Ο κεραυνοβόλος έρωτας των media με τον Κυριάκο

Ηταν ο «αδελφός της Ντόρας», το αουτσάιντερ του «αγωνιστή» Μεϊμαράκη» και του «ανερχόμενου» Τζιτζικώστα, ήταν ένας ακόμη Μητσοτάκης που – όπως ο ίδιος είπε – «πολλοί υποτίμησαν στη διάρκεια της πορείας του».

Μέσα σε μια εβδομάδα έγινε ο νέος Μεσσίας, ο «καταλληλότερος» και ο «μελλοντικός πρωθυπουργός», ο στιβαρός απόφοιτος του Χάρβαρντ και συνειδητός φιλελεύθερος αντικρατιστής που θα αλλάξει εάν όχι τον ρου της… ιστορίας, τουλάχιστον τον ρου της μνημονιακής Ελλάδας μεταλαμπαδεύοντάς της την άδολη ιδεολογική καθαρότητα και ανωτερότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Η αποθέωση του Κυριάκου Μητσοτάκη από τα media, εγχώρια και μη, δεν είναι ένας ξαφνικός πολιτικός έρωτας. Είναι το χτίσιμο – άτεχνο, βιαστικό και φαιδρό ενίοτε– μιας νέας, χρήσιμης εφεδρείας μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα γεμάτο αδιέξοδα. Είναι η επένδυση στην επόμενη αναλώσιμη εναλλακτική απέναντι σε έναν Αλέξη Τσίπρα που φθείρεται μεν εφαρμόζοντας τις πιο επώδυνες ίσως μεταρρυθμίσεις της τελευταίας εξαετίας αλλά αρνείται να τις κάνει ιδιοκτησία του. Και είναι επίσης ο εν δυνάμει σωτήρας ενός μηχανισμού διαπλοκής που επί έναν χρόνο ολοφύρεται διότι συναντά κλειστές θύρες σε Μαξίμου και πέριξ.
Εξ ου και η μία αγιογραφία διαδέχεται την άλλη καταρρίπτοντας, κατά ριπάς, τα όρια της ιλαρότητας. Πρώτη η Wall Street Journal ανάρτησε τον ύμνο του «εκ του Χάρβαρντ προερχόμενου Κυριάκου», ο – γνωστός – Χιούγκο Ντίξον του Reuters ακολούθησε διακηρύσσοντας ότι «επιτέλους η Ελλάδα απέκτησε αξιόπιστη αντιπολίτευση» και η σκυτάλη παραδόθηκε στο εγχώριο μιντιακό σύστημα:
«Ο Κυριάκος δονεί το πολιτικό σκηνικό», «Η ώρα του Κυριάκου», «Ο μελλοντικός πρωθυπουργός», «Ο αεροπόρος Κυριάκος» και αμέτρητα ακόμη γλαφυρά και επικά εγράφησαν και ειπώθηκαν για τον νέο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας . Και προς επίρρωση των – βαθιά τεκμηριωμένων – εν λόγω πολιτικών αναλύσεων εμφανίστηκαν, τρεις μέρες μετά την εκλογή του, και δύο δημοσκοπήσεις που απέδειξαν και κατέδειξαν την πλήρη «ανατροπή»: Ηρθαν τα πάνω κάτω, προηγείται καθαρά η ΝΔ του ΣΥΡΙΖΑ και ο Κυριάκος κατατροπώνει τον Τσίπρα ως ο «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός.
Η αξιοπιστία των εν λόγω δημοσκοπήσεων ουδέποτε θα κριθεί διότι εκλογές δεν προβλέπονται στο άμεσο μέλλον – ο πρώτος, δε, που δεν τις θέλει είναι ο ίδιος ο Κυριάκος.
Αντιθέτως, εκείνα που θα κριθούν – όποτε γίνουν εκλογές – θα είναι όσα επιμελώς αποσιοποιούνται πίσω από τις κατά συρροή αγιογραφίες: Ητοι, το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν προτείνει τίποτα διαφορετικό, παρά την ακόμη πιο σκληρή εφαρμογή μέτρων λιτότητας σαν αυτά που ήδη εφαρμόζει η νυν κυβέρνηση κατ΄απαίτηση των δανειστών.
Ότι, επίσης, ο νέος «μεσίας» των media δεν προήλθε από παρθενογέννεση – είναι γνήσιο τέκνο της πολιτικής οικογένειας Μητσοτάκη, πρώην υπουργός της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλο και ένθερμος εκφραστής του δόγματος των απολύσεων, της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, της ριζικής μείωσης του κράτους, των ιδιωτικοποιήσεων και του laissez faire καπιταλισμού.
Κι ότι, ακόμη, πίσω και δίπλα στον Κυριάκο βρίσκονται πάντοτε και οι λοιποί «πεφωτισμένοι» της αναβαπτισμένης δεξιάς, ή κεντροδεξιάς: Όπως ο Αδωνις, ο Βορίδης κι ο Σαμαράς με τους «δέκα Παπασταύρου»…

tvxs.gr 

Nα μη γίνουν πρωθυπουργοί όσων το όνομα αρχίζει από Τ.

Στέλιος Κούλογλου

 

Η ακροδεξιά κατρακύλα δεν έχει τέλος: μετά τις επιστρατεύσεις, τις συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,την αδιαφορία για αποφάσεις της Δικαιοσύνης ή γνωματεύσεις των Επιτροπών της Βουλής αν δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, το αιφνιδιαστικό κλείσιμο του Κοινοβουλίου το οποίο σπάνια επισκέπτεται ο φοβικός πρωθυπουργός φθάσαμε στην πεισματική άρνηση να συγκληθεί η Ολομέλεια του Σώματος.
Προσοχή δεν πρόκειται για την διενέργεια δημοψηφίσματος, το οποίο η κυβέρνηση δικαιολογημένα θα φοβόταν, αφού η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι αντίθετη με την εκποίηση της ΔΕΗ. Aκόμη και αυτό που πρότεινε ο πρόεδρος της Βουλής Β. Μειμαράκης, να συγκληθεί δηλαδή το σώμα και να συζητήσει τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, εξόργισε το πανικόβλητο Μέγαρο Μαξίμου που το απέρριψε.
Ενώ κλείνουν 40 χρόνια από την μεταπολίτευση, η ΝΔ με την πασοκική συνιστώσα της αρνείται στη Βουλή το δικαίωμα ακόμη και να συζητήσει ένα στρατηγικής σημασίας ζήτημα, όπως είναι το ενεργειακό μέλλον της χώρας. Παρατηρώντας από τον Κορυδαλλό την συστηματική υποβάθμιση της Βουλής και την απαξίωση των κοινοβουλευτικών κανόνων, Μιχαλολιάκος και Κασιδιάρης τρίβουν τα χέρια τους.
Τρεις είναι οι λόγοι για μια συμπεριφορά που δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Ο πρώτος είναι ότι η κυβέρνηση εκτελεί συμβόλαια της τρόικας αλλά και οικονομικών συμφερόντων. Και μάλιστα τα δύο κόμματα, που χρωστούν και της Μιχαλούς, σχεδιάζουν να ρεφάρουν με τα χρήματα που υπολογίζουν να πάρουν κάτω από το τραπέζι, παραχωρώντας την δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η ομάδα που κυριαρχεί στο Μέγαρο Μαξίμου, καταστρέφοντας την οποία δημοκρατική κουλτούρα είχε εμφυσήσει στην ΝΔ ο ιδρυτής της, είναι ακροδεξιά ακριβώς για αυτόν τον λόγο: επειδή απεχθάνεται και φοβάται τον διάλογο και παθαίνει αλλεργία μόλις μπαίνει στη Βουλή.
Και ο τρίτος είναι ότι αυτά τα μέτρα που παίρνει και θα πάρει η κυβέρνηση δεν μπορούν να επιβληθούν με δημοκρατικό τρόπο: πως να υποστηρίξεις με διάλογο το ξεπούλημα των παραλιών που τώρα προετοιμάζεται;
Βρισκόμαστε έτσι σε μια νέα, επίσης πρωτόγνωρη πραγματικότητα.
Μια συγκυριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία 154 βουλευτών, που ακριβώς επειδή δεν εκφράζει τον σημερινό συσχετισμό των δυνάμεων προσπαθεί με όλα τα μέσα να κρατηθεί στην εξουσία, αποφασίζει και διατάζει ότι την συμφέρει, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού.. Τι άραγε θα κάνουν μετά το κλείσιμο της Βουλής, επειδή υποτίθεται δεν υπήρχε κοινοβουλευτικό έργο για το καλοκαίρι; Tι θα μηχανευθούν όταν συνειδητοποιήσουν ότι το παιχνίδι είναι χαμένο; Με την φόρα που έχουν πάρει, κάποια στιγμή θα ψηφίσουν έναν άλλο νόμο: θα απαγορεύει να γίνουν πρωθυπουργοί όσων το όνομα θα αρχίζει από Τ. Καλύτερα από Τσ, για όσους δεν πιάσουν από την αρχή το υπονοούμενο.

tvxs.gr

40 χρόνια μετά, οι συνταγματάρχες Σαμαράς-Βενιζέλος.

Του Σ.Κούλογλου

 Η επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ αποτελεί κλιμάκωση μιας αντιδημοκρατικής εκτροπής σε εξέλιξη: συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δι’ ασήμαντη αφορμή, επιστρατεύσεις απεργών, άρνηση εφαρμογής δικαστικών αποφάσεων όταν δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, ξετσίπωτος προπαγανδιστικός πόλεμος που θυμίζει δικτατορικά καθεστώτα, αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής επειδή δεν υπήρχε για το καλοκαίρι «σημαντικό κοινοβουλευτικό έργο». Και να φανταστεί κανείς ότι η τελευταία επιστράτευση γίνεται ακριβώς επειδή η κυβέρνηση επιδιώκει να περάσει από τα θερινά τμήματα έναν νόμο στρατηγικής σημασίας, που θα σφραγίσει την ενεργειακή πολιτική της χώρας για τα επόμενα χρόνια.
Δεν υπάρχει τίποτα ανεξήγητο για τον κατήφορο: από την πρεμιέρα της Χιλής το 1973 ως την τελευταία χώρα όπου εφαρμόστηκαν, τα νεοφιλελεύθερα μέτρα δεν μπόρεσαν να επιβληθούν χωρίς τον παράλληλο βιασμό των κοινοβουλευτικών κανόνων και της ίδιας της δημοκρατίας. Γιατί είναι αδύνατον οι πολίτες να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την περικοπή του εισοδήματος τους, την διάλυση του κοινωνικού κράτους ή την παραχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα της δημόσιας περιουσίας, που έχει δημιουργηθεί με το δικό τους μόχθο. Απλούστατα στην Ευρώπη και το πειραματόζωο Ελλάδα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόζονται δεκαετίες μετά από την Λατινική Αμερική, όπου απέτυχαν παταγωδώς.
Για την ακρίβεια, ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, τον βομβαρδισμό του προεδρικού Μεγάρου στο Σαντιάγκο και την δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, το ξεκίνημα δηλαδή του λατινοαμερικανικού πολύχρονου εφιάλτη, κατέρρεε η δικτατορία στην Ελλάδα. Η ιδεολογία του τότε καθεστώτος ήταν ο αντικομουνισμός, του σημερινού ο νεοφιλελευθερισμός. Τότε, οι συνταγματάρχες εκτελούσαν διεθνή συμβόλαια γεωπολιτικού χαρακτήρα, όπως ήταν ο διαμελισμός της Κύπρου. Σήμερα οι Σαμαράς Βενιζέλος εκτελούν διεθνή συμβόλαια οικονομικών δολοφόνων, όπως είναι η υποδούλωση της χώρας σε αδιέξοδες δανειακές συμβάσεις ή η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας, από την ΔΕΗ μέχρι τις παραλίες.
Φυσικά οι περιπτώσεις διαφέρουν: η απριλιανή χούντα επιβλήθηκε με τα τανκς, η σημερινή κυβέρνηση ψηφίστηκε και διατηρεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παρ' ότι διαφορετικά καθεστώτα, υπάρχουν όμως και ομοιότητες: την περίοδο Ιωαννίδη, όσο δηλαδή το καθεστώς των συνταγματαρχών έχανε κάθε λαϊκό έρεισμα, τόσο η καταπίεση και η ξεδιαντροπιά μεγάλωναν. Μια ανάλογη ατμόσφαιρα ζούμε σήμερα, όπου δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα περί «μεταρρυθμίσεων» που ακούγαμε τα προηγούμενα χρόνια. Το 1974, όσο πλησίαζε το τέλος του, το καθεστώς γινόταν πιο αδίστακτο και επικίνδυνο και σήμερα δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: προκειμένου να διασωθούν πολιτικά και ποινικά, οι σημερινοί «συνταγματάρχες», αυτοί που δεν ντρέπονται να επιστρατεύουν απεργούς, θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να διατηρηθούν στην εξουσία.
Οι  καταγγελίες Πανούση για «τις συναλλαγές με όλα τα μέσα» που γίνονται ώστε να προσελκυστούν βουλευτές είναι απλώς ενδεικτικές για ότι πρόκειται να ακολουθήσει. Γι' αυτό και η συλλογή υπογραφών από 120 βουλευτές για το δημοψήφισμα για την ΔΕΗ , δεν είναι απλώς μια απαραίτητη κίνηση για την διαφύλαξη της δημόσιας περιουσίας. Αποτελεί ασπίδα προστασίας της δημοκρατίας και γι' αυτό το ΚΚΕ, που μετά τις δικές του συγκεντρώσεις αποφάσισε να προτείνει και το .. δικό του δημοψήφισμα, πρέπει να το ξανασκεφτεί σοβαρά.

tvxs.gr