασκευών», όπως αυτή για την κόρη του Γιάννη Μηλιού ή για τα σαρδάμ του Τσακαλώτου ή για τη θητεία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις μαθητικές καταλήψεις, περνάει και ο... ταξικός αγώνας των συντελεστών του σταθμού.

Μέχρι και τον γ.γ. του ΚΚΕ άρχισαν να βρίσκουν πιο χαλαρό και πιο συμπαθή παρά την ανατριχίλα που προφανώς τους προκαλούν οι θέσεις του κόμματος.

Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί ξαφνικά έγινε αυτή η φιλεργατική και φιλοαγροτική στροφή πολλών ΜΜΕ, μέχρι του σημείου να συγκινείται ολόκληρο το MEGA με το δράμα των φτωχών και τα λεηλατημένα (από τα μέτρα Γεωργιάδη και Βορίδη) νοσοκομεία, η απάντηση είναι «ευκολάκι»!

Απέτυχε χθες στη Βουλή η προσπάθεια νόμιμης αδειοδότησης των καναλιών και των εκδοτών που βρίσκονται πίσω τους, με τα μεγάλα χρέη, τα μεγάλα θαλασσοδάνεια και την ακόμα μεγαλύτερη προπαγάνδα.

Να, λοιπόν, γιατί βάφτηκε κόκκινος και ο σταθμός του ΔΟΛ χάρη στην υπέρ διαφάνειας υπερήφανη στάση της Ν.Δ. και του νέου αρχηγού της, που αυτονόητα προηγείται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Το χαϊδεμένο (πλέον) παιδί των ΜΜΕ, που είχε αναλάβει τις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων επί υπουργίας του, τίμησε όσους τον προώθησαν συμβάλλοντας στη διατήρηση του σκοτεινού κόσμου των ΜΜΕ με τις παράνομες άδειες και τις προκλητικές συναλλαγές.

Ο ευρωπαϊκός αέρας του νέου αρχηγού και των φανατικών συμπαραγωγών της νίκης του γέμισε ήδη με τα βλαβερά αιωρούμενα σωματίδια της πολιτικής ατμόσφαιρας που επιμένει να κρατάει τα ΜΜΕ δεμένα στα χέρια όσων συνέβαλαν στην οικονομική εξαθλίωση της χώρας.

Όταν όμως όλοι αυτοί σήμερα αγκαλιάζουν τον φτωχό αγρότη που διαδηλώνει με το τρακτέρ του στον δρόμο, τότε η ατμόσφαιρα δεν είναι απλά βαριά, είναι βρόμικη!  

efsyn.gr 

Στοίχημα μιας χρονιάς η έγκαιρη αξιολόγηση

Προβληματισμένη παρακολουθεί η αγορά την απόσταση κυβέρνησης-θεσμών για ασφαλιστικό και αξιολόγηση. Το καλό σενάριο και ο υπαρκτός κίνδυνος να χαθεί η χρονιά... από τα αποδυτήρια. «Κλειδί» για τράπεζες, η συμπεριφορά των ρυθμισμένων δανείων.

Στοίχημα μιας ολόκληρης χρονιάς αποτελεί για οικονομία, τράπεζες και Χρηματιστήριο, η έγκαιρη και χωρίς έντονες αναταράξεις ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος, με τους αναλυτές και τους τραπεζίτες να μην κρύβουν, πάντως, τον προβληματισμό τους.
Από τη μέχρι τώρα στάση κυβέρνησης και θεσμών δεν προκύπτουν ενδείξεις για μια γρήγορη και κοινώς αποδεκτή λύση, όσον αφορά στο ασφαλιστικό, που αποτελεί το μέγα θέμα της αξιολόγησης, καθώς το περιεχόμενο και η κατεύθυνση της μεταρρύθμισης θα συσχετισθούν, πιθανότατα, με την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, την οποία το Ταμείο ξεκαθάρισε ότι επιδιώκει αν καλυφθούν τα δύο προαπαιτούμενα που θέτει (ισχυρό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και ρύθμιση χρέους).
Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, χθες, ουσιαστικά δεν «απέσυρε» την εκτίμηση ότι μπορεί να χρειαστούν μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία, αν και ο ίδιος παραδέχτηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση «σοβαρολογεί» όταν υποστηρίζει ότι αποτελεί βασικό κομμάτι της στρατηγικής της, η γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ακόμα σημαντικότερο ίσως είναι το γεγονός ότι ο επικεφαλής του ESM προειδοποίησε ότι ο χρόνος δεν είναι ατελείωτος, δεδομένου ότι υπάρχουν ανάγκες για πληρωμές που θα πρέπει να καλυφθούν και αυτό πρακτικά σημαίνει κινδύνους για τη ρευστότητα της χώρας.
Σύμφωνα με τραπεζικά στελέχη, υπάρχει απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και Ευρώπης για την προωθούμενη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Η αναφορά του διοικητή της ΤτΕ ΕΛΛ -0,43% Γ. Στουρνάρα στη συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ ότι η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών έχει μεγαλύτερη αρνητική επίδραση στον στόχο ανάκαμψης της οικονομίας σε σχέση με τη μείωση των συντάξεων αποτυπώνει, σύμφωνα με τα ίδια στελέχη, τη διαφορά προσέγγισης.
Αν στην παραπάνω εξίσωση προστεθεί και η στάση του ΔΝΤ, ο βαθμός δυσκολίας για κοινά αποδεκτή λύση αυξάνεται. Το Ταμείο άλλωστε θεωρεί μη βιώσιμο το υφιστάμενο σύστημα, όπως επανέλαβε για πολλοστή φορά χθες ο εκπρόσωπος του Ταμείου Τζ. Ράις. Η δε συνέχιση της συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα κερδίζει έδαφος μετά και τη δημόσια τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, αλλά και την επίσημη παραδοχή του Ευκλείδη Τσακαλώτου ότι περιλαμβάνεται στη συμφωνία του καλοκαιριού.
Τραπεζίτες και αναλυτές προειδοποιούν ότι σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση τραβήξει επί μακρόν, επαναφέροντας την αβεβαιότητα ως προς τη πολιτική σταθερότητα και τους δημοσιονομικούς στόχους, αυξάνεται η πιθανότητα να χαθεί όλη η χρονιά.
Η ύφεση θα παραταθεί, οι τράπεζες θα δυσκολευτούν να επιτύχουν τον στόχο επαναφοράς σε επαναλαμβανόμενη κερδοφορία και η εύθραυστη μετά την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση εμπιστοσύνη των επενδυτών θα αναιρεθεί.

Το καλό σενάριο για οικονομία, τράπεζες και Χ.Α.

Στο καλό σενάριο, η αξιολόγηση ολοκληρώνεται εντός Φεβρουαρίου ή το αργότερο τον Μάρτιο (εντός τεσσάρων εβδομάδων, όπως εκτίμησε ότι μπορεί να γίνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος), χωρίς ιδιαίτερες ενδιάμεσες αναταράξεις, και ανοίγει ο δρόμος για την κατ' εξαίρεση (waiver) επαναφορά των τίτλων έκδοσης (σ.σ. πιθανώς και εγγύησης) Δημοσίου, ως αποδεκτά ενέχυρα για απευθείας χρηματοδότηση από την ΕΚΤ, την ταχύτερη χαλάρωση των capital controls, την ένταξη των κρατικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και βεβαίως τη συζήτηση για τη μείωση του χρέους.
«Αν η αξιολόγηση ολοκληρωθεί έγκαιρα και δεν επιδεινωθεί δραματικά το διεθνές μακροοικονομικό περιβάλλον, η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει και το Χ.Α. θα συγκεντρώσει τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ως επενδυτικό καταφύγιο, στο πλαίσιο των αναδυόμενων αγορών», συμπυκνώνει το στοίχημα του 2016 επικεφαλής τμήματος ανάλυσης εγχώριας μεγάλης χρηματιστηριακής εταιρείας.
Στο καλό σενάριο, οι τράπεζες θα μειώσουν, λόγω της επαναφοράς του waiver, το κόστος χρηματοδότησης, ενώ η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης θα οδηγήσει σε σταδιακή αύξηση καταθέσεων. Κυρίως, όμως, θα διευκολυνθεί σημαντικά η επίτευξη του βασικού στόχου των τραπεζών, που δεν είναι άλλος από την τιθάσευση της δημιουργίας νέων δανείων σε καθυστέρηση (NPL formation) και τη σημαντική μείωση των νέων προβλέψεων, ώστε να κλείσουν τη χρήση με επαναλαμβανόμενη κερδοφορία.

«Κλειδί» για τις τράπεζες η συμπεριφορά των ρυθμισμένων δανείων

Παρότι οι τράπεζες έχουν ανακεφαλαιοποιηθεί υπό το ακραία δυσμενές σενάριο για ύφεση 3,9% φέτος και ως εκ τούτου είναι, θεωρητικά, θωρακισμένες, η εμπέδωση κουλτούρας πληρωμών προϋποθέτει σταθερότητα και κυρίως προοπτική ότι οι κίνδυνοι έχουν παρέλθει.
Σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχει το ενδεχόμενο, ακόμη και με ύφεση μικρότερη του 3,9%, οι νέες επισφάλειες να αυξηθούν σημαντικά καθώς μέρος των ρυθμισμένων -επιχειρηματικών- δανείων θα σταματήσει να εξυπηρετείται. «Το πού θα γείρει το καράβι των προβλέψεων θα το κρίνει η στάση όσων έχουν ρυθμισμένα δάνεια, σε συνάρτηση με τις μακροοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις», αναφέρουν τραπεζικά στελέχη.
Σημειώνεται ότι σήμερα περίπου ένα στα δύο δάνεια (107 δισ. ευρώ επί συνολικών χορηγήσεων 220 δισ. ευρώ) στην Ελλάδα ανήκει στην κατηγορία των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (Non Performing Exposures NPEs).
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κύπρου, όπου, παρά την επάνοδο της οικονομίας σε -αναιμικούς- ρυθμούς ανάπτυξης πέρυσι (σ.σ. με εξαίρεση το β' τρίμηνο), τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα δεν μειώθηκαν, ενώ και οι επιδόσεις των ρυθμισμένων δανείων δεν έχουν βελτιωθεί αισθητά.
Οι τράπεζες δουλεύουν τους προϋπολογισμούς της χρονιάς με το καλό σενάριο επιστροφής σε ανάπτυξη στο γ' ή το αργότερο στο δ' τρίμηνο, συγκράτησης των νέων επισφαλειών και σταδιακής μείωσης μέσω αποτελεσματικότερων ρυθμίσεων των υφιστάμενων. Αυτό επικοινωνούν και στους ξένους επενδυτές που ξεκίνησαν τις επισκέψεις στην Αθήνα, χωρίς να κρύβουν, όμως, τον προβληματισμό τους για την πορεία των εξελίξεων.
Αντίστοιχα, για το σύνολο της οικονομίας τυχόν παράταση της αβεβαιότητας και της ύφεσης θα οδηγήσει σε ανάσχεση επενδύσεων και μείωση της κατανάλωσης, ανατρέποντας τις κορυφαίες επιλογές με τις οποίες ξεκινούν τη χρονιά οι εγχώριες χρηματιστηριακές.
Επιλογές που περιλαμβάνουν πέραν των τραπεζών, τίτλους εταιρειών λιανεμπορίου ή υπηρεσιών (Jumbo, Φουρλής, ΟΤΕ), προς αποκρατικοποίηση επιχειρήσεις (ΟΛΠ, ΟΛΘ), ή εταιρείες που διαπραγματεύονται αισθητά χαμηλότερα από ομοειδείς ευρωπαϊκές (Τιτάν, ΕΛΠΕ, Ελλάκτωρ κ.ά.).

euro2day

Το «παλιό σύστημα» είναι ακόμη εδώ

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Με εκνευρίζει αφάνταστα να επαναλαμβάνομαι ή να ομιλώ για τα ίδια πράγματα. Και αναφέρομαι βασικά στην εικόνα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, η οποία δεν φαίνεται να έχει καμία διαφορά από την προ της κρίσεως κατάσταση. Με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν και δρουν, με τον ίδιο τρόπο βρίζονται και προπηλακίζονται... Με τον ίδιο τρόπο καλύπτουν τους διεφθαρμένους συναδέλφους τους, διότι η διαφθορά τούς αγγίζει και φοβούνται.

Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι για την κρίση που βιώνει μόνον ο λαός -όχι οι πολιτικοί- ευθύνονται αποκλειστικά οι κύριοι και οι κυρίες που κυβέρνησαν τη χώρα. Φέρουν την ευθύνη, διότι το ενδιαφέρον τους περιοριζόταν μόνο στην εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας και βεβαίως διότι οι πλείστοι ήταν (και φοβάμαι πως συνεχίζουν να είναι) διεφθαρμένοι. Ο πολιτικός κόσμος της χώρας αποτελείται από μικρούς και ασήμαντους ανθρώπους και με λύπη μου διαπιστώνω πως οι διαφορές μεταξύ τους είναι μόνο μικρο-ιδεολογικές, διότι, κατά τα άλλα, κυβερνούν δημόσια και στο παρασκήνιο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Πώς, θα αναρωτηθείτε. Πρώτα και πάνω από όλα βασικό μέλημα είναι το κόμμα και ο κομματικός στρατός. Η πατρίδα έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη. Στην τοποθέτησή μου δεν υπάρχει η παραμικρή υπερβολή, αντίθετα συμβαίνουν και χειρότερα, τα οποία πληροφορούμαστε στην πορεία.

Και οι «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι προηγούμενοι, στήνουν το δικό τους κομματικό κράτος. Ομολογώ πως τούτοι οι «καινούργιοι», που στην πραγματικότητα είναι οι παλαιοί του ΠΑΣΟΚ, τους οποίους οι αντίπαλοί τους τους έλεγαν «κομματόσκυλα», είναι πιο εκπαιδευμένοι. Ανδρώθη­καν μέσα στο ΠΑΣΟΚ τις παλιές... καλές εποχές, κέρδισαν προνόμια που δεν δικαιούνταν και για τα οποία δεν εργάστηκαν σκληρά όπως οι άλλοι άνθρωποι. Οταν τους έκανε τη «λαδιά» ο εξοχότατος Γεώργιος Παπανδρέ­ου, κουβαλώντας στη χώρα τους δανειστές της Ευρώπης και του ΔΝΤ, τον εγκατέλειψαν μέσα σε μια νύχτα και έτρεξαν στο «άλογο» που θα κέρδιζε την κούρσα, τον Αλέξη Τσίπρα. Μόνο για να σώσουν τα τομάρια τους.

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν τους έχει ανάγκη, ειδικά τώρα που καλώς ή κακώς (και θα το αποφασίσει η Ιστορία) «βαδίζει και αυτός στον δρόμο» των προηγούμενων. Εάν δεν τους κάνει γρήγορα πέρα, σε λίγο καιρό θα συζητούμε για «τα σκάνδαλα του Αλέξη» και θα ξεχάσουμε τα ανομήματα αυτών που καταλήστεψαν την Ελλάδα και τη γονάτισαν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι πολίτες που ψήφισαν τον κ. Τσίπρα περίμεναν μια διαφορετική, μια καλύτερη ζωή, ανέμεναν τιμωρία αυτών που τους έκλεψαν τις ζωές τους. Αντίθετα βλέπουν τα ίδια και αυτά από τον ίδιο κομματικό στρατό και τους ίδιους διεφθαρμένους του παλιού συστήματος...

Πηγή εφημ. "Έθνος"

πηγη 

Οι δανειστές και το σχέδιο του Τσίπρα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Η λογική με την οποία βαδίζει η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα είναι απλή: Υλοποιούμε όλες τις δεσμεύσεις μας, άρα ολοκληρώνουμε επιτυχώς την αξιολόγηση και αναμένουμε τα ανταλλάγματα με την ένταξη της χώρας στη διαδικασία της ποσοτικής χαλάρωσης και την ελάφρυνση του χρέους, εξασφαλίζοντας επιτέλους μια κανονικότητα στη ρευστότητα και οδηγώντας τη χώρα προς μια διέξοδο από το σπιράλ της ύφεσης.
Η αδυναμία του εν λόγω σχεδίου είναι προφανής καθότι η επιτυχία του δεν εξαρτάται τελικά απ’ αυτά που είναι διατεθειμένη να υλοποιήσει η κυβέρνηση, αλλά από την διάθεση, την καλή θέληση και εν τέλει τα συμφέροντα των δανειστών. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν η κυβέρνηση καταφέρει να υλοποιήσει τα πάντα κι ακόμη περισσότερα απ’ αυτά που της ζητούν, τίποτε δεν αποκλείει οι εντιμότατοι εταίροι και δανειστές να απαιτήσουν κάτι παραπάνω. Κι όχι απλώς να το απαιτήσουν, αλλά να το επιβάλλουν.
Η δύναμη επιβολής των δανειστών βασίζεται σε μια αδιαμφισβήτητη, όπως έχει διαμορφωθεί –και με το τρίτο μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-πραγματικότητα:
Η χώρα για το 2016 και τα επόμενα 2-3 χρόνια καλείται να καταβάλλει για αποπληρωμή δανείων και τόκων περί τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Πρόκειται για χρήματα τα οποία όπως διαμορφώνονται τα δημόσια οικονομικά προκύπτουν μόνο μέσα από νέο δανεισμό και τις συνεπακόλουθες τριμηνιαίες «αξιολογήσεις».
Για να έχουμε κατά νου τι ακριβώς σημαίνει αξιολόγηση, απαιτείται μια διευκρίνιση ορολογίας: πρόκειται για την εξέταση- από τους δανειστές- της υλοποίησης (από την κυβέρνηση) των όρων που έχουν επιβληθεί για την κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας με νέα δανεικά. Για την επόμενη τριετία λοιπόν, και με δεδομένη την ανάγκη της χώρας να εξασφαλίζει ετησίως 13 δις για τα τοκογλυφικά πανωτόκια, οι δανειστές θα επανέρχονται ανά τρίμηνο, να αξιολογούν (δηλαδή να απαιτούν) το κάτι παραπάνω και η κυβέρνηση θα το υλοποιεί- προκειμένου η χώρα να παραμείνει στον παράδεισο της ευρωζώνης.
Είναι ακριβώς το ίδιο έργο που παίζεται από το 2010 και έχει ρουφήξει την οικονομία, την κοινωνία, αλλά και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι οι αξιολογήσεις που πιστοποιούν ότι :

• ξεπουλήθηκαν οικόπεδα φιλέτα του δημοσίου
• ξεπουλήθηκαν τα περιφερειακά αεροδρόμια σε μια περίοδο μάλιστα που η τουριστική κίνηση στη χώρα βαδίζει με άλματα
• ξεπουλιούνται τα λιμάνια
• παραδίδεται ο μηχανισμός εσόδων της χώρας στους δανειστές

Τώρα, αυτήν ακριβώς την περίοδο και προκειμένου η χώρα να αξιολογηθεί θετικά και να πάρει τη δόση της για να την επιστρέψει ως τοκοχρεολύσιο στους δανειστές, η κυβέρνηση έχει αναλάβει την υποχρέωση να επιλύσει το ασφαλιστικό, παρά το γεγονός ότι ένα τέτοιο πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί σε μια περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, με την οικονομία τιναγμένη στον αέρα και την ανεργία στην στρατόσφαιρα.
Τώρα, αυτήν ακριβώς την περίοδο και προκειμένου η χώρα να πάρει τη δόση της, η κυβέρνηση διευθετεί την παράδοση του «οργανισμού» για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας στα χέρια των δανειστών, γιατί αυτοί προφανώς γνωρίζουν πώς να αξιοποιούν για πάρτη τους τις περιουσίες των θυμάτων τους.
Και σε μια επόμενη φάση, στην αξιολόγηση του επόμενου τριμήνου, η κυβέρνηση προκειμένου να πάρει τη δόση της για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, θα συζητήσει (γιατί όχι;) την ελάφρυνση του κράτους από την ευθύνη της διαχείρισης των υδάτων της χώρας, αναζητώντας την τεχνογνωσία της Σουέζ ή κάποιων άλλων…
Είναι, έχουμε την εντύπωση, προφανές ότι το σχέδιο Τσίπρα, μοιάζει με ζωγραφιά παιδιού του νηπιαγωγείου αν συγκριθεί με το πλάνο και τη μέθοδο των δανειστών, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει «αιωνίως» τη διαχείριση:

• της ελληνικής οικονομίας
• του πολιτικού συστήματος
• της ανασφάλειας της ελληνικής κοινωνίας

Η «απλή λογική», λοιπόν, με την οποία βαδίζει η δεύτερη –δεμένη με το τρίτο μνημόνιο-  κυβέρνηση της αριστεράς του κυρίου Τσίπρα οδηγεί εκεί ακριβώς που οδήγησε τις προηγούμενες κυβερνήσεις των κυρίων Παπανδρέου- Σαμαρά- Βενιζέλου και λοιπών υποστυλωμάτων:
Στον τοίχο…

topontiki.gr 

Ευτυχές το νέο έτος 1914…

Μωυσής Λίτσης
 
Προσφυγικό, συνοχή ΕΕ, κινήσεις απόσχισης σε Καταλονία, Σκωτία και Κορσική, όξυνση των περιφερειακών αντιθέσεων στη Μέση Ανατολή και όλα αυτά εν μέσω επίσημων προβλέψεων για επιδείνωση των προοπτικών της παγκόσμιας οικονομίας, είναι μερικές από τις προκλήσεις που μας επιφυλάσσει η νέα χρονιά.

Προσφυγικό: Η ροή προσφύγων από τη Συρία αλλά και άλλες εμπόλεμες(Ιράκ, Αφγανιστάν)  και μη περιοχές θα συνεχιστεί, καθώς το σκηνικό οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κατάρρευσης στην ευρύτερη γειτονιά της Ευρώπης, τη Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή δεν δείχνει να κοπάζει.

Οι προοπτικές ειρήνευσης στη Συρία φαντάζουν ιδιαιτέρως μακρινές καθώς παραμένει κλειδί για τις διεθνείς διαπραγματεύσεις ο ρόλος του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, τον οποίο οι δυτικές δυνάμεις θέλουν να «ξεφορτωθούν» σε αντίθεση με τη Ρωσία που έχει εμπλακεί ενεργά στο πλευρό του, φοβούμενη ότι θα χάσει ένα από τα κυριότερα και σημαντικά της ερείσματα στην περιοχή-η Ρωσία διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στη Συρία από την εποχή της ΕΣΣΔ.
Παράλληλα η λεγόμενη αντιπολίτευση στον Άσαντ, δεν είναι παρά μία πανσπερμία οργανώσεων με ακαθόριστο ιδεολογικό προφίλ και μοναδική ατζέντα την πτώση του Σύρου προέδρου χωρίς ένα σαφές στίγμα για το τι είδους Συρία επιζητούν. Το ιδεολογικό προφίλ του λεγόμενου Στρατού της Ελεύθερης Συρίας παραμένει αίνιγμα, ενώ εκτός από το Ισλαμικό Κράτος, ισχυρή είναι η παρουσία και της οργάνωσης Αλ Νόσρα, της συριακής Αλ Κάϊντα.
Ακόμη και αν με ένα μαγικό ραβδί επιτυγχάνονταν κάποιου είδους «mondus vivendi» και επέστρεφε η ομαλότητα-η εμπειρία από την αποσύνθεση του Ιράκ με εξαίρεση τη ντε φάκτο ανεξαρτησία του ιρακινού Κουρδιστάν δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας-δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί τα εκατομμύρια Σύρων προσφύγων που είναι διάσπαρτα στις γειτονικές χώρες(Λίβανο, Τουρκία, Ιορδανία) και τους εκατοντάδες που αναζητούν μια θέση στον ήλιο της Ευρώπης, να επιστρέφουν σύντομα στην πατρίδα τους…
Επιπλέον η Συρία έχει γίνει θέατρο μεγάλων περιφερειακών ανταγωνισμών, με την ανάμειξη του Ιράν, της Χεζμπολάχ(Λίβανος), της Τουρκίας, του Ισραήλ και των μοναρχιών του Κόλπου και βέβαια ΗΠΑ και Ρωσίας, εξέλιξη που δύσκολα προδιαθέτει για επικείμενο συμβιβασμό των αντιμαχόμενων πλευρών.
Αν για τους εκατομμύρια Σύρους αλλά και πολλές από τις άλλες εθνότητες που βιώνουν την καθημερινή βαρβαρότητα του πολέμου, των πολιτικών, θρησκευτικών και εθνικών διωγμών και του αυξανόμενου χάσματος βορρά-νότου που έχει επιδεινώσει τις οικονομικές προοπτικές ειδικά για την πολυάριθμη νεολαία του αραβικού κόσμου, η προσφυγιά και η μετανάστευση είναι ζήτημα επιβίωσης, για την καλοταϊσμένη και ευρισκόμενη σε βαθειά κρίση ταυτότητας ΕΕ, το προσφυγικό είναι η δεύτερη μεγάλη πρόκληση μετά την κρίση χρέους, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει.

Η συνθήκη Σένγκεν η οποία θεωρείται ο θεμέλιος λίθος των ευρωπαϊκών συνθηκών, παρέχοντας υποτίθεται με την ελεύθερη διακίνηση εκτός από ευκαιρίες και ενδυνάμωση της νέας ταυτότητας του «Ευρωπαίου πολίτη», πνέει τα λοίσθια…

Η Σουηδία και η Δανία είναι οι τελευταίες χώρες της ΕΕ που άρχισαν να επαναφέρουν συνοριακούς ελέγχους με στόχο τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών, καταργώντας στην πράξη την περιώνυμη συνθήκη.

Η Σουηδία επανέφερε τους συνοριακούς ελέγχους στα σύνορα με τη Δανία και η Δανία στα σύνορα με τη Γερμανία. Δέκα τουλάχιστον χώρες μέλη της συνθήκης της Σένγκεν έχουν επαναφέρει κάποιου είδους ελέγχους στα σύνορα, ενώ μερικές όπως η Ουγγαρία και η Σλοβενία, αλλά και η Κροατία(ανήκει στην ΕΕ, όχι όμως και στην Σένγκεν) έχουν υψώσει φράχτες προκειμένου να εμποδίσουν τους κολασμένους αυτής της γης να περάσουν στο έδαφός τους.

Η ΕΕ πελαγοδρομεί για το πώς θα κατανέμει 160.000 πρόσφυγες και έχει αφήσει στην πράξη την Ελλάδα μόνη, να αντιμετωπίζει με την αρωγή ανθρωπιστικών οργανώσεων και την ανθρωπιά των ντόπιων στα νησιά του Αιγαίου το μείζον αυτό θέμα.

Πριμοδοτεί πολιτικές καταστολής του φαινομένου με τη δημιουργία νέας συνοριοφυλακής με ενισχυμένες υπερεθνικές εξουσίες, ενώ προάγει παράλληλα την Τουρκία σε ρόλο κλειδί. Γεγονός βέβαια που το καθεστώς Ερντογάν κοιτάζει να εκμεταλλευτεί αναλόγως-η αγορά διακίνησης ανθρώπων στην Τουρκία είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες-είτε για να εκμαιεύσει χρήματα τα οποία είναι αμφίβολο αν θα διαθέσει πραγματικά για την αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος, είτε για να αναβαθμίσει εαυτόν στο διεθνές γεωπολιτικό παζάρι. Η πρόσφατη αμφισβήτηση από την Άγκυρα των ελληνικών συνόρων δεν πρέπει να θεωρείται άσχετη από τα σενάρια που έρχονται και επανέρχονται περί αποβολής της Ελλάδας από τη συμφωνία Σένγκεν και την προτροπή προς Αθήνα να αποδεχτεί «συγκυριαρχία στο Αιγαίο» με κοινές ελληνοτουρκικές περιπολίες.

Φυσικά η ισλαμοφοβία και η γενικότερη ξενοφοβία έχει ενδυναμώσει τις φωνές της άκρας δεξιάς στην Ευρώπη, ιδίως στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ-τι ειρωνεία χώρες οι κάτοικοι των οποίων αναζητούσαν κάποτε οδό διαφυγής προς τη Δύση για να ξεφύγουν από τον σταλινικό ολοκληρωτισμό σήμερα να πρωτοστατούν στο κλείσιμο των συνόρων, με φασιστικά επιχειρήματα περί «φυλετικής καθαρότητας»!

Αποσύνθεση της ΕΕ:  Όλα όσα προαναφέραμε συμπίπτουν με μία περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων κα αντιφάσεων εντός ΕΕ. Αν μέχρι πρότινος η απειλή για τη συνοχή της ΕΕ-Ευρωζώνης, ήταν η πιθανότητα ενός ακούσιου ή εκούσιου Grexit, εξόδου της Ελλάδας από την ζώνη του ευρώ, σήμερα η απειλή είναι πολύ μεγαλύτερη και αφορά την πιθανότητα εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ.

Η Βρετανία του Ντέιβιντ Κάμερον προωθεί την αναθεώρηση στις σχέσεις Λονδίνου-Βρυξελλών με επίκεντρο τους μετανάστες που προέρχονται από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ(Πολωνία, Ρουμανία) και ζητά οι μετανάστες αυτοί, αν και πολίτες χωρών μελών της ΕΕ, να εξαιρεθούν από τα «προνόμια» της ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων και πολιτών, για να μην εκμεταλλεύονται, όπως υποστηρίζει, το γενναιόδωρο βρετανικό κράτος πρόνοιας.
Ο Κάμερον έχει υποσχεθεί τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος το αργότερο στα τέλη του 2017, με το ερώτημα της παραμονής ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ, θέτοντας στην κρίση των Βρετανών ψηφοφόρων την όποια συμφωνία πετύχει με τις Βρυξέλλες, χωρίς μέχρι στιγμής καν ο ίδιος να έχει πάρει σαφή θέση υπέρ ή κατά.
Ασχέτως από την κατάληξη των διαπραγματεύσεων, το «όχι» ή το «ναι» δεν είναι εγγυημένο σε μια χώρα αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού από τα δεξιά. Η βρετανική αριστερά τουλάχιστον όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις διαφορετικές τάσεις του Εργατικού Κόμματος και τα συνδικάτα, δεν έχει πάρει ακόμη σαφή θέση πάνω στο κρίσιμο αυτό ζήτημα.
Όποια όμως και αν είναι η τύχη των διαπραγματεύσεων ή του δημοψηφίσματος, οι σχέσεις Βρετανίας-ΕΕ θα συνεχίζουν να προκαλούν παρενέργειες.  Αν για παράδειγμα η Βρετανία εξαιρεθεί από την ελεύθερη διακίνηση πολιτών, τότε γιατί να μην χαλαρώσουν και άλλα σημαντικά άρθρα των ευρωπαϊκών συνθηκών όταν μάλιστα οι επιπτώσεις των πολιτικών τους είναι πολύ μεγαλύτερες από το πρόβλημα της Βρετανίας;
Αν πάλι οι ηγέτιδες δυνάμεις ενδώσουν στις βρετανικές απαιτήσεις επειδή η διακύβευση αφορά μια πολύ σημαντική και μεγάλη χώρα, θα επαληθεύσουν απλά το γεγονός ότι η ΕΕ δεν αποτελείται από «εταίρους» αλλά από συσχετισμό δυνάμεων.
Πίσω από τις επιδιώξεις Κάμερον πρώτον κρύβονται εσωτερικοί πολιτικοί υπολογισμοί, προκειμένου να σταματήσει η διαρροή ψηφοφόρων του Συντηρητικού κόμματος προς το ακροδεξιό Κόμμα της Ανεξαρτησίας(UKIP) και δεύτερον η περιθωριοποίηση της Βρετανίας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Το Λονδίνο δείχνει να έχει επισκιαστεί πλέον από τον ηγεμονικό ρόλο του Βερολίνου στα ζητήματα της ΕΕ, θέλοντας να διατηρήσει με κάθε τρόπο την πρωτοκαθεδρία του Σίτυ ως διεθνούς χρηματοπιστωτικού κέντρου, αντιτιθέμενο στις γερμανικές τάσεις  ελέγχου στη ροή κεφαλαίων, προκειμένου να μετριαστούν κάπως οι αρπακτικές διαθέσεις του ορμώμενου από το Σίτυ διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Αν η Βρετανία είναι η μια πρόκληση, η άλλη είναι η Γαλλία και το ενδεχόμενο μία από τις βασικές ηγέτιδες δυνάμεις του ευρωπαϊκού εγχειρήματος να κυβερνηθεί από την ακροδεξιά Μαρί Λεπέν. Η άνοδος της γαλλικής ακροδεξιάς δεν οφείλεται μόνο στην εκμετάλλευση της ξενοφοβίας και της ανασφάλειας των Γάλλων, που προκάλεσε η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, αλλά και στην αίσθηση περιθωριοποίησης μεγάλου μέρους Γάλλων πολιτών απέναντι στην γερμανική ηγεμονία, την οποία επιχειρούν να αναπληρώσουν στρεφόμενοι σε κόμματα που υπόσχονται επιστροφή σε περασμένα μεγαλεία…
Η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρή οικονομική κρίση και κρίση ανταγωνιστικότητας, την οποία το Βερολίνο αλλά και ο γαλλικός «ΣΕΒ» επιδιώκει να λύσει με περαιτέρω συρρίκνωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Εξέλιξη που ενισχύει το γαλλικό σωβινισμό απέναντι στη Γερμανία που θέλει να επιβάλει ένα και μοναδικό μοντέλο και να υπονομεύσει την γαλλική ιδιαιτερότητα…

Τάσεις απόσχισης: Την ίδια στιγμή που παραμένει αμφίβολο το πώς θα προχωρήσει  η ΕΕ και η Ευρωζώνη εν μέσω των αντιθέσεων που αναφέρθηκαν πιο πάνω, ενισχύονται οι τάσεις απόσχισης από το κεντρικό κράτος, σε περιοχές όπως η Καταλονία, η Σκωτία και η Κορσική.
Η Καταλονία έχει ήδη μπει για τα καλά σε τροχιά ρήξης με τη Μαδρίτη, στη Σκωτία το κίνημα ανεξαρτητοποίησης από τη Βρετανία παραμένει ισχυρό, παρά την απόρριψη της πρότασης για ανεξαρτησία στο δημοψήφισμα του 2014, ενώ οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στη Γαλλία ανέδειξαν το ξεχασμένο εθνικιστικό κίνημα για αυτονομία της Κορσικής.
 
Μέση Ανατολή: Η Μέση Ανατολή ποτέ δεν ήταν όαση σταθερότητας. Υπήρχαν ωστόσο κάποιες σταθερές: τα κοσμικά απολυταρχικά φιλοδυτικά ή αντιδυτικά αραβικά καθεστώτα με βασικό πρόβλημα αιχμής την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος.

Η αποσύνθεση ωστόσο των παραδοσιακών καθεστώτων, ο πολλαπλασιασμός των τοπικών συγκρούσεων και η ανάμειξη τοπικών παικτών, ενισχύει την αβεβαιότητα και τον κίνδυνο ακόμη μεγαλύτερης κλιμάκωσης των συγκρούσεων.
Οι σχέσεις Σαουδικής Αραβίας και Ιράν επιδεινώνονται μετά την απόφαση του Ριάντ να εκτελέσει σιίτη κληρικό. Οι δύο χώρες συγκρούονταν ήδη άτυπα στην Υεμένη, πάμπτωχη μεν χώρα αλλά κλειδί λόγω των στενών του Άντεν στην διακίνηση του πετρελαίου.
Μετά την εκτέλεση του σιίτη κληρικού το βασίλειο των Σαούδ διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με το Ιράν, με αφορμή την επιδρομή διαδηλωτών στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τεχεράνη. Την απόφαση του Ριάντ ακολούθησαν το Μπαχρέιν, το οποίο η Σαουδική Αραβία είχε βοηθήσει στην καταστολή της αραβικής άνοιξης το 2011, το Σουδάν, ενώ τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υποβάθμισαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Ιράν.

Παράλληλα καθημερινά ξεσπούν διαδηλώσεις κατά της Σαουδικής Αραβίας στο Ιράν αλλά και στο Ιράκ, όπου επίσης υπάρχει μεγάλος πληθυσμός σιιτών.
Η αναβάθμιση του Ιράν, το οποίο βρίσκεται σε φάση προσέγγισης με τη Δύση, λόγω του ενεργού ρόλου που παίζει στην αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ, τα νεοθωμανικά σχέδια της Άγκυρας και οι αποκαλύψεις για στήριξη πολλαπλώς των τζιχαντιστών, η ενεργός ανάμειξη της Ρωσίας στον πόλεμο κατά της… τρομοκρατίας με παράλληλη στενότερη σχέση με το Ισραήλ, οι αποκαλύψεις για παρακολούθηση από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, δείχνουν ότι οι ισορροπίες και τα δεδομένα στην περιοχή είναι κινούμενη άμμος…

Παγκόσμια Οικονομία: Όλες οι εξελίξεις αυτές δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κινούνται μέσα σε ένα σκηνικό παρατεταμένης διεθνούς οικονομικής κρίσης, η οποία παρά τις όποιες παροδικές ανακάμψεις, εξακολουθεί να επηρεάζει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Η πτώση κατά 7% του κινεζικού χρηματιστηρίου και η διακοπή των συναλλαγών την πρώτη μετά την Πρωτοχρονιά ημέρα συναλλαγών(04/01) ήλθε να μας θυμίσει ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της κινεζικής ατμομηχανής, η οποία λειτουργούσε ως αντίβαρο στη διεθνή κάμψη που έφερε η κατάρρευση της Lehman Brothers και η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
Το ίδιο το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας, προβλέπει κάμψη των ρυθμών ανάπτυξης για την Κίνα σε 6,8% το 2015 και 6,3% φέτος, με το 7% να θεωρείται  το ελάχιστο ποσοστό που η κινεζική οικονομία χρειάζεται για να μπορέσει να συντηρεί τα σημερινά επίπεδα κατανάλωσης.
Η επικεφαλής μάλιστα του διεθνούς οργανισμού Κριστίν Λαγκάρντ σε άρθρο της παραμονές του νέους έτους στην γερμανική εφημερίδαHandelsblatt, ανέφερε ότι η παγκόσμια ανάπτυξη θα είναι απογοητευτική το 2016 και ότι οι μεσοπρόθεσμες προοπτικές έχουν επιδεινωθεί.

Μετά από όλα αυτά να πούμε ευτυχισμένο το 2016 ή μήπως το…1914.

tvxs.gr 

Για την Ευρώπη ρε γαμώτο…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Τα κόμματα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ)  που συγκρότησαν τις κυβερνήσεις της χώρας κατά την τελευταία εξαετία χαρακτήρισαν (και χαρακτηρίζουν) τις σκληρές αντιλαϊκές/ αντιαναπτυξιακές  και εν τέλει αναποτελεσματικές πολιτικές που εφαρμόζουν ως «απαραίτητη θυσία για να παραμείνει η χώρα στο Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Μετά από  τρία μνημόνια και έξι έτη θυσιών το αυτονόητο ερώτημα επανέρχεται δριμύτερο: μα πόσο τελικά κοστίζει η παραμονή της χώρας στο ευρώ; και, επίσης, για  τη συμμετοχή της σε ποια  Ευρώπη πληρώνει η χώρα τόσο ακριβά;
Περί του λογαριασμού που-- όσα κι αν πληρώνει η χώρα—ολοένα και αυξάνεται, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι:

• Μετά από 3 μνημόνια το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 25%
• Το χρέος σκαρφάλωσε στο 200% του ΑΕΠ από 120% που ήταν όταν πριν έξι χρόνια η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και την διεθνή εποπτεία των δανειστών
• Η ανεργία εκτοξεύτηκε σε επίπεδα παγκόσμιου ρεκόρ (27%) με ιδιαίτερα οδυνηρά ποιοτικά (μακροχρόνια άνεργοι, ανεργία νέων κλπ) χαρακτηριστικά
• Ο ιστός του «κοινωνικού κράτους» κατέρρευσε όπως αποδεικνύει η κατάσταση που επικρατεί κατά κύριο λόγο στην υγεία και την παιδεία
• Οι συνταξιούχοι αναμένουν περεταίρω μείωση του πενιχρού τους  πλέον- μετά από 11 μειώσεις τα τελευταία χρόνια—εισοδήματός τους
• Η δημόσια περιουσία  ξεπουλιέται και οι δημόσιες υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, νερά, δρόμοι) επινοικιάζονται για την εξυπηρέτηση του χρέους
• Οι υπηρεσίες Εσόδων του κράτους (Γενική Γραμματεία Εσόδων) και Αξιοποίησης της Περιουσίας του Δημοσίου, έχουν παραδοθεί και θεσμικά στους δανειστές οι οποίοι θα κρίνουν τι πως θα εισπράξουν, τι και πώς θα ξεπουλήσουν.

Τα παραπάνω αποτελούν το πλαίσιο και συνοψίζουν το μέγεθος των θυσιών που οι κυβερνήσεις της χώρας των τελευταίων ετών, ζήτησαν (και ζητούν) από τον ελληνικό λαό, προκειμένου η χώρα να μη βγει από τον ευρώ και να μην πεταχτεί έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ποια, τελικά, είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση για την οποία απαιτούνται τόσες θυσίες; Ή με πιο απλά λόγια, αυτές οι θυσίες αξίζουν άραγε τον κόπο και το «αίμα»; Μια ματιά στον ξένο Τύπο αρκεί για να συνειδητοποιήσει κάποιος  πως η συζήτηση για τη φυσιογνωμία, τα χαρακτηριστικά και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταλήγει σε οδυνηρά συμπεράσματα και προβλέψεις. Πρόκειται για μια συζήτηση, την οποία θα πρέπει να υπογραμμίσουμε, αρνούνται να παρακολουθήσουν καν  οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις κατά κύριο λόγο αυτές που κυβέρνησαν (ΛΑΟΣ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) ή επιθυμούν (ΠΟΤΑΜΙ) διακαώς να συμμετέχουν στο θίασο μαριονετών που υποτίθεται ότι κυβερνούν τη χώρα.
Αυτές οι «ευρωδέσμιες», από εμφανή και αφανή δεσμά και συμφέροντα, πολιτικές δυνάμεις του τόπου, αρνούνται να δουν και να αντιμετωπίσουν ότι:
Η προσφυγική κρίση αποκάλυψε τη γύμνια της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, αφήνοντας σε κοινή θέα την πανταχού παρούσα σκληρή πραγματικότητα της επιβολής της θέλησης και των συμφερόντων των ισχυρών κρατών μελών επί των αδυνάτων. Έτσι, η περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση των χιλιάδων ημερησίως προσφύγων και μεταναστών, αποτυπώθηκε με τη «βοήθεια» προκειμένου η χώρα να μετατραπεί σε αποθήκη ανθρώπων. Ήδη, μια- μια οι χώρες της ΕΕ, κλείνουν προς Νότο τα σύνορά τους – καταργώντας τη Συνθήκη Σένγκεν – θάβοντας το πρόβλημα και τους πρόσφυγες που εξακολουθούν να έρχονται, στην Ελλάδα.
Η ολοφάνερη πλέον έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της ΕΕ μας επιτρέπει να τη δούμε όπως ακριβώς αυτή είναι και όχι όπως  προπαγανδιστικά – ένωση ισότιμων μελών με κοινές αρχές και συμφέροντα-- εμφανίζεται: Πρόκειται για Ένωση που ο βασικός συνδετικός της κρίκος είναι το νόμισμα. Η ισχύς αυτού του νομίσματος (ευρώ) εξασφάλισε στην Γερμανία την ηγεμονία και τη δυνατότητα να συγκρατεί και να έλκει προς την τροχιά των συμφερόντων της, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο.
Η αδυναμία επίλυσης της ελληνικής οικονομικής κρίσης, καθώς και η γενικότερη και βαθύτερη αδυναμία αντιμετώπισης των τρομακτικών σε μέγεθος οικονομικών δυσλειτουργιών των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία)  αποτυπώνουν ήδη την διαίρεση της Ένωσης σε τουλάχιστον δύο ταχύτητες, ή «ενότητες συμφερόντων», οι οποίες, δεδομένης της παντελούς  απουσίας πολιτικής συνοχής όπως αποκαλύπτει η προσφυγικής κρίση, μοιραία θα συγκρουστούν…
Ήδη στον ξένο τύπο εμφανίζονται σε αναλύσεις και σε editorial  τα σενάρια που προεξοφλούν τη ριζική αναδιάρθρωση – ή ακόμη και τη διάλυση- της ΕΕ και μάλιστα μέσα στο 2016. Όσο κι αν όλες αυτές οι αναλύσεις υποκρύπτουν πολιτικά παίγνια και συγκρούσεις τεραστίων διαστάσεων μεταξύ της ΕΕ και των ανταγωνιστών της (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία) αλλά και κολοσσιαίους ενδοευρωπαϊκούς  ανταγωνισμούς, δεν παύουν να περιγράφουν την επισφαλή και διόλου αισιόδοξη θέση μιας υποτιθέμενης Ενωμένης Ευρώπης. Το νόμισμα (ευρώ) είναι προφανές, πως δεν θα καταφέρει για πολύ ακόμα να υποκαθιστά  την ανύπαρκτη πολιτική συνοχή και να εξακολουθεί  να λειτουργεί ως ο μόνος συνεκτικός κρίκος της Ένωσης.
Υστερόγραφο: Η ελληνική κυβέρνηση της αριστεράς, παρ’ όλα αυτά, προχωρά ακάθεκτη προς την κατά γράμμα εφαρμογή του τρίτου μνημονίου των δανειστών, υλοποιώντας κάθε τι που δεν πρόλαβαν ή δεν τόλμησαν να υλοποιήσουν οι προηγούμενοι, ζητώντας από τον λαό νέες θυσίες προκειμένου «η χώρα να μείνει στην ζώνη του Ευρώ και την ΕΕ».

Για ποια Ευρώπη, ρε γαμώτο… 

topontiki.gr

Τα στοιχήματα του 2016

ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, τα αγκάθια είναι μπροστά και του κουαρτέτου ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά».
Κάπως έτσι θα μπορούσαμε προχείρως να παραφράσουμε το κλασικό πρωτοχρονιάτικο τραγουδάκι αποχαιρετώντας το πολυτάραχο 2015 και υποδεχόμενοι το αχαρτογράφητο 2016.

Η χρονιά που πέρασε ήταν, από κάθε άποψη, γεμάτη συγκλονιστικές αλλαγές, κυρίως στο πολιτικό πεδίο. η αλλαγή κυβέρνησης και η άνοδος του ΣΥρΙΖα στην εξουσία σηματοδότησαν ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο. ας δούμε τα σημαντικότερα στοιχεία του:

Ύστερα από το ΠΑΣΟΚ, και η Νέα Δημοκρατία πέρασε σε φάση πολιτικής κρίσης.
Ο Αντώνης Σαμαράς ακολούθησε – όπως από πολύ νωρίς είχαμε εκτιμήσει – τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην πολιτική αποστρατεία. η πολύμηνη μάχη για τη διαδοχή του στην ηγεσία του κόμματος εξελίχθηκε σε μια κακοφορμισμένη ανοιχτή πληγή, απειλητική για την ενότητα και το μέλλον της Ν.Δ., η οποία δεν «υπόσχεται» υποχρεωτικά πολιτική και ιδεολογική ανασύνταξη.

Το τέλος των «παλιών» κομμάτων έφερε στην εξουσία ένα... επίσης παλιό, τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όμως υφίσταται εδώ και έναν χρόνο την πιο ταχεία προσαρμογή που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. το κεραυνοβόλο πέρασμα από το «σκίσιμο των μνημονίων» στην πληρέστερη εφαρμογή μνημονιακού προγράμματος που ζήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια συνιστά τον... ορισμό της οβιδιακής μεταμόρφωσης.

Η ελληνική κοινωνία, που τον Ιανουάριο ψήφισε διά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα την απαλλαγή από τα μνημόνια, τον Σεπτέμβριο ψήφισε, πάλι διά του ίδιου κόμματος και του ιδίου πρωθυπουργού, ένα ήδη συμφωνημένο μνημόνιο, το τρίτο και βαρύτερο, το οποίο ομολογουμένως   εφαρμόζεται με τις μικρότερες αντιστάσεις που είδαμε την τελευταία πενταετία. Δείγμα «προσαρμογής» και εξάντλησης των όποιων αντιστάσεων; Ίσως.

Στη διάρκεια του ταραγμένου 2015 πάντως η ελληνική κοινωνία έκανε μια σαφή επιλογή: επέμεινε στην παραμονή της στο ευρώ, παρά τα πολλά και δυσβάστακτα βάρη, αρνούμενη να δώσει στις δυνάμεις υπεράσπισης του εθνικού νομίσματος έστω τη δυνατότητα να λειτουργούν ως κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Εν τέλει η λαϊκή ψήφος επιβεβαίωσε αυτό που πολλές φορές είχαμε προαναγγείλει: ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την πορεία και την κατάληξη των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, αποτελούσε την τελευταία δημοκρατική επιλογή και τον πολιτικό σχηματισμό που θα οδηγούσε σε αναδιάταξη ολόκληρο το σύστημα. αυτό βλέπουμε να συμβαίνει στις μέρες μας.

Όμως το 2015 ήταν συνταρακτικό και για έναν ακόμη σοβαρότερο λόγο, ο οποίος θα μας απασχολήσει πάρα πολύ τα επόμενα χρόνια: Ο κόσμος – με επίκεντρο τη γειτονιά μας – περνάει ταχύτατα σε μια νέα φάση, γεμάτη από προκλήσεις και κινδύνους, από τους οποίους το μαζικό προσφυγικό και μεταναστευτικό ρεύμα είναι η πρώτη βαριά συνέπεια για τη χώρα μας.

Οι μεγάλες προκλήσεις

Το νέο έτος, κληρονομώντας όλα τα βάρη του προηγούμενου, είναι γεμάτο στοιχήματα για τη χώρα, το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία.

1 Το χρονικά επείγον στοίχημα αφορά την κατάσταση και την προοπτική της χώρας μετά την ολοκλήρωση του συντριπτικά μεγαλύτερου τμήματος των προβλέψεων του εμπροσθοβαρούς μνημονίου.
Θεωρητικά θα κλείσουν όλες οι σοβαρές «μεταρρυθμιστικές» εκκρεμότητες, αλλά αυτό δεν θα σημαίνει το τέλος των μνημονιακών υποχρεώσεων.
Στην πραγματικότητα η χώρα θα έχει αλλάξει, η κοινωνία θα έχει προσαρμοστεί σε επίπεδα ζωής πολύ χαμηλότερα από αυτά που ίσχυαν πριν από την κρίση και το μεγάλο ερώτημα θα αφορά το αν αυτή η τεράστια εσωτερική υποτίμηση μπορεί να ξαναβγάλει την Ελλάδα σε ένα αναπτυξιακό ξέφωτο ή θα την καθηλώσει σε μια μακρά περίοδο φτώχειας, στασιμότητας και μιζέριας. τα πρώτα δείγματα θα τα δούμε φέτος.

2 Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, θα δείξει αν είναι σε θέση να κυβερνήσει τη χώρα με όρους εξόδου από την κρίση, αν θα επιχειρήσει να μεταρρυθμίσει επιτυχώς το κράτος και τους θεσμούς του, αν θα δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο οικονομικής και κοινωνικής αναπαραγωγής θεραπεύοντας μεγάλες παθογένειες ή θα εγκλωβιστεί στην πεπατημένη που οδήγησε κράτος, κοινωνία και οικονομία στην κατάρρευση. Δείγματα θα δούμε από φέτος. Όπως θα δούμε αν η άνοδός του στην εξουσία ήταν μια φωτοβολίδα ή θα σταθεροποιηθεί ως βασικός πυλώνας του συστήματος εξουσίας.

3 Το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, υποχρεωμένο πλέον να αναδιαταχθεί και να βρει νέες ιδεολογικές και οραματικές σταθερές, είναι άγνωστο αν θα αναπαραχθεί μέσα από τα γνωστά κομματικά σχήματα ή θα ζήσουμε τη γένεση νέων – άγνωστης δυναμικότητας – κομματικών σχηματισμών. Μεταξύ διπολισμού και κατακερματισμού, το διάστημα είναι άπειρο.

4 Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα είναι μόνο μία από τις εκφράσεις των πόνων που συνοδεύουν την αναδιάταξη των μεγάλων δυνάμεων και των σφαιρών επιρροής τους. είναι όμως επώδυνο και μπορεί να αποτελέσει τεράστιο κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Με την ευρώπη εχθρική σε αυτό το ζήτημα και την τουρκία πάντα απειλητική, θα χρειαστούν πολύ μεγάλη πολιτική μαεστρία και καθαρές πολιτικές επιλογές για να μην αποτελέσει αυτή η υπόθεση βόμβα στα θεμέλια της χώρας.

5 Ταυτοχρόνως η φωτιά που έχει ανάψει στη γειτονιά μας, με όλες τις μεγάλες δυνάμεις να παίζουν σκληρά παιχνίδια για την αναδιάταξη συνόρων και σφαιρών κυριαρχίας, απειλεί να εξαπλωθεί και στα εθνικά μας θέματα. η Κύπρος, το αιγαίο και η Θράκη πρέπει πάση θυσία να εξαιρεθούν από κάθε σχεδιασμό για αλλαγή στάτους την ώρα που η τουρκία παίζει το μεγαλύτερο στοίχημα των τελευταίων δεκαετιών για τη σταθερότητα, τη θέση και τον ρόλο της σε όλη την περιοχή.

Το πρωτοσέλιδο του «Ποντικιού» στις 2 Ιουλίου 2015, εν όψει του δημοψηφίσματος, ζητούσε: «Όρθια η χώρα τη Δευτέρα». τώρα το αίτημα είναι το ίδιο: «Όρθια η χώρα το 2016».
Για να συμβεί αυτό, θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια και η κυβέρνηση – προσπερνώντας τα κάκιστα δείγματα υπουργικής ελαφρότητας και πολιτικής - ιδεολογικής ασυναρτησίας – θα πρέπει να επιδείξει μεγάλο βάθος στρατηγικής σκέψης σε όλα τα επίπεδα. από πολλές απόψεις, το 2016 όχι μόνο δεν θα είναι ανέφελο, αλλά ίσως αποδειχθεί πολύ βαρύτερο από το 2015.
Παρ’ όλα αυτά,
Καλή Χρονιά...

topontiki.gr 

Η Ευρώπη χρειάζεται τη ρήξη για να επιβιώσει

Η τάση της ΕΕ για συμβιβασμούς που δεν αποδίδουν μπορεί να γίνει καταστροφική. Τι αποδεικνύουν οι πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζει και γιατί η ρήξη δεν είναι απαραίτητα και η... καταστροφή. Γράφει ο W. Münchau.

Καθώς μπαίνουμε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας η ΕΕ διχάζεται από τρία ρήγματα. Το πρώτο χωρίζει τον επιτυχημένο Βορρά από τον χρεωμένο Νότο. Το δεύτερο τον περιθωριακό ευρωσκεπτικισμό από το ευρώφιλο κέντρο. Το τρίτο διαχωρίζει την κοινωνικά φιλελεύθερη Δύση από την αυξανόμενα αυταρχική Ανατολή. Αυτή είναι μια εικόνα αποσύνθεσης και διάσπασης.
Είναι δύσκολο να γίνουν προβλέψεις για το 2016. Υπάρχουν, φυσικά, πολλά γνωστά ρίσκα. Το βρετανικό δημοψήφισμα για την συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η κατάρρευση στην Ελλάδα. Ο οιονεί αφερέγγυος τραπεζικός τομέας στην Ιταλία και οι αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ Γερμανίας και περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης για τη δημοσιονομική πολιτική. Η έξαρση της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών. Η πολιτική αβεβαιότητα σε Ισπανία και Πορτογαλία. Η κρίση στην Ουκρανία, που απέχει πολύ από το να επιλυθεί. Το σκάνδαλο της Volkswagen που έχει ξεθωριάζει στις συνειδήσεις, αλλά απειλεί να υπονομεύσει ένα από τα εναπομείναντα «μαξιλάρια» βιομηχανικής δύναμης της Ηπείρου.
Με τόσες κρίσεις ταυτόχρονα βρίσκω περισσότερο χρήσιμο να ασχοληθώ με την μεγάλη εικόνα, το συστημικό ρίσκο που προκύπτει όχι από κάποια από τις παραπάνω κρίσεις, αλλά από την αντιμετώπισή τους ταυτόχρονα.
Αν κάνεις ένα βήμα πίσω, ο πολλαπλασιασμός των κρίσεων μοιάζει όλο και λιγότερο ως ατύχημα. Αν δημιουργήσεις μια νομισματική ένωση χωρίς να μοιραστείς οικονομικούς θεσμούς, δημοσιονομικές πολιτικές και νομικά συστήματα είναι μοιραίο να χτυπήσεις τελικά ένα τοίχο. Παρομοίως, μια ζώνη ελεύθερη διαβατηρίων χωρίς κοινή ακτοφυλακή και συνοριακούς ελέγχους δεν μπορεί να κρατήσει.
Υπάρχει ένα μοντέλο εδώ. Η ΕΕ έχει μια έμφυτη τάση προς λανθασμένους συμβιβασμούς και ερμηνείες του «καλού καιρού». Τίποτα δομικό δεν άλλαξε πέρυσι, εκτός από το ότι το πρόβλημα έγινε προφανές σε πολύ περισσότερους ανθρώπους.
Η ρήξη, όταν έρχεται, μπορεί να μας σοκάρει. Προσφέρει όμως και ευκαιρίες. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να διαπράξει η ΕΕ θα είναι να συνεχίσει τις παλαιές μεθόδους. Μεγάλες αλλαγές είναι πιθανότερο να προκύψουν απευθείας από τους εκλέγοντες, μέσω δημοψηφίσματος, όπως αυτό που σύντομα θα γίνει στη Βρετανία, απ' ότι από πολιτικούς και διπλωμάτες. Η διαδικασία της ΕΕ έχει την τάση να αποφεύγει ξαφνικές ανατροπές. Τα πράγματα θα οδηγηθούν σε διάσπαση όταν η πίεση από τις εθνικές πρωτεύουσες γίνουν πολύ ισχυρές.
Υπάρχει ο κίνδυνος ότι αυτό θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτη διάλυση. Υπάρχει όμως καλή πιθανότητα ότι οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης θα είναι αρκετά σοφοί να προχωρήσουν με εποικοδομητικό πνεύμα. Μια ψήφος των Βρετανών να εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ενωση ίσως, μακροπρόθεσμα, πυροδοτήσει μια ευρύτερη μεταμόρφωση της ΕΕ σε ένα εσωτερικό γκρουπ χωρών που επιζητούν μεγαλύτερη ενοποίηση και ένα εξωτερικό γκρουπ στο οποίο η Βρετανία και άλλες χώρες θα είναι απόλυτα άνετες.
Μια ρήξη στην ευρωζώνη, που ακόμα περιμένω να συμβεί κάποια στιγμή, επίσης προσφέρει την ευκαιρία για μεγαλύτερη ευθυγράμμιση. Όταν σκεφτείς το ευρώ ως ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών με κοινό νόμισμα ως αντίθετο μιας μη αναστρέψιμης νομισματικής ένωσης, ένα νοηματικό νέφος υψώνεται.
Ένα τέτοιο σύστημα μπορεί να δουλέψει μεταξύ ενός μικρού αριθμού χωρών με συγκεντρωμένες οικονομίες. Η Αυστρία και η Γερμανία διατήρησαν μια οιονεί σταθερή ισοτιμία από τη δεκαετία του 1970. Γιατί να μην συνεχίσουν να το κάνουν για τα επόμενα 50 χρόνια; Η Γερμανία και η Γαλλία διατήρησαν μια βασικά σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία από τη δεκαετία του 1980. Γιατί να μην βρεθούν σε διαφορετικές πλευρές μια συναλλαγματικής ισοτιμίας τώρα;
Η υπόθεση της περαιτέρω οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας παραμένει δομικά ισχυρή, πολύ ισχυρότερη από την περίπτωση της πολιτικής και νομισματικής ενοποίησης μιας ΕΕ όπου κάποιες χώρες είναι μέλος του κοινού νομίσματος και άλλες δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να ενταχθούν.
Δεν υπήρξε ποτέ μια πειστική λογική στο επιχείρημα ότι η ενιαία αγορά απαιτεί ένα κοινό νόμισμα. Η αντίστροφη λογική όμως ισχύει. Χώρες με ένα κοινό νόμισμα απαιτούν πολύ βαθύτερη ενοποίηση αγοράς από χώρες που διατηρούν το δικό τους χρήμα. Αν αποδεχτούμε την ΕΕ ως μια ένωση που εμπεριέχει πολλαπλά νομίσματα, όπως τώρα, πρέπει να αποδεχτούμε ότι δεν είναι μια κοινή αγορά, αλλά ένα άθροισμα διαφορετικών.
Στην κορυφή του οικονομικού διαχωρισμού, η Ευρώπη είναι χωρισμένη πολιτικά μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ουγγαρία και Πολωνία εξέλεξαν ευρωσκεπτικιστικές δεξιές κυβερνήσεις. Αμφότερες ψαλίδισαν την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και την ελευθερία του τύπου. Πιστεύω εδώ και καιρό ότι η διεύρυνση της Ενωσης δεν ήταν η ιστορική ευκαιρία, όπως παρουσιάστηκε, αλλά ιστορικό λάθος. Η διεύρυνση προσέθεσε διαχωρισμούς στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την έκανε δυσλειτουργική.
Γι' αυτό βλέπω τον κατακερματισμό και τη ρήξη όχι ως απειλές που πρέπει να αποφευχθούν, αλλά ως ευκαιρίες που πρέπει να αδραχτούν. Η προσδοκία μου για το 2016 είναι ότι θα δούμε περισσότερες ρήξεις. Η ελπίδα μου είναι ότι θα τύχουν σοφής διαχείρισης.

euro2day

Μην μας δουλεύετε με τις αντικειμενικές...

 

Νίκος Γ. Δρόσος 

 

Μας λένε ότι δεν είχαν χρόνο να μελετήσουν το θέμα και για αυτό προτείνουν οριζόντιες μειώσεις στις αντικειμενικές αξίες από 5% έως 20%, όταν η ίδια η ΤτΕ μιλά για πτώση τιμών στην αγορά κατοικιών άνω του 40%, την τελευταία επταετία. Ποιον κοροϊδεύουν;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Σαφή εμπαιγμό των εκατοντάδων χιλιάδων ιδιοκτητών ακινήτων στην Ελλάδα θα συνιστούσε ενδεχόμενη υιοθέτηση από το υπουργείο Οικονομικών των προτάσεων που εμφανίζεται να υπέβαλε «ειδική επιτροπή» για την μείωση των αντικειμενικών αξιών κατά 5% έως 20%, όταν οι αγοραίες τιμές έχουν καταβαραθρωθεί σε ποσοστό άνω του 40% τα τελευταία χρόνια.
Στον βαθμό που η πρόταση της λεγόμενης «ειδικής επιτροπής» που συστάθηκε προ μηνός περίπου από το υπουργείο Οικονομικών αφορά όντως οριζόντιες μειώσεις στις τιμές ζώνης, 5% στις φθηνές περιοχές με αξίες έως 1.000 ευρώ ανά τετραγωνικό, 15%-20% για μεσαίες περιοχές (από 1.050 έως και 3.000 ευρώ) και 10% για τις ακριβές περιοχές, τότε σαφώς πρόκειται για έναν εμπαιγμό.
Πρώτον, διότι για ακόμη μια φορά «εφευρίσκονται» οι λεγόμενες «οριζόντιες μειώσεις», οι οποίες ισοπεδώνουν κάθε έννοια διαφοροποίησης μεταξύ ακινήτων, δεύτερον, διότι παρατείνουν το καθεστώς στρεβλής απεικόνισης των τιμών στην αγορά ακινήτων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την δυνατότητα διενέργειας συναλλαγών σε αυτήν και τρίτον, διότι καταδεικνύουν ότι ο στόχος τους είναι αμιγώς εισπρακτικός.
Όταν αποτελεί συμβατική υποχρέωση της χώρας μας, βάσει του μνημονίου, η σύγκλιση των αντικειμενικών αξιών στα επίπεδα των αγοραίων τιμών από 01.01.2017 και όταν η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος δηλώνει στην έκθεση Νομισματικής Πολιτικής, που δημοσίευσε μόλις στις αρχές αυτού του μήνα, πως η μείωση των αγοραίων τιμών στην αγορά κατοικιών διαμορφώνεται σε 40,9% από το 2008, οι προτάσεις αυτές φαντάζουν, αν μη τι άλλο, ως εκτός πραγματικότητας.
Για την ακρίβεια, δείχνουν να έχουν ως στόχο μια «πολιτικού» χαρακτήρα λύση στο ζήτημα των αντικειμενικών αξιών, ώστε αφενός να εμφανιστεί το ελληνικό Δημόσιο ότι συμμορφώνεται προς τις αλλεπάλληλες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που το καλούν σε αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών και αφετέρου να καταστήσουν περισσότερο εφικτό τον εισπρακτικό στόχο των 2,65 δισ. ευρώ, που προβλέπεται τόσο στο μνημόνιο όσο και στον προϋπολογισμό ως έσοδο από τον ΕΝΦΙΑ.
Αποτελεί, δε, ομολογία ήττας για το ελληνικό Δημόσιο η προσφυγή στις λεγόμενες οριζόντιες μειώσεις με την επίκληση της απουσίας του απαραίτητου χρόνου για την αξιολόγηση των δεδομένων της κάθε περιοχής, όταν είναι σαφές εδώ και χρόνια πως οι αντικειμενικές αξίες έχουν καταστεί αμιγώς πλασματικές έναντι των αγοραίων τιμών και όταν για το ζήτημα αυτό εκκρεμούν αποφάσεις του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου από έτους και πλέον.
Τόσα χρόνια δεν παρακολουθούσε το εκάστοτε οικονομικό επιτελείο την εξέλιξη των τιμών στην αγορά ακινήτων; Εάν «παρέλειψε», δε, να το πράξει, γιατί δεν προστρέχει στην βοήθεια της Τραπέζης της Ελλάδος ή του τραπεζικού τομέα, που εμφανίζονται να παρακολουθούν τις εξελίξεις στον συγκεκριμένο τομέα κατά τρόπο συνεπή;
Εάν, όμως, έχουν όντως έτσι τα πράγματα, τότε πρόκειται περί ενός σαφούς εμπαιγμού.
Θα ήταν σαφώς ειλικρινέστερο εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου να έλεγε προς τους φορολογούμενους – ιδιοκτήτες ακινήτων, «κοιτάξτε, εμένα τόσα μου λείπουν και τόσα σας ζητάω» αυξάνοντας τους συντελεστές φορολόγησης στον ΕΝΦΙΑ, αφού όμως είχε πρώτα μειώσει τις αντικειμενικές αξίες κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα...
Διότι πέραν του ΕΝΦΙΑ ή όπως θα ονομαστεί ο νέος φόρων επί της ακίνητης περιουσίας, υπάρχουν και όλες οι λοιπές συναλλαγές και μεταβιβάσεις που αφορούν σε ακίνητα οι οποίες θα συνεχίσουν να επιβαρύνονται υπέρμετρα εξαιτίας της παράτασης ενός στρεβλού καθεστώτος, ανακόπτοντας έτσι την όποια δυνητική ανάκαμψη της αγοράς ακινήτων...
Ποιος τα λογαριάζει όμως όλα αυτά, όταν ο στόχος αφορά αμιγώς την είσπραξη των 2,65 δισ. ευρώ;

euro2day 

«Το παν είναι η κίνηση και όχι ο στόχος»

Υπέρ ποιων λειτουργεί, τελικά, η διαρκής παράταση των διαπραγματεύσεων

Είναι γνωστή η ρήση του ξεχασμένου Μπερνστάιν, «Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός τίποτα», που όριζε στους κόλπους του τότε εργατικού κινήματος μια πολιτική χωρίς στρατηγικές δεσμεύσεις. Παραφράζοντάς την, μπορούμε να διαβάσουμε τη διαρκή παράταση προθεσμιών σε ένα έργο «διαπραγμάτευσης» ως σύγχρονη εφαρμογή μιας παμπάλαιας ιδέας…

Από τη «δίμηνη παράταση του προγράμματος» περάσαμε στη «συμφωνία γέφυρα» που ισχύει μέχρι το τέλος του Απριλίου. Τώρα πιθανά να περάσουμε σε μια «ενδιάμεση συμφωνία» μέχρι τα τέλη Ιουνίου, οπότε και θα έχουμε τη «μεγάλη διαπραγμάτευση», και βλέπουμε…

Είναι προφανές πως στην πρόσφατη συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα, οι δύο πλευρές, παρά την αντίθεσή τους, έχουν ένα κοινό δεδομένο. Ότι είναι κρίσιμη και απαραίτητη η χρηματοδότηση γιατί φτάνουμε στο όριο εξάντλησης των αποθεματικών. Άρα η ελληνική πλευρά επείγεται για συμφωνία, ενώ η Μέρκελ δεν επιθυμεί ένα Grexit και δήλωσε ότι πρέπει να γίνει ό,τι είναι αναγκαίο για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστότητα.

Επαναβεβαίωσαν έτσι, κατά κάποιο τρόπο, όσα είχαν συμφωνηθεί πριν από ένα περίπου μήνα κατά τη συνάντησή τους στο Βερολίνο. Μεσολάβησε, όμως, χρόνος που δεν «κερδήθηκε», αλλά αντίθετα οδήγησε σε μεγάλη απίσχναση της ελληνικής πλευράς και άρα σε εξασθένιση των διαπραγματευτικών δυνατοτήτων και προχωρημένο σιγά-σιγά ξεθώριασμα των «κόκκινων γραμμών».

Το διάστημα μιας «ενδιάμεσης συμφωνίας», μέχρι τα τέλη Ιούνη, δεν είναι μεγάλο. Αλλά και σ’ αυτό, η «διαπραγμάτευση» θα συνεχίζεται ώστε να σαρωθούν όλα τα κατάλοιπα μιας αντιμνημονιακής βούλησης και στάσης σε μια μεγάλη συμφωνία-πακέτο που φαίνεται ότι θα ακολουθήσει. Αλλά και να πιεστεί η ελληνική πλευρά σε γενναίες παραχωρήσεις ακόμα και στο πολιτικό επίπεδο, με πολιτικές εξελίξεις και πιθανές αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης.

Με δυο λόγια, οι «δανειστές» δεν παραιτούνται από τη στρατηγική τους επιδίωξη, την ίδια στιγμή που έχουν απομακρύνει σε μεγάλο βαθμό την αντίπαλη πλευρά από τους διακηρυγμένους στόχους της, προς μια διαχείριση του υπάρχοντος, υπό διαρκή πίεση, με σκοπό την πλήρη ευθυγράμμιση. Η κατάσταση δεν μπορεί να αναστραφεί, αν η ελληνική πλευρά δεν λάβει τα μέτρα της και δεν προετοιμαστεί για μια άλλη πορεία. Προς το παρόν, όλα δείχνουν ότι μια πιθανή «ενδιάμεση συμφωνία», όπως και η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, θα υποδηλώνει πως δεν υιοθετείται μια γραμμή εναλλακτικής πορείας διεξόδου, αλλά ο εγκλωβισμός στο μνημονιακό δανειακό πεδίο.

Με τον τρόπο αυτό, «είμαστε σε κίνηση» κατά Μπερνστάιν, αλλά απομακρυνόμαστε από τον στρατηγικό στόχο, ενώ μια διαφορετική πορεία μετατρέπεται σε φαντασίωση στο βαθμό που, σε διάφορους τομείς και με μια σειρά πρακτικές, αναπαράγεται η υπάρχουσα κατάσταση. Η Αριστερά «κυβερνά» μεν, αλλά ολοένα πιο συστημικά, πιο αφοπλισμένη απέναντι στους αντιπάλους, και απλώς είναι ευχαριστημένη γιατί βρίσκεται «σε κίνηση». Αν, όμως, το ζήτημα εξακολουθεί να είναι η έξοδος από τον φαύλο κύκλο της μνημονιακής-δανειακής επιτήρησης, θα χρειάζονταν σαφή βήματα προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Αν υπάρχει η βούληση, τότε μπορεί να βρεθεί και ο δρόμος. Αν κυριαρχούν οι αυταπάτες ή λείπει η βούληση και το κουράγιο, τότε τα πράγματα είναι από αδιέξοδα έως πάρα πολύ δύσκολα.

Ώρες-ώρες, όμως, η συμπεριφορά ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων δείχνει έλλειψη συναίσθησης για το συνολικό ζήτημα. Σαν να νομίζουν ότι ο χρόνος ξανοίγεται στους σχεδιασμούς τους και ότι το δικό τους αντικείμενο είναι το κέντρο του κόσμου. Η προσωπική στόχευση αναγορεύεται συχνά σε κεντρικό πεδίο και η έλλειψη συντονισμού πρυτανεύει, θυμίζοντας πολλές φορές Βαβέλ. Και όλα αυτά, ενώ η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και ο κόσμος των μεγα-τοκογλύφων είναι έτοιμος να κατασπαράξει ό,τι μπορεί, κυνικά και χωρίς αναστολές.

Γεωπολιτικοί πειραματισμοί…

Ταυτόχρονα, η χώρα βρίσκεται σε σημείο που συγκεντρώνει και γεωπολιτικές διαστάσεις και επομένως, αργά ή γρήγορα, οι πιέσεις και η αντιμετώπισή τους θα έμπαιναν στο κέντρο επιλογών και μεθοδεύσεων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς διπλωμάτης για να καταλάβει ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γερμανία ή Δύση και Ρωσία, ο ανταγωνισμός στο ενεργειακό πεδίο, οι σχέσεις με την Τουρκία, αλλά και η μεσανατολική κρίση και οι πόλεμοι, θα καθορίσουν σημαντικά τις επιλογές και στη χώρα μας.

Όταν, λοιπόν, βαραίνουν όλα αυτά, μια ενεργητική πολυδιάστατη πολιτική πρέπει να βασίζεται σε στρατηγικές επιδιώξεις, προσεκτικά βήματα, τακτικές και δοκιμασίες και όχι πρόχειρες κινήσεις αντιπερισπασμού. Ώστε να αποφεύγονται παγίδες και τρικλοποδιές και κυρίως, οι κεντρικές στοχεύσεις να υπηρετούνται με συνεκτικό τρόπο, αντί να υπονομεύονται.

Για παράδειγμα, ένα άνοιγμα προς τη Ρωσία δεν μπορεί να γίνεται με πρόχειρο τρόπο ή να μοιάζει ότι υπονομεύεται από κινήσεις μελών της ίδιας της κυβέρνησης προς την αμερικανική πλευρά για το ίδιο πεδίο, το ενεργειακό. Δεν αντιμετωπίζεται έτσι η ρώσικη καχυποψία για την ελληνική πολιτική, και μάλλον μπαίνουν εμπόδια στα ανοίγματα της Αθήνας προς τη Μόσχα που μονίμως βρίσκονται στο στόχαστρο της αμερικάνικης πλευράς.

Η σκλήρυνση της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα δεν οφείλεται φυσικά στην υπόθεση Σάββα Ξηρού και το σχετικό νομοσχέδιο. Η πραγματική αιτία είναι το διαφαινόμενο άνοιγμα προς τη Ρωσία σε εποχές που σκληραίνει η αντιπαράθεσή της με τη Δύση. Έτσι, ο «φίλος Ομπάμα» δείχνει να ρίχνει το βάρος προς μια εύρυθμη πορεία της Ε.Ε., χωρίς μεγάλους κλυδωνισμούς στον κρίκο Ελλάδα, με αδιατάρακτο τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό και μάλιστα επικεντρωμένο σε αντιρωσική κατεύθυνση.

Όταν ενδιαφέρεται κανείς για μια σύμπραξη που αφορά την κατασκευή ενός αγωγού, δεν πανηγυρίζει πριν ακόμα πέσουν υπογραφές για προκαταρκτικές συμφωνίες προθέσεων και διερευνήσεων όρων, ότι θα προκαταβληθούν τα κέρδη μερικών χρόνων πριν καν γίνει το έργο! Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι μια τέτοια στάση δεν είναι σοβαρή.

Συμπερασματικά, το παν δεν είναι η «κίνηση», χωρίς πυξίδα και μάλιστα με απόκλιση από το στόχο μιας άλλης Ελλάδας, απαλλαγμένης από την επιβολή του δανειακού καθεστώτος. Αυτό προϋποθέτει επιλογές και ρήξεις, προετοιμασία και φρόνημα, όχι γενική παράταση της «κίνησης» μέχρι εξαντλήσεως και τελικά άλωσης από τις κατεστημένες δυνάμεις.

Είναι δυνατές τέτοιες επιλογές χωρίς την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα; Αλλά αυτός μπαίνει σε κίνηση όταν υπάρχουν στόχοι, ιδέες, οράματα. Η Αριστερά δεν υπάρχει απλώς για να κυβερνά. Μια τέτοια παραδοχή, η πραγμάτωση, δηλαδή, μέσα από τον κυβερνητισμό, θα ήταν μια ιδιόμορφη εκδοχή του «τέλους της Ιστορίας».  

Από τον Δρόμο της Αριστεράς


sioualtec.blogspot.gr

Το εξελισσόμενο πραξικόπημα: make the economy scream

 
Στέλιος Κούλογλου

Η χθεσινή ωμή παρέμβαση της Κομισιόν εναντίον των νομοσχεδίων για τις 100 δόσεις και την ανθρωπιστική βοήθεια, εγκαινίασε μια νέα φάση στο εξελισσόμενο, σιωπηλό πραξικόπημα εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης. Στην πρώτη φάση, αμέσως μετά τις εκλογές, επιχειρήθηκε κυρίως, μέσω οικονομικών πιέσεων, η αποδόμηση της νέας κυβέρνησης στα μάτια των Ελλήνων ψηφοφόρων. Είναι αυτό που τόνιζε στις χωρίς προηγούμενο δηλώσεις του ο Β. Σόιμπλε μετά την συμφωνία εκεχειρία της 20ης Φλεβάρη, όταν αναρωτιόταν δημοσίως πως θα δικαιολογήσουν οι Ελληνες υπουργοί την συμφωνία στην κοινή γνώμη. Με τους πολίτες στην Ελλάδα να συνεχίζουν να υποστηρίζουν παρ' όλα αυτά την κυβέρνηση, η δεύτερη φάση προβλέπει την πλήρη παράλυση της ελληνικής οικονομίας, με την ελπίδα ότι η μεσαία τάξη θα στραφεί εναντίον της κυβέρνησης που με την σειρά της θα αναγκαστεί σε ταπεινωτικές, πολιτικά ανυπόφορες υποχωρήσεις.

Πιο επικίνδυνες και από τις παρεμβάσεις της Κομισσιόν, αυτό το τελευταίο στόχο εξυπηρετούσαν οι χθεσινές δηλώσεις Ντάισελμπλουμ, για ενδεχόμενο εφαρμογής «μοντέλου Κύπρου» στην Ελλάδα.  Παρ ότι οι συνθήκες ανάμεσα στις δύο χώρες είναι τελείως διαφορετικές, η επίκληση της κρίσης στην Κύπρο παραπέμπει ευθέως σε τραπεζικό πανικό. Είναι πλέον φανερό ότι οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται να πάει καλά η οικονομία για να πάρουν τα χρήματα τους πίσω. Εχει ήδη τονιστεί από αυτήν την στήλη ότι, όπως και στην περίπτωση της Χιλής επί κυβέρνησης Αλλιέντε,το διακύβευμα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό: αν ο Σαλβαντόρ Αλλιέντε τα κατάφερνε στις αρχές της δεκαετίας του '70, η Λατινική Αμερική θα τραβούσε τον δρόμο της ανάπτυξης και της απεξάρτησης από την αμερικανική κηδεμονία. Αν το ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει σήμερα, η ηγεμονία του Βερολίνου και η πολιτική λιτότητας που έχει επιβάλλει στην Ευρώπη θα τεθούν υπό αμφισβήτηση.
Ξέρουμε σήμερα από τα επίσημα ντοκουμέντα, ότι αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Αλλιέντε, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον διέταξε την CIA και τις άλλες αμερικανικές υπηρεσίες: «Make the economy scream». Κάντε την Χιλιανή οικονομία να φωνάξει, να αναστενάξει. Είχα μιλήσει παλιότερα για αυτή την ταραγμένη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο με την γνωστή οικονομολόγο Στέφανι Γκρίφιθ Τζόουνς. Η κυρία Τζόουνς, που συνυπέγραψε πρόσφατα ένα κείμενο υποστήριξης στην κυβέρνηση Τσίπρα, είχε διατελέσει επικεφαλής της Τράπεζας της Χιλής την περίοδο 70-73, τότε που μια σειρά νεαροί προοδευτικοί και αριστεροί Αμερικανοί είχαν προστρέξει για να βοηθήσουν την κυβέρνηση Αλλιέντε. «Υπήρχε αυτό που ονομάζαμε αόρατο εμπάργκο,  λόγω της πολιτικής Νίξον», περιγράφει η κυρία Γκρίφιθ Τζόουνς μια κατάσταση που θυμίζει  όσα ζούμε σήμερα. «Πίεζε η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον  τις αμερικανικές τράπεζες να σταματήσουν τις πιστώσεις προς την  Χιλή και αυτό δυσκόλευε πολύ τα πράγματα... έτσι δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα η οποία έστρεψε την μεσαία τάξη εναντίον της κυβέρνησης».
Σύμφωνα με την κυρία Γκρίφιθ Τζόουνς, «ένα από τα βασικά λάθη που κάναμε είναι ότι δεν υπολογίσαμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα είχε να αντιμετωπίσει μεγαλύτερες αντιδράσεις και πιέσεις από την διεθνή οικονομία. Γι αυτό θα πρέπει να είσαι περισσότερο συγκρατημένος στις κινήσεις σου,  ώστε να ελαττώσεις τις πιέσεις και να αποφύγεις τις ανοιχτές κρίσεις». Χωρίς σοβαρές διεθνείς συμμαχίες , η κυβέρνηση Αλλιέντε έπρεπε να προσπαθήσει να κερδίσει χρόνο, αποφεύγοντας την μετωπική αντιπαράθεση με έναν αντίπαλο που βρισκόταν σε απόλυτη θέση ισχύος. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, η σημερινή κατάσταση παρουσιάζει ομοιότητες: η κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο ώστε να αλλάξουν με τις εκλογές στο 2015 οι συσχετισμοί των δυνάμεων στην Ευρώπη και το ζητούμενο αυτήν την στιγμή είναι να μην προκληθούν κρίσεις και αποσταθεροποιηθεί περισσότερο η οικονομία. Όσο κάτι τέτοιο περνάει από το χέρι της.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν φυσικά ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε χθες να υποχωρήσει, αποσύροντας τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση ή τις 100 δόσεις, επειδή  πρόκειται, δήθεν, για μονομερείς ενέργειες. Το πρώτο θα την άφηνε έκθετη απέναντι στους ψηφοφόρους της, το δεύτερο θα έφερνε λιγότερα έσοδα στα ταμεία της. Σημαίνει  όμως ότι θα πρέπει να διαμορφώσει μια πολιτική που δεν θα στηρίζεται μόνο στο αναμφισβήτητο πολιτικό ταλέντο και τις μεγάλες ικανότητες ελιγμών του Α. Τσίπρα. Μια σαφή, συνετή και θαρραλέα στρατηγική που να αποφεύγει τις ανοιχτές κρίσεις και τις μετωπικές συγκρούσεις, με στόχο μια  συμβιβαστική, αλλά όχι ατιμωτική συμφωνία τον Ιούνιο. Μια συμφωνία όχι της τελευταίας στιγμής, γιατί τότε οι ζωτικές ανάγκες σε ρευστό για τα ομόλογα πολλών δις ευρώ που λήγουν τον Ιούλιο, θα περιορίσουν ακόμη περισσότερο την διαπραγματευτική της ικανότητα.

tvxs.gr

Έντιμος συμβιβασμός με το πιστόλι στον κρόταφο…

ΜΙΧΑΛΟΥ
"Έντιμος συμβιβασμός" είναι ο καινούργιος τίτλος για τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης δια στόματος Παπαδημούλη… Η αποδοχή της τούμπας  είναι πλέον γεγονός…
Δηλώσεις τέτοιου τύπου δίνουν το δικαίωμα στον γνωστό τρομοκράτη Γέρουν Ντάισεμπλουμ να λέει χωρίς να ανοίγει ρουθούνι στην Ευρώπη και στον ελληνικό λαό ότι για να αποφευχθεί ένα Grexit -για το οποίο ο Μοσκοβισί τονίζει ότι θα ήταν καταστροφικό– θα μπορούσε να επιβληθεί στην Ελλάδα ότι και στην Κύπρο, δηλαδή έλεγχος στη ροή κεφαλαίων και κλείσιμο τραπεζών.
Έδωσε μάλιστα και χρονοδιάγραμμα λέγοντας ότι αυτό θα γίνει, σε περίπτωση που τον Ιούλιο η Ελλάδα δεν έχει συμμορφωθεί με τα συμφωνηθέντα.
Εν τω μεταξύ η ΕΚΤ προετοιμάζεται εντός της εβδομάδας να αποφασίσει για τον ELA και εν γένει τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα, με τη ρευστότητα του Δημοσίου να φθάνει τα όρια της!!!
Για μισό ρε παιδιά τι γίνεται εδώ; Για πόσο ακόμη θα παίζουν παιχνίδια οι αγορές στην πλάτη μας; Για πόσο ακόμα θα εξυπηρετούμε τα σχέδια των Γερμανών για μία Ευρώπη της λιτότητας που τροφοδοτεί τα πλεονάσματά της.
Ευτυχώς που ανακοίνωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου τη δημιουργία αυτής της ρημαδοεπιτροπής για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους …  μπας και βγάλουμε καμιά άκρη με το τι και γιατί χρωστάμε…
Πρόκειται για μια σημαντική κίνηση την οποία δεν θα πρέπει να υποβαθμίζουμε καθόλου τον ρόλο της αν κινηθεί σωστά… Διότι ότι μας έχουν «εξαπατήσει» είναι βέβαιο… το θέμα είναι όμως και να το αποδείξουμε. Κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο αν φανταστεί κανείς ότι υπάρχει έκθεση της γαλλικής Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου Χρέους (CAC) η οποία ασχολήθηκε με το δικό μας χρέος και συγκεκριμένα ο οικονομολόγος Michel Husson ο οποίος επισημαίνει ότι «Η άνοδος του ελληνικού χρέους πριν από την κρίση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα εξωφρενικά επιτόκια (μεταξύ 1988 και 2000) και στη μείωση των δημόσιων εσόδων που προκλήθηκαν  από τα δώρα και τις φορολογικές αμνηστίες μετά το 2000».
Βεβαιώνει δε ότι το 56% του ελληνικού χρέους είναι παράνομο. Για την περίοδο μεταξύ 1980 και 1993 η  μελέτη της CAC σημειώνει ότι τα επιτόκια (μέσος όρος 12% έως 13%) συνέβαλλαν στην αύξηση του χρέους κατά 57%, ένα ποσοστό που έφτασε ακόμη και το 65% μεταξύ του 1988 και του 1993.
Και εμείς κοιμόμαστε στα χαμομήλια…και μιλάμε για συμβιβασμούς…

topontiki.gr

Παιχνίδια θρασύτατων εκβιασμών

Υπό το καθεστώς ακραίας ασφυξίας λίγο πριν τον επιθανάτιο βρόγχο η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να συμφωνήσει με την Γερμανία σε ένα νέο πλαίσιο μνημονίο;

 

Παιχνίδια θρασύτατων εκβιασμών εις βάρος της Ελλάδος παίζονται λίγο πριν την κρισιμότατη συνάντηση του έλληνα πρωθυπουργού Α. Τσίπρα με την Καγκελάριο της Γερμανίας Α. Μerkel, στις 23 Μαρτίου και πριν την κρισιμότατη συνάντηση Merkel Γερμανία, Hollande Γαλλία, Juncker Κομισιόν και Draghi ΕΚΤ στις 19 Μαρτίου Πέμπτη βράδυ.

H δήλωση του επικεφαλής του Eurogroup του Dijsselbloem αν η Ελλάδα δεν συμμορφωθεί με τις μεταρρυθμίσεις που υποχρεούται να υλοποιήσει τότε τον Ιούλιο θα επαναληφθεί το σενάριο της Κύπρου όπου οι τράπεζες επέβαλλαν capital controls δηλαδή περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων καθώς η χώρα αδυνατούσε να χρηματοδοτήσει τον προϋπολογισμό της.

Η δήλωση Dijsselbloem είναι θεσμικά απαράδεκτη καθώς είναι αδιανόητο σε μια χώρα που τους τελευταίους μήνες έχασε 25 δισεκ. καταθέσεων έχοντας υποχωρήσει στα 140-139 δισεκ. για μια ακόμη φορά, τράπεζες, καταθέσεις να στοχοποιούνται και μάλιστα από θεσμικό παράγοντα όπως ο επικεφαλής του Eurogroup.
 

Προφανώς ασκείται πολύ μεγάλη πίεση ώστε η ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί το μνημόνιο καθώς η Ευρώπη που δυστυχώς είναι απέναντι από την Ελλάδα απαιτεί την υλοποίηση του προγράμματος λιτότητας.
Όμως το παράδειγμα του Dijsselbloem δεν είναι μόνο αντιθεσμικό αλλά απαράδεκτο καθώς λανθασμένα συγκρίνει την Ελλάδα με την Κύπρο.
 

Η Κύπρος με 18,5 δισεκ. ΑΕΠ είχε 72 δισεκ. καταθέσεις εκ των οποίων 23 δισεκ. ρώσων επιχειρηματιών.
Η Κύπρος ως χώρα που έδρευαν off shore εταιρίες είχε προσελκύσει 23 δισεκ. κεφάλαια Ρώσων ενώ συνολικά οι καταθέσεις ήταν περίπου 4 φορές το ΑΕΠ της χώρας.
Προφανώς υπήρχαν ζητήματα ξεπλύματος μαύρου χρήματος και φοροδιαφυγής.
Η Κύπρος εμφανιζόταν με υπέρμετρο πλούτο και η Γερμανία θέλοντας να χτυπήσει του Ρώσους ολιγάρχες και όχι μόνο επέβαλλε περιοριστικά μέτρα και ταυτόχρονα, κούρεψε καταθέσεις και επέβαλλε σε καταθέτες να ανακεφαλαιοποιήσουν τις κυπριακές τράπεζες που κατέρρεαν.
 

Η Ελλάδα είναι μια πολύ διαφορετική περίπτωση.
Διαθέτει ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες – προφανώς θα χρειαστούν νέα κεφάλαια αλλά όχι τόσο άμεσα οι ελληνικές τράπεζες – οι καταθέσεις έχουν υποχωρήσει στα 139 δισεκ. και το ΑΕΠ βρίσκεται στα 184 δισεκ. ευρώ.
Η σχέση καταθέσεων προς ΑΕΠ είναι η ίδια στην Ελλάδα με την αντίστοιχη της Γαλλίας π.χ. η Ελλάδα βρίσκεται κοντά στον μέσο όρο.
Η Ελλάδα δεν κρύβει τον πλούτο της, ούτε έχει πλούσιους πολίτες, όταν σε σύνολο 6 εκατ ενεργών καταθετικών λογαριασμών το 83% περιλαμβάνει καταθέσεις κάτω των 10.000 ευρώ.
Η δήλωση – εκβιασμός του επικεφαλής του Eurogroup πλήττει την προσπάθεια σταθεροποίησης των εκροών καταθέσεων καθώς τέτοιες δηλώσεις σπέρνουν τον πανικό και την αβεβαιότητα.
Οι τράπεζες ήδη έχουν δανειστεί 105 δισεκ. από το ευρωσύστημα και έναντι αυτών έχουν καταβάλλει ως collaterals περίπου 210 δισεκ. ευρώ.
Οι ελληνικές τράπεζες διαχειρίζονται 95 με 100 δισεκ NPLs, μειούμενα κεφάλαια, σοβαρό πρόβλημα ρευστότητας.
Ο ελληνικός τραπεζικός κλάδος νοσεί και οι Dijsselbloem μόνο ζημία προκαλούν στην συστημική σταθερότητα των τραπεζών.
 

Όλες αυτές οι απειλές και ωμοί εκβιασμοί έχουν ένα στόχο να υποχρεώσουν την ελληνική κυβέρνηση, που τελεί υπό καθεστώς πιστωτικής ασφυξίας να δεχθεί πλήρως το μνημόνιο.
 

Ειδάλλως απειλείται με capital controls και αδιέξοδο που θα πλήξει την οικονομία και κοινωνία.
Από την άλλη κανείς δεν θέλει το Grexit και το νόμισμα της φτώχειας την δραχμή αλλά δεν γίνονται ενέργειες ώστε να αποφευχθεί και το Grexident.
 

Υπό αυτό το καθεστώς ακραίας ασφυξίας λίγο πριν τον επιθανάτιο βρόγχο η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να συμφωνήσει με την Γερμανία σε ένα νέο πλαίσιο μνημονίου ενώ τον Ιούνιο εκ των πραγμάτων θα οδηγηθεί σε τρίτο δάνειο άρα τρίτο μνημόνιο;
www.bankingnews.gr

Παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ: Αξία... ανεκτίμητη!

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εμμένουν στενόμυαλα στην οικονομική θέση της Ελλάδας, αψηφώντας την τεράστια γεωπολιτική της σημασία. Το τίμημα διατήρησης των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας αξίζει να πληρωθεί.

Οταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρονται στην Ελλάδα, μιλούν την διάλεκτο των οικονομικών, ανεξάρτητα από την μητρική τους γλώσσα. Είμαι οικονομικός αναλυτής και την γνωρίζω καλά αυτή τη διάλεκτο. Πιστεύω όμως ότι οι πολιτικοί της ηπείρου έχουν διαλέξει λάθος κοινή γλώσσα. Η γεωπολιτική, πολύ περισσότερο από την οικονομία, είναι το κύριο ζήτημα. Το κόστος του σφάλματος θα είναι μη μετρήσιμο.
Να θυμηθούμε ότι μέχρι πολύ πρόσφατα, το 2013, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούσαν για συμφωνία εμπορικής ενοποίησης με την Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διπλωμάτες γνώριζαν τις γεωπολιτικές παραμέτρους αυτής της προσπάθειας. Πράγματι, η συμμετοχή της Ουκρανίας στην Ε.Ε. είχε τεθεί από πολλούς ως μακροπρόθεσμος στόχος. Αλλά οι Βρυξέλλες, απορροφημένες με τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας συμφωνίας για το άνοιγμα των αγορών, ίσως απέσπασαν το βλέμμα από την στρατηγική κατάσταση.
Οι ρωσικές αντιδράσεις στην Ουκρανία πάντα ήταν δύσκολο να προβλεφθούν. Αλλά το πρίσμα της οικονομίας ήταν λάθος επιλογή και οδήγησε τους διπλωμάτες σε λάθος διαδρομή. Αυτό είναι ένα σφάλμα που η Ευρώπη δεν αντέχει να επαναλάβει στην Ελλάδα.
Οι υπουργοί Οικονομικών συζητούν τις απαιτήσεις της Αθήνας για ένα δάνειο που θα συντηρήσει την χώρα μέχρι τον Ιούνιο, δίνοντας χρόνο για διαπραγμάτευση μιας μόνιμης λύσης στα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας. Τα ποσά που εμπλέκονται είναι μεγάλα, και οι ελληνικές απαιτήσεις εγείρουν ερωτηματικά για το νομισματικό και μακροοικονομικό πλαίσιο όλης της οικονομίας της ευρωζώνης.
Δεν πρέπει να ληφθούν βιαστικές αποφάσεις. Αυτά τα θέματα όμως, όσο σημαντικά κι είναι, δεν πρέπει να τυφλώνουν τους πολιτικούς όσον αφορά την τεράστια γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας.
Πρόκειται για μια χώρα που ενώνει τον βορρά με τον νότο, και την ανατολή με την δύση, όπως καμία άλλη. Αποτελεί το νότιο άκρο του ΝΑΤΟ και η σχέση που απολαμβάνει με Ρωσία, Ιράν, Κίνα και άλλους είναι μοναδική εντός της συμμαχίας. Ακόμη κι αν είναι υψηλό το τίμημα για την ασφαλή διατήρηση των Αθηνών εντός της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης και ασφάλειας, αξίζει να πληρωθεί.
Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για την εξασφάλιση ενός μεγάλου και ασταθούς τμήματος των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Κι αυτός ο ρόλος θα γίνει ακόμη σημαντικότερος, με τις συγκρούσεις που μαίνονται στην βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή.
Η στρατηγική σημασία της χώρας ως πυλώνα της Ευρώπης έχει αυξηθεί κι ας έχει συρρικνωθεί η οικονομία της κατά το ένα τέταρτο. Είναι μια από τις λίγες χώρες της ευρωζώνης που ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους προς το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές δαπάνες (και γι' αυτό το λόγο, συμπτωματικά, είναι από τους σημαντικότερους πελάτες των γερμανικών και γαλλικών κατασκευαστών όπλων).
Οι πολιτικοί της υπόλοιπης Ευρώπης είναι κατανοητό να ανησυχούν που θα υποχρεωθούν οι φορολογούμενοι πολίτες τους να πληρώσουν για τις παλαιές δημοσιονομικές ατασθαλίες της Ελλάδας. Αλλά πρέπει να θυμούνται επίσης ότι η χώρα δεν αμείβεται επαρκώς για την πολύτιμη συμβολή της στην κοινή άμυνα της Ευρώπης.
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα ταρακουνήσουν εκείνους τους Ευρωπαίους που κάποτε θεωρούσαν δεδομένο ότι οι μεταπολεμικές εδαφικές τακτοποιήσεις θα γίνουν σεβαστές από όλους τους γείτονες. Στην παρατεταμένη, όπως φαίνεται, αντιπαράθεση της δύσης με την Ρωσία, τα γεωστρατηγικά δεδομένα που κατέχει η Ελλάδα είναι αναντικατάστατα.
Ωστόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν να μιλούν για την οικονομική θέση της Ελλάδας λες και έχουν εξασφαλίσει την πλήρη γεωπολιτική υποταγή της. Τα γεγονότα μπορεί να τους επιβεβαιώσουν. Αλλά είναι επικίνδυνο στοίχημα. Θα είναι τραγωδία να βάλουν αυτό το στοίχημα στην τύχη, επειδή θα κάνουν στενόμυαλη ανάλυση της κατάστασης.
Αν το παιχνίδι επιβολής που εκτυλίσσεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καταλήξει στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο από μερικά απλήρωτα δάνεια και οικονομική πίεση.
Ο διοικητής της ΕΚΤ Mario Draghi, έχει πει ότι θα κάνει τα πάντα για να σώσει το ευρώ. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να κάνουν πολύ περισσότερα για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ και να διασφαλίσουν την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη.
* Ο αρθρογράφος είναι διεθνής επικεφαλής νομισματικής στρατηγικής της Brown Brothers Harriman.

euro2day.gr 

Τα τελεσίγραφα και οι κολαούζοι

Ultimatum, ελληνιστί τελεσίγραφο. Ορολογία αμιγώς πολεμική: κάντε αυτό που ζητάμε σε 24, 48, 72 ώρες, αλλιώς θα συμβούν πράγματα φοβερά. Θα σας πυροβολήσουμε, θα σας βομβαρδίσουμε, θα απαγάγουμε τα παιδιά σας, θα ξεκοιλιάσουμε τα ζώα σας. Η ορολογία του πολέμου, η ορολογία του τρόμου, να παραλύσει ο αντίπαλος, να παραδοθεί άνευ όρων. Εκτός κι αν δεν τον θέλουμε τον πόλεμο, εκτός κι αν τον φοβόμαστε τον πόλεμο, οπότε το τελεσίγραφο είναι εργαλείο συμβιβασμού και όχι σύγκρουσης.
Τι επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι με το τελεσίγραφο που έστειλαν στην Ελλάδα μέσω του Eurogroup; Θέλουν πόλεμο ή συνθηκολόγηση που θα μπορούν να την πλασάρουν ως κατίσχυση έναντι του αντιπάλου; Θα το μάθουμε αύριο - μεθαύριο. Προς το παρόν, πάντως, η διάθεσή τους μοιάζει πολεμική, να πατήσουμε τον αντίπαλο, να ταπεινώσουμε τον αντίπαλο - μα ποιος είναι τελικά ο αντίπαλος; Η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας, η Ελλάδα, ο λαός της Ελλάδας; Και μόνο που ομιλούμε για αντιπάλους, έχουμε χάσει ήδη πάρα πολλά, την κοινότητα, την φιλία, την αλληλεγγύη, αυτά που -υποτίθεται ότι- συνιστούν και συνέχουν την Ενωμένη Ευρώπη.
Ο στόχος των τελεσιγράφων είναι σαφέστατος. Θέλουν να κάνουν τη νέα κυβέρνηση να γίνει ίδια κι όμοια με τις παλαιές κυβερνήσεις, του ΓΑΠ, του Παπαδήμου, του Σαμαρά. Ζητούν από την κυβέρνηση της Αριστεράς να εφαρμόσει κατά γράμμα το Μνημόνιο που έχουν υπογράψει οι άλλοι, να κάνει απολύσεις, να κόψει συντάξεις, να αυξήσει τον ΦΠΑ στα φάρμακα, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία. Ζητούν από την κυβέρνηση της Αριστεράς να απαρνηθεί τον εαυτό της, έτσι για να αποδείξουν ότι στην Ευρώπη της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ δεν χωρούν κυβερνήσεις της Αριστεράς. Το πολύ-πολύ να τους επιτρέψουμε να χρησιμοποιούν τον τίτλο ως γράμμα κενό και κύμβαλον αλαλάζον.
Υπάρχει περίπτωση να δεχτεί η ελληνική κυβέρνηση το τελεσίγραφο του Σόιμπλε και των δορυφόρων του; Ουδεμία περίπτωση, το ξεκαθάρισαν άλλωστε από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι ζήτημα αριστερού εγωισμού, ούτε καν εθνικής υπερηφάνειας. Είναι ζήτημα πρακτικό. Αν αποδεχτούν την αναβίωση του Μνημονίου, βυθίζουν οριστικά την οικονομία στην ύφεση, την εξαθλίωση, την εξάρτηση. Η εντολή που δόθηκε στις εκλογές ήταν σαφής: Απαλλάξτε μας από το σπιράλ θανάτου που μας πνίγει εδώ και πέντε χρόνια. Αν ακυρωθεί η εντολή, ακυρώνεται και ο λόγος ύπαρξης της κυβέρνησης.
Το δυστύχημα εν προκειμένω είναι ότι το τελεσίγραφο δεν μπαίνει μόνο από τους έξω, μπαίνει και από τους μέσα. Μπαίνει και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, που μόλις διαφάνηκε η ρήξη στο Eurogroup, πήρε αμέσως τηλέφωνο τον Βενιζέλο και τον Θεοδωράκη για να συμπήξουν φιλοευρωπαϊκό μέτωπο κατά της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Σαμαράς λειτούργησε ως αυτό που είναι, ως κολαούζος του Σόιμπλε και της ευρωπαϊκής Δεξιάς κι ήταν τόσο εξόφθαλμη η κατάντια του, που έφαγε πόρτα και από τον Βαγγέλη και από τον Σταύρο.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει παρακάτω.
left.gr

Ανθρωπάκια σε ρόλους ηγετών

Τάσος Παππάς

Κάθε λογικός άνθρωπος, βαθιά ευρωπαϊστής, αναρωτιέται, παρακολουθώντας τις διεργασίες στην Ευρώπη, αν έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς ηγέτες που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των χωρών τους και υπηρετούν την ευρωπαϊκή ιδέα ή με έμφοβα ανθρωπάκια-μαριονέτες που κινούνται κατά πώς τους διατάζει η γερμανική υπερδύναμη.
Προσωπικά έχω καταλήξει στην άποψη ότι ισχύει εδώ και χρόνια η δεύτερη εκδοχή. Νομίζω και οι περισσότεροι. Μόνο διάφοροι τύποι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι τρέχει σήμερα στην Ευρώπη, ή ακόμη χειρότερα έχουν συμφιλιωθεί με αυτήν την κατάσταση την οποία θεωρούν φυσιολογική έχουν τη γνώμη ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, πολύ περισσότερο, ότι δεν υπάρχει λόγος να αγωνιστούμε για να ανατραπεί.
Προφανώς δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας μιλάει σαν να εκπροσωπεί όλη την ευρωζώνη, που απορρίπτει ό,τι δεν του αρέσει χωρίς να ρωτήσει, έστω για να κρατήσει τα προσχήματα, τους συναδέλφους του, που συντάσσει και στέλνει τελεσίγραφα στους ανυπάκουους, προεξοφλώντας τη σύμφωνη γνώμη των υπολοίπων, που υποχρεώνει προέδρους και πρωθυπουργούς να τον ενημερώνουν πριν αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία, που γενικώς συμπεριφέρεται σαν αποικιοκράτης, χωρίς μάλιστα να διαθέτει το αυτοκρατορικό στιλ των Βρετανών.
Θα πει κάποιος ότι βρίσκει και κάνει. Αφού όλοι οι άλλοι του έχουν εκχωρήσει την αρμοδιότητα να τους εκπροσωπεί, σιγά που θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Άλλωστε, δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης σήμερα στην Ευρώπη που θα μπορούσε να ορθώσει ανάστημα.
Ποιος; Ο Ραχόι; Θλιβερή περίπτωση. Εφάρμοσε στην Ισπανία ό,τι του υπαγόρευσε η Γερμανία και εξαιτίας των επιδόσεων του βλέπει τους Podemos να πλησιάζουν απειλητικά, όπως επίσης βλέπει και τους εισαγγελείς να καραδοκούν για να τον στείλουν στη θέση που του αρμόζει, δηλαδή στο εδώλιο του κατηγορουμένου λόγω των πολλών σκανδάλων που περικυκλώνουν αυτόν και τα κορυφαία στελέχη του κόμματος του.
Οι ηγέτες των χωρών του πλούσιου Βορρά βολεύονται με τη στρατηγική της Γερμανίας αφού οι χώρες τους κερδίζουν από την κρίση.
Ο Ρέντσι «κουνιέται» κάπως αλλά μέσα στα στενά όρια που του επιτρέπει η Γερμανία-κατά το κοινώς λεγόμενο πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
Τέλος η Γαλλία,δυστυχώς, παραμένει σκιά του παλιού εαυτού της.
Αυτό όμως που δεν συνειδητοποιούν οι ηγεμόνες της Γερμανίας είναι ότι μπορεί να έχουν επιβάλει συνθήκες υποδούλωσης στις υπόλοιπες κυβερνήσεις, αλλά την ίδια στιγμή αναπτύσσεται ένα ρεύμα έντονου ευρωσκεπτικισμού το οποίο αν δεν ελεγχθεί θα υπονομεύσει συνολικά την Ευρώπη. Εκτός αν δεν τους νοιάζει. Εκτός αν θέλουν την Ευρώπη όπως είναι σήμερα και οποιοδήποτε άλλο μοντέλο το θεωρούν εχθρικό και θα το πολεμήσουν με φανατισμό. Κι αν δεν τα καταφέρουν, δεν θα διστάσουν να επιλέξουν την έξοδο.

efsyn.gr