Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Συνδικαλισμός και Ελλάδα… μια μοιραία σχέση - «Κατακτήσεις» για κλάματα


   Ρωτώντας τυχαία στο δρόμο περαστικούς σε μια μέρα γενικής απεργίας, η απάντηση που πλειοψηφεί είναι ότι κάποιοι προνομιούχοι χάνουν δικαιώματα και απεργούν εις βάρος άλλων που ποτέ δεν τα είχαν… Αυτό με έβαλε σε σκέψεις να ψάξω λίγο παραπάνω για το συνδικαλισμό στην Ελλάδα, ένα πολύ λεπτό θέμα. Τι είναι; Πως ξεκίνησε; Πως έχει καταλήξει στις μέρες μας;

   Η ιστορία ξεκινάει στη δυτική Ευρώπη αμέσως μετά τη βιομηχανική επανάσταση. Μαζική μετανάστευση στα αστικά κέντρα και δημιουργία μίας νέας τάξης. Κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει έτσι απλά. Οι πρώτες εκδηλώσεις συνδικαλισμού μετά από πολλούς αγώνες πέτυχαν πολλές νίκες, όπως το δικαίωμα ψήφου, οι ολοένα και καλύτερες συνθήκες εργασίας και το δικαίωμα στην απεργία και στην πρόνοια. Ωστόσο, στις πρώτες φάσεις της παγκοσμιοποίησης, ειδικά μετά το 1974 και τη παγκόσμια κρίση, κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό ήρθαν σε μία σχετική ισορροπία. Σε αυτό βοήθησε η επικράτηση του Κεϊνσιανού μοντέλου, η δημιουργία ελευθέρων αγορών (Βόρεια Αμερική και Ε.Ε.) αλλά και η επικράτηση των πολυεθνικών εταιριών που οδήγησαν σε αύξηση της κατανάλωσης και καλύτερες συνθήκες αμοιβών και εργασίας.

   Στη χώρα μας, από τον πρώτο νόμο ¨Περί σωματείων¨ το 1914 μέχρι και το 2014, την ίδρυση εργατικών κέντρων που οδήγησαν στη δημιουργία της ΓΣΕΕ ο δρόμος ήταν μακρύς… Σε αυτό το ιστολόγιο δε θέλουμε να επεκταθούμε ιστορικά, μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο είναι αρκετή. Εκεί που σταδιακά έχει καταλήξει ο συνδικαλισμός μετά τη μεταπολίτευση, δηλαδή να διεκδικεί ένα ακόμη μέρος της πίτας όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενες αναρτήσεις.



   Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μέχρι σήμερα, είχαν δυστυχώς προδώσει τον ρόλο τον οποίο έπρεπε να παίζουν, δηλαδή εκείνο της προστασίας των επαγγελματικών και κοινωνικών συμφερόντων των πολιτών απέναντι στην πολιτική εξουσία και είχαν μετατραπεί σε εξαρτήματα της πολιτικής ελίτ και των διαπλεκόμενων αντιλαϊκών συμφερόντων που εκείνη εξυπηρετεί. Μέλη τους είναι πρώην αφισοκολλητές με διάφορες κομματικές αποχρώσεις. Μάλιστα, έχουν πληρωθεί πολύ αδρά για να το ρόλο αυτό.
greeconomics 

«Κατακτήσεις» για κλάματα

Μάκης Βοϊτσίδης

Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συνέβη με τους συνδικαλιστές των ΕΛΤΑ. Πόσα πήραν, πόσα ξόδεψαν, πόσα παραστατικά έχουν, αν έκαναν ταξιδάκια αναψυχής σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων, αν έπιναν εις υγείαν των κορόιδων, όλα αυτά θα τα βρουν τα δικαστήρια – όταν κάποτε τα βρουν, γιατί το αντίστοιχο πόρισμα του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για τη ΔΕΗ εκκρεμεί από το '11. Αλλά αυτό που σίγουρα μπορούμε να κρατήσουμε από τις δύο περιπτώσεις είναι ότι στη ΔΕΗ και στα ΕΛΤΑ, ο συνδικαλισμός του χώρου είχε εξασφαλίσει το δικαίωμα να χρηματοδοτείται από τον εργοδότη!
Αν θέλετε κρατήστε το θαυμαστικό, ένα θέλετε σβήστε το. Εξαρτάται από το αν σας προκαλεί έκπληξη. Εάν, πάντως, αυτές τις ιστορίες τις διηγηθούμε οπουδήποτε στην Ευρώπη, οι άνθρωποι θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό. Στην ευρωπαϊκή παράδοση θεωρείται αδιανόητο να δώσει ο εργοδότης μισή δεκάρα στο εργασιακό σωματείο της επιχείρησής του. Προτεσταντική εμμονή; Φορμαλισμός; Ξενέρωμα; Πείτε το όπως θέλετε, αλλά οι ρόλοι είναι σαφώς καθορισμένοι. Μπορεί εκεί η αντιπαράθεση να είναι πιο ήπια, να μην γίνεται με όρους «θα σου στρίψω το λαρύγγι», η αγωνιστικότητα να μη μετριέται από το πόσες φορές δένεσαι στις κολόνες και πόσοι εναερίτες κατεβαίνουν με σχοινιά από τα κτίρια – γενικά παίζεται λιγότερο θέατρο- αλλά δεν υπάρχει περίπτωση εργασιακό σωματείο να δεχθεί χρήματα από τον εργοδότη. Διακριτικά ή αδιάκριτα. Εδώ, όχι απλώς ο συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ το δέχθηκε, αλλά το θεωρεί και «κατάκτηση». Και αυτοί που αγωνίστηκαν για τέτοιες «κατακτήσεις», θεωρούνται το αρχέτυπο του συνδικαλιστή.
Βεβαίως, δεν είναι συμπτωματικό ότι αυτά τα φαιδρά συνέβησαν στον γκρίζο χώρο των ΔΕΚΟ. Εκεί υπήρχαν οι ιδανικές συνθήκες. Γιατί οι ΔΕΚΟ λειτουργούσαν με δημόσιο χρήμα αλλά με θεσμούς ιδιωτικής οικονομίας. Υπήρχε η ευελιξία να υπογραφούν συμβάσεις με όρους που στο στο στενό δημόσιο τομέα ήταν αδιανόητοι, όπως οι 18 μισθοί και το επίδομα αγάμου στα ΕΛΠΕ ή το μειωμένο τιμολόγιο για τους υπαλλήλους της ΔΕΗ. Με τη διαφορά ότι απέναντι στη διαπραγμάτευση δεν υπήρχε ο εργοδότης που νοιαζόταν πόσο θα πλήρωνε. Υπήρχε ένας διορισμένος πρόεδρος ή κάποιος υπουργός που καρφί δεν του καιγόταν για το δημόσιο χρήμα. Μια διαπραγμάτευση για τα μάτια του κόσμου και μετά «παιδιά, φέρτε να υπογράφω ό,τι θέλετε, μόνο θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο».
Τώρα, αν κάποιοι έφαγαν και λεφτά, ακόμη χειρότερα. Αλλά και δραχμή να μη λείπει από το ταμείο, η ζημιά που προκάλεσαν στο συνδικαλισμό (τον κανονικό, όχι τον ιμιτασιόν) τέτοιες «κατακτήσεις» έχει ήδη γίνει…

agelioforos.gr