Κάθε λογικός άνθρωπος, βαθιά ευρωπαϊστής, αναρωτιέται, παρακολουθώντας τις διεργασίες στην Ευρώπη, αν έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς ηγέτες που υπερασπίζονται τα συμφέροντα των χωρών τους και υπηρετούν την ευρωπαϊκή ιδέα ή με έμφοβα ανθρωπάκια-μαριονέτες που κινούνται κατά πώς τους διατάζει η γερμανική υπερδύναμη.
Προσωπικά έχω καταλήξει στην άποψη ότι ισχύει εδώ και χρόνια η δεύτερη εκδοχή. Νομίζω και οι περισσότεροι. Μόνο διάφοροι τύποι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι τρέχει σήμερα στην Ευρώπη, ή ακόμη χειρότερα έχουν συμφιλιωθεί με αυτήν την κατάσταση την οποία θεωρούν φυσιολογική έχουν τη γνώμη ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, πολύ περισσότερο, ότι δεν υπάρχει λόγος να αγωνιστούμε για να ανατραπεί.
Προφανώς δεν τους ενοχλεί το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας μιλάει σαν να εκπροσωπεί όλη την ευρωζώνη, που απορρίπτει ό,τι δεν του αρέσει χωρίς να ρωτήσει, έστω για να κρατήσει τα προσχήματα, τους συναδέλφους του, που συντάσσει και στέλνει τελεσίγραφα στους ανυπάκουους, προεξοφλώντας τη σύμφωνη γνώμη των υπολοίπων, που υποχρεώνει προέδρους και πρωθυπουργούς να τον ενημερώνουν πριν αναλάβουν κάποια πρωτοβουλία, που γενικώς συμπεριφέρεται σαν αποικιοκράτης, χωρίς μάλιστα να διαθέτει το αυτοκρατορικό στιλ των Βρετανών.
Θα πει κάποιος ότι βρίσκει και κάνει. Αφού όλοι οι άλλοι του έχουν εκχωρήσει την αρμοδιότητα να τους εκπροσωπεί, σιγά που θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Άλλωστε, δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης σήμερα στην Ευρώπη που θα μπορούσε να ορθώσει ανάστημα.
Ποιος; Ο Ραχόι; Θλιβερή περίπτωση. Εφάρμοσε στην Ισπανία ό,τι του υπαγόρευσε η Γερμανία και εξαιτίας των επιδόσεων του βλέπει τους Podemos να πλησιάζουν απειλητικά, όπως επίσης βλέπει και τους εισαγγελείς να καραδοκούν για να τον στείλουν στη θέση που του αρμόζει, δηλαδή στο εδώλιο του κατηγορουμένου λόγω των πολλών σκανδάλων που περικυκλώνουν αυτόν και τα κορυφαία στελέχη του κόμματος του.
Οι ηγέτες των χωρών του πλούσιου Βορρά βολεύονται με τη στρατηγική της Γερμανίας αφού οι χώρες τους κερδίζουν από την κρίση.
Ο Ρέντσι «κουνιέται» κάπως αλλά μέσα στα στενά όρια που του επιτρέπει η Γερμανία-κατά το κοινώς λεγόμενο πολύ λάδι και από τηγανίτα τίποτε.
Τέλος η Γαλλία,δυστυχώς, παραμένει σκιά του παλιού εαυτού της.
Αυτό όμως που δεν συνειδητοποιούν οι ηγεμόνες της Γερμανίας είναι ότι μπορεί να έχουν επιβάλει συνθήκες υποδούλωσης στις υπόλοιπες κυβερνήσεις, αλλά την ίδια στιγμή αναπτύσσεται ένα ρεύμα έντονου ευρωσκεπτικισμού το οποίο αν δεν ελεγχθεί θα υπονομεύσει συνολικά την Ευρώπη. Εκτός αν δεν τους νοιάζει. Εκτός αν θέλουν την Ευρώπη όπως είναι σήμερα και οποιοδήποτε άλλο μοντέλο το θεωρούν εχθρικό και θα το πολεμήσουν με φανατισμό. Κι αν δεν τα καταφέρουν, δεν θα διστάσουν να επιλέξουν την έξοδο.
efsyn.gr
.jpg)
